Batalla de Monte Cassino
 | Este artigo precisa de máis fontes ou referencias que aparezan nunha publicación acreditada que poidan verificar o seu contido, como libros ou outras publicacións especializadas no tema. Por favor, axude mellorando este artigo. (Desde outubro de 2016.) |
| Batalla de Monte Cassino | |||||||||
|---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|
 Ruínas da abadía despois da batalla. | |||||||||
| |||||||||
| Combatentes | |||||||||
 Alemaña
|
 Estados Unidos Reino Unido Francia Canadá Italia Polonia Suráfrica
| ||||||||
A batalla de Montecassino (tamén coñecida como a batalla por Roma e a batalla por Cassino) foi unha serie de catro duras batallas durante a segunda guerra mundial, pelexadas polos Aliados coa intención de atravesar a liña Gustav, e tomar Roma.
Historia
[editar | editar a fonte]A comezos de 1944 a parte oeste da Liña Gustav, cuxo pivote principal se situaba nas escarpadas pendentes de Montecassino, estaba sostida polos alemáns que tiñan posicións nos vales do Rápido, Liri e Garigliano e algúns picos e penas próximos, aínda que non na histórica abadía de Montecassino, fundada no ano 524 por Bieito de Nursia, aínda que si contaban con posicións de defensa nas escarpadas pendentes por baixo das paredes da abadía. O 15 de febreiro o mosteiro, que estaba emprazado sobre un morro sobre a aldea de Cassino, foi destruído por bombardeos de avións americanos B-17, B-25, e B-26. Dous días despois do bombardeo, paracaidistas alemáns se atrincheiran entre as ruínas para defendelas. Entre o 17 de xaneiro ao 18 de maio, o outeiro foi atacado catro veces polas tropas aliadas, estas accións ocasionaron a morte de 54.000 soldados aliados e 20.000 soldados alemáns.
Antecedentes
[editar | editar a fonte]Os desembarcos aliados en Salerno e Taranto en setembro de 1943, continuaron co lóxico avance cara a Roma. Con todo, o avance foi lento, polo que esta campaña se asemellou aos campos de batalla da primeira guerra mundial, isto ocorreu debido ao difícil terreo da Península Itálica, ideal para que os alemáns se atrincheirasen nas súas defensas.
Os principais camiños desde Nápoles, o cuartel xeral aliado, ata Roma pasaban a través do val do Liri ou pola costa oeste de Italia. Con todo, a entrada do val estaba bloqueada por un outeiro, en cuxo centro se alzaba o pobo de Cassino. O punto máis alto do outeiro (1100 metros) foi elixido polos alemáns para detectar calquera movemento aliado, así como dirixir a artillaría contra eles con precisión. Precisamente nese punto se atopaba a abadía de Montecassino. Logo da guerra os alemáns negaron rotundamente utilizar o mosteiro como fortaleza, aínda que algunhas unidades aliadas declararon o contrario. O certo é que durante a batalla o mosteiro foi destruído, e entón os alemáns si utilizaron as ruínas do edificio para resgardarse.
Ataques iniciais
[editar | editar a fonte]O primeiro ataque iniciouse o 4 de xaneiro de 1944, con resultados adversos. O 15 de febreiro os bombardeiros aliados destruíron o mosteiro e iniciaron o segundo ataque co mesmo resultado. Logo de bombardear de novo o que quedaba do edificio relixioso, a infantaría aliada reiniciou o ataque o 15 de marzo. O 25 de marzo os aliados recoñeceron a súa momentánea derrota e desistiron. As baixas aliadas totais foron de 54.000 homes, sen resultados positivos.
A decisión de bombardear o mosteiro foi tomada polo Comandante neozelandés Bernard Freyberg, con todo, antes pediu permiso ao Papa Pío XII, que aceptou. O mesmo día os B-17 lanzaron 2500 toneladas de bombas sobre o mosteiro, inmediatamente os alemáns utilizaron os entullos para fortificar a súa liña defensiva. Antes da contenda, a valiosa biblioteca da abadía foi enviada a Roma e sobreviviu á batalla.
Impacientes por alcanzar Roma, os aliados organizaron un desembarco en Anzio e Nettuno, ao sur da capital, intentando deixar ás súas costas a Montecassino, con todo a resistencia que atoparon foi maior da esperada, e as tropas aliadas quedaron atrapadas nun peto, resistindo a presión alemá nun episodio que logo se coñeceu como a batalla de Anzio.
Cuarto ataque
[editar | editar a fonte]O último ataque contra Montecassino foi levado a cabo polo Segundo Corpo Polaco e a Cuarta División India. Un membro desta última división recibiu a «Vitoria Cross», pola súa axuda en capturar a artillaría inimiga.
O primeiro asalto (11 de maio ao 12 de maio) causou enormes baixas aliadas, pero o Oitavo Exército Británico logrou atravesar as liñas inimigas, logrando alcanzar o val do Liri, xusto debaixo do mosteiro.
O segundo asalto (17 de maio - 19 de maio) causou enormes baixas nas filas polacas, pero a Cuarta División de Marrocos logrou empuxar á Primeira División de Paracaidistas alemáns fóra das súas posicións nos outeiros, que renderon as ruínas do monasterio. Na mañá do 18 de maio, a vangarda polaca ocupou o mosteiro, que xa fora abandonado.
A captura de Montecassino permitiu o avance aliado a Roma e liberou as tropas atrapadas en Anzio, a capital italiana caeu o 4 de xuño de 1944.
O goberno polaco no exilio creou unha condecoración chamada Cruz de Montecassino para premiar os soldados que participaron nesta campaña, ademais un cemiterio polaco foi construído ao nordeste do mosteiro.
Véxase tamén
[editar | editar a fonte] |
Wikimedia Commons ten máis contidos multimedia na categoría: Batalla de Monte Cassino  |
