Casa dos Fonseca
| Casa dos Fonseca | |
|---|---|
 Fachada principal no Paseo de Colón | |
| Edificio | |
| Nome inicial | Casa Dórica |
| Tipo | Mansión |
| Estilo | Neoclásico |
| Enderezo | Paseo de Colón, 8 |
| Localización | Pontevedra  |
| Coordenadas | 42°25′51″N 8°39′03″O / 42.4307, -8.6509 |
| Propietario | Ministerio de Cultura |
| Uso(s) | Sede do Arquivo Histórico da Provincia de Pontevedra |
| Construción | |
| Inicio | 1909 |
| Construción | 1910 |
| Remate | 1910 |
| Dimensións | |
| Plantas | planta terrea e sobrado |
| [ editar datos en Wikidata ] | |
A Casa dos Fonseca é unha construción situada no Paseo de Colón na cidade de Pontevedra. É un dos edificios históricos máis impactantes da cidade, que salienta pola súa arquitectura neoclásica[1] e por dúas esfinxes de pedra e dúas altas palmeiras canarias que flanquean a súa entrada. Na actualidade é a sede do Arquivo Histórico da Provincia de Pontevedra.[2]
Historia
[editar | editar a fonte]A construción do edificio comezou en 1909 e terminouse en 1910.[3] Foi encargado por Eulogio Fonseca, un dos ricos empresarios de Pontevedra de principios do século XX, ao que a serra ou a casa de baños aínda presente en vellas fotografías da Moureira déronlle prestixio e diñeiro.[4] Nas súas orixes foi a sede da loxa masónica máis importante da cidade. Na sala nobre, xusto detrás do frontispicio, reuníanse os membros da Loxa Marco Aurelio, ligados tanto á masonaría como á teosofía.[5] A casa tiña unha gran leira na parte traseira que chegaba ata o restaurante El Castaño.
Eulogio Fonseca viviu na casa, coñecida como A Dórica, ata a súa morte en 1924. A casa foi herdada polo seu fillo Luís Fonseca e Quintairos que se trasladou a vivir á Casa Dórica en 1926 e a casa converteuse nun punto de encontro da sociedade da época. A casa foi vendida posteriormente por dous millóns de pesetas debido ao seu custoso mantemento.[6]
En 1955 o edificio foi adquirido polo Ministerio de Educación para albergar dende 1960 o Arquivo Histórico e a Biblioteca Pública Provinciais. Foi reformado polo Ministerio de Cultura entre os anos 1993 a 1996.[7],[8]
O Arquivo Histórico Provincial de Pontevedra foi declarado Ben de Interese Cultural en 1985. Nel consérvanse case 9 quilómetros de documentos.[9]
Descrición
[editar | editar a fonte]É unha gran mostra sobria e elegante do estilo neoclásico. Desde o paseo de Colón accédese ao edificio por unha escalinata de pedra, aos costados da cal se atopan dúas esfinxes que custodian a entrada.[10] Con reminiscencias do eclecticismo e historicismo, no edificio apréciase unha estraña conxunción de formas e elementos.[11]
En canto á composición do edificio, este representa o atrio dun típico templo de orde clásica. A fachada é neoclásica, cun gran pórtico de oito columnas toscanas romanas, ao estilo dun templo romano, que sosteñen un gran frontón aberto por unha xanela semicircular.[12] No frontón esta fiestra semicircular é unha clara referencia ao Ollo da Providencia, coñecido como o ollo que todo o ve, símbolo da masonaría.[13] No alto, e a cada banda do frontón, remátano dous grifóns alíxeros, que lle dan un ar afrancesado ou napoleónico. As esfinxes, grifóns e columnas de granito fan referencia a figuras mitolóxicas que protexen lugares e espazos de sabedoría.[14] O edificio consta de dous andares e ático, en cuxas dependencias destaca a sala nobre, detrás do frontispicio. Os depósitos atópanse acaroados na parte traseira da construción.[15] A estrutura da sala da xanela semicircular indica que era o lugar das reunións e ritos masónicos na cidade. Ten unha especie de retablo con varanda que o preside.[16]
A cada banda da entrada do edificio atópanse unhas esfinxes de influxo exipcio acompañadas de altas palmeiras que enmarcan a escalinata e o pórtico clásico de entrada.[17] O edificio erixiuse a imitación dun templo clásico, como a igrexa da Madeleine de París ou o Parlamento de Washington. Posúe todos os elementos deste período: grande escalinata de acceso, columnata na fachada de orde toscana que sostén un entaboamento que funciona como apoio dun frontón triangular.[18]
Notas
[editar | editar a fonte]- ↑ "La faceta más sorprendente de la Pontevedra histórica". La Voz de Galicia (en castelán). 17 de febreiro de 2021.
- ↑ Aganzo, Carlos, 2010, Pontevedra.
- ↑ "El organismo se instaló en 1960 en la Casa de los Fonseca". La Voz de Galicia (en castelán). 22 de setembro de 2007.
- ↑ "Aquellos maravillosos años en la Dórica de la familia Fonseca". Diario de Pontevedra (en castelán). 24 de maio de 2020.
- ↑ "Paseo por la heterodoxia pontevedresa". La Voz de Galicia (en castelán). 26 de maio de 2013.
- ↑ "Aquellos maravillosos años en la Dórica de la familia Fonseca". Diario de Pontevedra (en castelán). 24 de maio de 2020.
- ↑ Aganzo, Carlos, 2010, Pontevedra. Ciudades con encanto, Madrid, El País-Aguilar, p. 90-91
- ↑ "El organismo se instaló en 1960 en la Casa de los Fonseca". La Voz de Galicia (en castelán). 22 de setembro de 2007.
- ↑ "La provincia de Pontevedra destaca por sus BICs". Diario de Pontevedra (en castelán). 9 de agosto de 2021.
- ↑ "Vestigios de la masonería en la ciudad. La Casona de los Fonseca". Pontevedra Viva (en castelán). 8 de abril de 2016.
- ↑ "El organismo se instaló en 1960 en la Casa de los Fonseca". La Voz de Galicia (en castelán). 22 de setembro de 2007.
- ↑ "Una casa masónica que cobija 11 kilómetros de documentos". La Voz de Galicia (en castelán). 8 de xuño de 2018.
- ↑ "Vestigios de la masonería en la ciudad. La Casona de los Fonseca". Pontevedra Viva (en castelán). 8 de abril de 2016.
- ↑ "El rastro oculto de la masonería en Pontevedra". Faro (en castelán). 16 de xullo de 2021.
- ↑ "Arquivo Histórico Provincial de Pontevedra". Visit Pontevedra. Consultado o 10 de maio de 2013.
- ↑ "El rastro oculto de la masonería en Pontevedra". Faro (en castelán). 16 de xullo de 2021.
- ↑ "La faceta más sorprendente de la Pontevedra histórica". La Voz de Galicia (en castelán). 17 de febreiro de 2021.
- ↑ Fontoira Surís 2009, p. 434
Véxase tamén
[editar | editar a fonte] |
Wikimedia Commons ten máis contidos multimedia na categoría: Casa dos Fonseca  |
Bibliografía
[editar | editar a fonte]- Aganzo, Carlos (2010). Pontevedra. Ciudades con encanto. Madrid: EL País-Aguilar. pp.90-91. ISBN 978-84-03-50934-4
- Fontoira Surís, Rafael (2009). Pontevedra monumental. Pontevedra: Deputación de Pontevedra. p. 420. ISBN 978-84-8457-327-2
