[go: up one dir, main page]
More Web Proxy on the site http://driver.im/Saltar ao contido

Dúbida

Na Galipedia, a Wikipedia en galego.

A dúbida constitúe un estado de incerteza e un límite da confianza ou a crenza. Pode proxectarse nos campos da decisión e a acción, ou afectar unicamente á crenza e á fe. Se o antecede unha "verdade" convencionalmente aceptada, a dúbida implica desafiar esta.

Características

[editar | editar a fonte]

En filosofía, a dúbida cartesiana equivale á suspensión do xuízo (epoghé) que trataban de provocar, cos seus numerosos e a miúdo sensatos argumentos, os escépticos antigos (Pirronismo).

Os argumentos escépticos que enfronta Descartes parecen estrambóticos, vistos dende a vida cotiá e o sentido común. Pero Descartes non semella confundir o conxunto de crenzas e conviccións que ás claras parecen indispensables para orientarnos na práctica, cos criterios da investigación filosófica. Isto pode apreciarse na distinción que establece Descartes, entre as Regras do Método[1] e as Regras da "moral provisional"[2].

A investigación, que é unha tarefa práctica e desenvólvese no ámbito xeral da vida, ten o propósito de servir a esta, pero sería insensato esperalo antes de que ela mesma alcance algúns resultados razoablemente confiables. Entre tanto, para desenvolverse, a investigación consiste en someter a exame unha porción moi grande do que chamamos "sentido común", incluíndo aquí moitas ideas conforme ás cales (todo semella indicalo) habemos de vivir mentres a investigación mesma se desenvolva. Pero non se trata de interromper a práctica e a vida para permitir a investigación, así como tampouco de facer pasar como "resultados", unhas poucas modas intelectuais (a doutrina da seita onde nos educamos, ou calquera outro produto da confusión). O proxecto cartesiano foi o de examinar esas ideas, entre outras, en busca de fundamentos filosoficamente válidos.

Os argumentos escépticos (encamiñados a introducir dúbidas) que Descartes considera nas Meditacións Metafísicas, foron tomados na súa totalidade de Platón (Cratilo e Teetetes). Estes argumentos constitúen un instrumento de investigación, e en primeiro lugar deben avaliarse conforme a se son ou non intelixibles, e se unha vez aceptados, serían en principio susceptibles de discutirse (pois do contrario, serían incompatibles coa actividade de investigación). Se ambas as condicións se cumpren, os argumentos son útiles á empresa filosófica en opinión de Descartes (precisamente como instrumentos de investigación). Para máis tarde, dentro da investigación cartesiana, quedaría xulgar se realmente non temos razón ningunha que permita descartalos.

  1. Discurso, 2
  2. Discurso, 3

Véxase tamén

[editar | editar a fonte]

Outros artigos

[editar | editar a fonte]