George Enescu

George Enescu
	;
Biografía
Nacemento	19 de agosto de 1881 ; George Enescu, Romanía (pt)
Morte	4 de maio de 1955 (73 anos); 8º distrito de París (Francia)
Lugar de sepultura	Cemiterio do Père-Lachaise, 68 48°51′44″N 2°23′31″L / 48.862169, 2.391839; Grave of Enesco (en)
Educación	Conservatorio de París ; Universidade de Música e Arte Dramática de Viena
Actividade
Ocupación	compositor, profesor de música, profesor universitario, director de orquestra, violinista, pianista, musicólogo
Empregador	Conservatorio de París ; George Enescu Philharmonic Orchestra (en) ; Orquestra Filarmônica de Nova Iorque (pt) ; Accademia Musicale Chigiana ; École Normale de Musique ; Orquestra Sinfônica da BBC (pt)
Xénero artístico	Ópera, sinfonía, Música de cámara e piano repertoire (en)
Profesores	Gabriel Fauré, Robert Fuchs, Josef Hellmesberger (pt) , Jules Massenet, André Gedalge e Martin-Pierre Marsick
Alumnos	Marius Constant, Yehudi Menuhin, Christian Ferras, Ivry Gitlis, Arthur Grumiaux, Serge Blanc (pt) , Ștefan Gheorghiu, Sidney Harth (pt) , Arthur Leblanc (en) e Ida Haendel
Instrumento	Violín e piano
Obra
	Obras destacables Violin Sonata No. 3 (en) ; Q3503312 ; (1900) Octet (en) ; (1901) Romanian Rhapsody No. 1 (en) ; (1954) Chamber Symphony (en) ; (século XX) Œdipe (en) ;
Familia
Cónxuxe	Marie Cantacuzène (1937–1955)
Premios
	Cabaleiro da Lexión de Honra ;
	Sinatura
Descrito pola fonte	Dicionario Musical Riemann (1901–1904); Obálky knih, ; Great Soviet Encyclopedia (1950–1958) (en) , (vol:49, p.86-87)

George Enescu, nado en Liveni o 19 de agosto de 1881 e finado en París (Francia) o 4 de maio de 1955, foi un compositor, violinista, pedagogo, pianista e director de orquestra romanés, considerado un dos máis importantes músicos do seu país. A súa carreira estivo profundamente vinculada a Francia, onde adoitan citar o seu apelido como Enesco.

Traxectoria

Dende idade moi nova, empezou a demostrar as súas dotes artísticas. Comezou a tocar o violín aos 4 anos, e aos 5 celebrou o seu primeiro concerto. Comezou a estudar tendo como profesor a Eduard Caudella.

Entre os anos 1888-1894 estudou no Conservatorio de Viena, tendo como profesores a Josef Hellmesberger (violín), Robert Fuchs e a Sigismond Bachrich entre outros moitos. Acomodouse moi rápido na vida musical de Viena, e os seus concertos nos que interpretaba obras de Johannes Brahms, Pablo Sarasate, Henri Vieuxtemps, Felix Mendelssohn Bartholdy entusiasmaron á prensa e ao público; por aquel entón só tiña 12 anos.

Despois da graduación do Conservatorio de Viena coa medalla de prata, seguiu os seus estudos no Conservatorio de París (1895-99) tendo como profesores a Armand Marsick, André Gedalge, Jules Massenet e Gabriel Fauré. O 6 de febreiro de 1898 fixo o seu debut como compositor nos Concertos Colonne de París coa súa obra Opus 1, Poema Romanés. No mesmo ano empezou a dirixir concertos en Bucarest e a dar concertos de violín. Admirado pola raíña Elisabeta de Romanía foi varias veces invitado para tocar as súas obras no castelo Peleş de Sinaia.

Dos primeiros anos do século XX datan as composicións máis recoñecidas, como as dúas Rapsodias Romanesas (1901-02), a Suite nº 1 para a orquestra (1903), a súa primeira Sinfonía de Madurez (1905), Sete Cancións para os versos de Clément Marot (1908). Os seus concertos sucedéronse en moitos países de Europa e en ocasións foi acompañado de persoas prestixiosas como: Alfredo Casella, Pau Casals, Louis Fournier o Richard Strauss.

Durante a primeira guerra mundial permaneceu en Bucarest e dirixiu a Sinfonía nº 9 de Ludwig van Beethoven (que se tocaba integramente por primeira vez en Romanía), composicións de Hector Berlioz, Claude Debussy, Richard Wagner, e tamén as súas propias composicións: a Sinfonía nº 2 (1913), Suite para orquestra nº 2 (1915) e a ópera Oedipo (1936). No mesmo ano tivo lugar a primeira edición do concurso de composición que leva seu nome: George Enescu.

Após a guerra, continuou a súa actividade dividida entre Romanía e Francia. Deixounos por sempre as súas interpretacións do Poema para violín e orquestra de Ernest Chausson e das sonatas e as partituras para violín de Johann Sebastian Bach. Fixo algunhas viaxes aos Estados Unidos de América, onde dirixiu as orquestras de Filadelfia (1923) e Nova York (1938).

A súa actividade pedagóxica tivo tamén unha grande importancia. Entre os seus alumnos atopamos violinistas como: Christian Ferras, Ivry Gitlis, Arthur Grumiaux, Ginette Neveu o Yehudi Menuhin. Este último manifestou un gran cariño e admiración por Enescu, considerándoo coma o seu pai espiritual:

Para min, Enescu será sempre unha das verdadeiras marabillas do mundo. O seu carácter e a súa figura quedaron na miña alma coma unha árbore ou unha montaña de Sinaia. As súas fortes raíces e a súa alma noble veñen de seu propio país, un país dunha beleza única.”

Yehudi Menuhin.

Véxase tamén

Bibliografía

Axente, Colette, e Ileana Ratiu. 1998. George Enescu: Biografie documentara, tineretea si afirmarea: 1901-1920. Bucharest: Editura muzicala a U.C.M.R.
Bentoiu, Pascal. 1984. Capodopere enesciene. Bucharest: Editura muzicala a U.C.M.R.
Brediceanu, M. et al. 1997. Celebrating George Enescu: A Symposium. Washington, D.C.
Cheorghiu, V. 1944. Un Muzician Genial: George Enescu
Cophignon, Alain. 2006. Georges Enesco. Bibliothèque des grands compositeurs. París: Librairie Arthème Fayard. ISBN 978-2-213-62321-4
Cosma, Viorel. 2000. George Enescu: A Tragic Life in Pictures. Bucharest: The Romanian Cultural Foundation Publishing House.
Malcolm, Noel. 1990. George Enescu: His Life and Music, with a preface by Sir Yehudi Menuhin. Londres: Toccata Press.
Malcolm, Noel. 2001. "Enescu, George." The New Grove Dictionary of Music and Musicians, ed. S. Sadie e J. Tyrrell. Londres: Macmillan.
Roth, Henry. 1997. Violin Virtuosos ISBN 1-8879395-15-0
Slonimsky, Nicolas (ed.). 2001. "Georges Enesco." Baker's Biographical Dictionary of Musicians. Edición do centenario. Nova York: Schirmer Books.
Voicana, Mircea, Clemansa Firca, Alfred Hoffman, Elena Zottoviceanu, Myriam Marbe, Stefan Niculescu, e Adrian Ratiu. 1971.
Voicana, Mircea (ed.) 1976. Enesciana, I.

Ligazóns externas