Acordo Sykes-Picot

Acordo Sykes–Picot
Creación	23 de maio de 1916
Autores	Mark Sykes François Georges-Picot
Signatarios	Edward Grey Paul Cambon
Función	Definir a proposta esfera de influencia e control no Medio Oriente se acaso a Tripla Entente vencera ao Imperio Otomán

O Acordo Sykes-Picot, coñecido oficialmente como o Acordo de Asia Menor, foi un acordo segredo entre Reino Unido de Gran Bretaña e Irlanda e a Terceira República Francesa^[1] para definir as propostas esferas de influencia e control dos dos países no Próximo Oriente se acaso a Tripla Entente obtivera a vitoria en contra do Imperio Otomán na primeira guerra mundial. As negociacións desenvolvéronse entre novembro de 1915 e marzo de 1916,^[2] asinouse o acordo o 16 de maio de 1916,^[3] e foi exposto ao público por Izvestia e Pravda o 23 de novembro de 1917 e polo The Manchester Guardian o 26 de novembro de 1917.^[4][5]

Considérase que o acordo deulle a forma actual á rexión. Definíronse as fronteiras de Iraq e Siria, e levou ata o conflito actual entre Israel e o pobo palestino.^[6] Moitas persoas ven o acordo como un punto de inflexión nas relacións entre o mundo do Occidente e o mundo árabe. Negáronse as promesas feitas aos árabes^[7] polo coronel T. E. Lawrence dunha patria nacional e árabe na área de Gran Siria, a cambio de aliarse cos británicos en contra do Imperio Otomán. A arquitectura xeopolítica fundada por Sykes-Picot favoreceu circunstancias que deron a lugar situacións como a protección que desfrutaron as minorías relixiosas e étnicas no Medio Oriente, as cales son motivos de conflitos na actualidade.^[8] O Estado Islámico afirmou que unha das metas da súa insurxencia, era reverter os efectos de Sykes-Picot.^[9][10][11]

O acordo repartía aos británicos o control das áreas desde a liña da costa do mar Mediterráneo ata o río Xordán, Xordania, o sur de Iraq e unha pequena área que incluíu os portos de Haifa e Acre para deixar acceso ao Mediterráneo.^[12] Aos franceses correspondeulle o control do sueste de Turquía, o norte de Iraq, Siria e o Líbano.^[12] O Imperio ruso ía a recibir Istambul, os Estreitos Turcos e Armenia.^[12] Deixouse liberdade ás potencias para decidir as fronteiras dentro das súas propias áreas.^[12] Se esperaron máis negociacións con outros poderes incluíndo a Rusia e Hussein ibn Ali, o xerife da Meca para determinar a administración internacional.^[12]

Dada a derrota eventual de 1918 e a subseguinte partición do Imperio Otomán, o acordo efectivamente dividiu as provincias árabes dos otománs fora da Península arábiga en áreas de influencia e control dos británicos e franceses^[13] e se propuxo unha «administración internacional» para Palestina.^[14] Os británicos formaron o Mandato británico de Palestina entre 1920 e 1948 e o Mandato británico de Iraq desde 1920 ata 1932, mentres que o Mandato francés de Siria e Líbano durou desde 1923 ata 1946. Os diplomáticos británicos e franceses Mark Sykes e François Georges-Picot negociaron os termos do acordo. O goberno do tsar de Rusia foi unha parte menor no acordo e despois da Revolución de Outubro, foron os bolxeviques quen publicaron o acordo, resultando que «os británicos avergoñáronse, os árabes consternáronse e os turcos aledáronse».^[15]

Wikimedia Commons ten máis contidos multimedia na categoría:  Acordo Sykes-Picot

• Fromkin, David (1989). A Peace to End All Peace: The Fall of the Ottoman Empire and the Creation of the Modern Middle East. Nova York: Owl. ISBN 0-8050-6884-8. 
• Sicker, Martin (2001). The Middle East in the twentieth century. Westport: Praeger. 
• Gerolymatos, Andre (2010). Castles Made of Sand: A Century of Anglo-American Espionage and Intervention. Thomas Dunne Books. ISBN 9780312355692. 

• Declaración Balfour