Comunismo

O comunismo^[1] é un sistema social, así como tamén un modo de organización socioeconómica, caracterizado pola propiedade en común dos medios de produción, a ausencia de propiedade privada nos medios de produción e a inexistencia de clases sociais e dun Estado.^[2][3][4]

O comunismo como proxecto de socialización dos medios de produción xurdiu no século XVI baixo a forma de diversas utopías baseadas no colectivismo agrario. As máis coñecidas foron a obra Utopía de Tomás Moro e a ideoloxía revolucionaria babuvina que derivou do movemento xacobino da Revolución francesa. O ideario comunista converteuse a comezos do século XIX nun complexo proxecto económico industrial grazas ás diferentes correntes do chamado socialismo utópico, do anarcocomunismo e as ramas obreiras do comunismo cristián. O actualmente máis coñecido destes movementos foi o que adoptou a escola do denominado socialismo científico dos pensadores alemáns Karl Marx e Friedrich Engels, baixo a cal sería rebautizado como Liga dos Comunistas. Pola influencia da súa obra, o movemento comunista adoptou unha interpretación revolucionaria da historia e a forma de partido político, converténdose logo nunha organización internacional unificada baixo a doutrina marxista.

Segundo o marxismo, a historia é entendida como un permanente conflito polo excedente material, cuxo inicio se debe á aparición da propiedade. As diferentes formas de propiedade poñen fin ao comunismo primitivo e estratifican á sociedade en clases de acordo ás súas relacións de produción. As diferentes relacións de produción que vinculan aos homes e mulleres requiren da explotación, e estas relacións xeran co tempo as condicións para ser substituídas por outras formas de explotación superiores, nunha secuencia revolucionaria de modos de produción. En cada un destes modos desenvólvese unha loita de clases interna entre os diferentes tipos de traballadores e explotadores que os integran, e que se resolve co xurdimento de novas clases dominantes. Con todo, a sociedade capitalista xera unha serie crecente de crises internas e cíclicas que só poden ser resoltas polos seus traballadores asalariados nunha revolución proletaria, que require á súa vez da construción do comunismo. Para chegar a este fin debe organizarse un partido comunista que conquiste o poder político liderando unha fase de transición na que o Estado funcione como unha ditadura do proletariado. Este período termina cando desaparecen as clases sociais, o cal leva a que o Estado, de acordo á súa concepción como ferramenta de dominación dunha clase sobre a outra, deba extinguirse. A esta transición séguenlle inmediatamente dous períodos no desenvolvemento do comunismo: unha primeira fase e unha fase superior. Existen discrepancias cruciais entre as diferentes correntes do marxismo sobre cal debería ser a natureza de cada unha destas tres fases.^[3]

O comunismo (de común),^[1] entendido como concepto sociolóxico, refire a unha orde socioeconómica baseada na posesión colectiva dos bens, sexa de produción ou de consumo.

Na definición do sociólogo francés Émile Durkheim, o comunismo é descrito como aquela orde social (propiamente comunal) na que o consumo organizarse colectivamente, mentres persiste unha elección libre e individual do papel na produción (aínda que o produto do traballo dedíquese ao servizo da comunidade). O comunismo é así definido en oposición ao socialismo no cal se pauta colectivamente a produción e a forma do traballo, mentres que o consumo gózase en privado e depende dunha libremente elixida achega laboral á sociedade:

É certo que un e outro sistema fan entrar no terreo colectivo modalidades de actividade que, segundo as concepcións individualistas, deberían corresponder ao terreo privado; e, sen dúbida, iso é o que maiormente contribuíu á confusión. Pero tamén neste punto hai unha tallante oposición. Segundo o socialismo, as funcións económicas propiamente ditas, é dicir, as funcións produtoras de servizos (comercio e industria) deben estar organizadas socialmente; pero o consumo debe seguir sendo privado. Non hai, como vimos, doutrina socialista que negue ao individuo o dereito de posuír e empregar como guste o que adquiriu lexitimamente. No comunismo pola contra, o consumo é común e a produción segue sendo privada. Na Utopía cada cal traballa polo seu lado, como quere, e está obrigado simplemente a non permanecer ocioso. Cultiva o seu xardín, ocúpase do seu oficio, como podería facelo na sociedade máis individualista. Non hai regra común que determine as relacións dos diferentes traballadores entre si, a forma en que esas actividades diversas deben concorrer aos fins colectivos. Como cada cal fai o mesmo, ou case, non hai que regulamentar ningunha cooperación. Só que o que cada un produciu non lle pertence. Non pode dispoñer diso a pracer. É preciso que o achegue á comunidade, e só o usa cando esta mesma úsao colectivamente. Entre estes dous tipos de ordenación social hai, pois, a mesma distancia que separa a organización de certas colonias de pólipos da dos animais superiores. Na primeira, cada un dos individuos asociados caza pola súa conta, a título privado; pero o que atrapa vai parar a un estómago común e o individuo non pode ter o seu parte da riqueza común, é dicir, o seu parte de comida, sen que toda a sociedade coma ao mesmo tempo. En cambio, entre os vertebrados, cada órgano está obrigado, no seu funcionamento, a adecuarse a regras destinadas a harmonizalo cos outros; é o sistema nervioso o que asegura este acordo. Pero cada órgano, e en cada órgano cada tecido, e en cada tecido cada célula, aliméntanse á parte, libremente, sen depender para dos demais. Mesmo cada unha das partes do organismo ten a súa alimentación especial. A distancia entre as dúas concepcións sociais que con tanta frecuencia emparelláronse non é menos considerable.^[5]

O economista e sociólogo Max Weber parece coincidir con esta definición respecto ao chamado «comunismo doméstico», pero non respecto ao comunismo en xeral. Para Weber o termo «socialismo» pódese usar a fins prácticos como unha forma de describir unha forma "racional" de comunismo na cal a produción e o consumo dos individuos son tamén organizados en forma colectiva, mentres que nos eventuais comunismos premodernos tanto a produción como o consumo son individualmente libres pero o seu obxectivo e orixe, respectivamente, son sempre un fondo colectivo común:

O principio do comunismo doméstico, non son "asignacións" individuais, senón que o individuo contribúe segundo as súas forzas e goza segundo as súas necesidades (en tanto como alcanzan os bens), perdura aínda hoxe como a característica máis esencial da comunidade doméstica da nosa "familia", claro que case sempre como un residuo limitado ao consumo doméstico.^[6]

[...] Comunismo, se por el entendemos a ausencia de "cálculo" no uso dos bens e non a organización racional da súa produción con vistas a calquera ordenación ("socialismo").^[7]

Weber describe a natureza da forma máis cabal do comunismo como unha planificación xeral que organiza a produción, contrastándoa cunha sociedade de mercado:

No concepto de "orde administrativa" inclúense todas as normas que pretenden valer tanto para a conduta do cadro administrativo como para a dos seus membros "fronte á asociación", ou como se adoita dicir, para todos aqueles fins cuxa prosecución e logro tratan de asegurar as ordenacións da asociación mediante unha acción planeada, e positivamente prescrita por elas, do cadro administrativo e os seus membros. Nunha organización económica de absoluto carácter comunista toda acción social sería aproximadamente desa clase; nun estado de dereito na súa forma pura e absoluta só serían, ao contrario, desa clase as accións dos xuíces, policías, xurados, soldados e as actividades lexislativas e electorais. En xeral -aínda que non sempre en particular- o límite das ordes administrativas e reguladores coincide coa separación, dentro dunha asociación política, entre dereito "público" e "privado".^[8]

O sociólogo Ferdinand Tönnies describe como no comunismo a finalidade última dos medios sociais de produción e dos bens fabricados é colectiva e á vez compartida por todos, mediante a participación directa dos membros nun único ámbito de vida común que os implica,^[9] noción que é compartida como o matiz etimolóxico para deducir o concepto do termo.^[10]

Karl Marx describiu nos seus primeiros manuscritos a natureza do desenvolvemento e formas que toma a idea do comunismo como proxecto social en función da natureza da propiedade privada que xera as condicións para o seu desenvolvemento, pero sen tentar unha definición esencialista nin unha diferenciación entre comunismo e socialismo:

[A] idea da comunidade de mulleres é o segredo a voces do dun comunismo aínda totalmente groseiro e irreflexivo. Así como a muller sae do matrimonio para entrar na prostitución xeral, así tamén o mundo todo da riqueza é dicir, da esencia obxectiva do home, sae da relación do matrimonio exclusivo co propietario privado para entrar na relación da prostitución universal coa comunidade. Este comunismo, ao negar por completo a personalidade do home, é xustamente a expresión lóxica da propiedade privada, que é esta negación. A envexa xeral e constituída en poder non é senón a forma escondida en que a cobiza se establece e, simplemente, satisfaise doutra maneira. A idea de toda propiedade privada en canto tal vólvese, polo menos contra a propiedade privada máis rica como envexa desexo de nivelación, de maneira que ao estas paixóns as que integran o ser da competencia. O comunismo groseiro non é máis que o remate desta cobiza e desta nivelación para partir do mínimo representado. [...] A primeira superación positiva da propiedade privada, o comunismo groseiro, non é por tanto máis que unha forma de mostrarse a vileza da propiedade privada que se quere instaurar como comunidade positiva.

2º) O comunismo a) Aínda de natureza política, democrática; b) Coa súa superación do Estado, pero ao mesmo tempo aínda con esencia incompleta e afectada pola propiedade privada, é dicir, polo alleamento do home. En ambas as formas o comunismo coñécese xa como reintegración ou volta a si do home, como superación do extrañamento de se do home, pero como non captou aínda a esencia positiva da propiedade privada, e menos aínda comprendeu a natureza humana da necesidade, está aínda prisioneiro e infectado por ela. Comprendeu o seu concepto, pero aínda non a súa esencia.

3º) O comunismo como superación positiva da propiedade privada en canto autoextrañamento do home, e por iso como apropiación real da esencia humana por e para o home; por iso como retorno do home para si en canto home social, é dicir, humano; retorno pleno, consciente e efectuado dentro de toda a riqueza da evolución humana ata o presente. Este comunismo é, como completo naturalismo = humanismo, como completo humanismo = naturalismo; é a verdadeira solución do conflito entre o home e a natureza, entre o home e o home, a solución definitiva do litixio entre existencia e esencia, entre obxectivación e autoafirmación, entre liberdade e necesidade, entre individuo e xénero. É o enigma resolvido da historia e sabe que é a solución..^[11]

Pola súa banda Friedrich Engels tomou do antropólogo Lewis Henry Morgan a idea de que houbo un período de comunismo primitivo no inicio do desenvolvemento histórico das sociedades humanas, e a sistematizó no seu libro ‘’Der Ursprung der Familie, des Privateigenthums und des Staats’’ ( A orixe da familia, a propiedade privada e o Estado), no cal se describe a natureza do mesmo desde unha óptica máis próxima á da socioloxía empírica.

O marxismo comparte coa socioloxía clásica posterior que o comunismo se distingue por implicar a non especialización na división do traballo^[12]e a inexistencia de diñeiro para a circulación dos bens.^{[13][14][15][16]}

Entre os exemplos históricos concretos de ordenamentos sociais que poden ser definidos propiamente como comunistas desde o punto de vista sociolóxico, pódese contar a: o comunismo cristián premoderno (o comunismo familiar da Igrexa católica primitiva), e o moderno (sistematizado por Thomas More e experimentado polos Shakers de Mánchester,^[17] os Cavadores de Gerrard Winstanley e o propulsado polo movemento obreiro da Liga dos xustos de Wilhelm Weitling),^[18] as formas protocomunistas do mazdakismo persa,^[19] o comunismo feudal que chamou a atención do último Marx^[20] (os Mir tradicionais rusos, os insulares escoceses de St Kilda^[21]), variantes secularizadas do comunismo relixioso milenarista (Gabriel Bonnot de Mably, Morelly) e movementos non revolucionarios como o das comunas hippies e os kibbutz israelís, entre outros.^[22] Maioritariamente estas formas de vida comunista non dependeron dunha doutrina política que as estableza.

O comunismo, no sentido político, é un movemento cuxa doutrina se basea no marxismo^[23] e que, de acordo con esta doutrina, ten por principal obxectivo a toma transitoria do poder do Estado para a instauración dunha revolución social que, a través de tres fases, implante unha organización económica e social socialista/comunista baseada no control colectivo da produción.^[24] O comunismo está representado por unha organización internacional que leva o nome de Internacional Comunista e que coordina en cada rexión a un partido político que á súa vez adoita levar o nome de comunista. Cada corrente doutrinal comunista ten a súa propia «Internacional».^[25]

Historicamente os múltiples partidos comunistas adoptaron, baixo o seu liderado, a obra de Karl Marx e Friedrich Engels como doutrina e programa político-revolucionario, a cal foi sistematizada baixo o nome de marxismo. Coa toma do poder por parte dos comunistas en Rusia baixo o mando de Vladimir Lenin en outubro de 1917, o liderado ideolóxico sobre os partidos comunistas do mundo pasou a estar en mans da Internacional Comunista. Posteriormente á súa morte, as achegas teóricas achegadas por Lenin ao marxismo foron coñecidas mediante o nome de leninismo. Son, por exemplo, a teoría do imperialismo como fase superior do capitalismo, ou a teoría do partido de vangarda como ferramenta necesaria para encabezar o movemento obreiro e o resto de clases explotadas na conquista do poder político e a subversión do modo de produción capitalista, mediante a destrución do estado burgués e a súa substitución por un estado obreiro.

Iosif Stalin, baixo o seu mandato na Unión Soviética, utilizaría posteriormente o nome marxismo-leninismo para formular a súa ideoloxía política, oficialmente baseada no marxismo e o leninismo. Este nome, con todo, non alude á unión de ambas as ideoloxías, senón que é un termo específico creado para describir a liña que Stalin implantou no PCUS e na Comintern e os seus partidos, así como na maioría de Estados baixo a órbita soviética, gobernados por estes. Desde entón os partidos marxistas e leninistas non stalinistas (os trotskistas e leninistas anti-stalinistas, como o POUM, entre outros) utilizaron frecuentemente outros nomes para referirse ao leninismo, tales como bolxevique-leninismo ou leninismo a secas, así como indistintamente, o termo marxismo-leninismo. Á morte de Stalin, o Partido Comunista Ruso abandonou oficialmente a versión orixinal stalinista do marxismo-leninismo e a súa forma de organizar en forma verticalista a estrutura interna do partido e deste co resto do Estado, acusándoa de impoñer un culto á personalidade á persoa do líder. Sen novos liderados ideolóxicos relevantes en Rusia, quedaría na China Mao Tse Tung como continuador da estrutura política stalinista e das súas posicións doutrinais. Produciuse entón unha segunda ruptura entre os partidos comunistas prol-soviéticos (en principio marxistas-leninistas, pero non stalinistas) e os partidos comunistas que seguiron ou ben a ortodoxia de Stalin, autodenominada marxismo-leninismo e polos seus críticos stalinismo, ou ben a de Mao, logo denominada marxismo-leninismo-maoísmo.

Desde que o movemento comunista adoptou os criterios leninistas como forma de organización, todos os partidos e os estados construídos baixo o control destes partidos crearon institucións similares, organizados baixo a premisa de que cada partido comunista é unha das vangardas do proletariado de cada país e representa os seus intereses polo tanto. A organización política das nacións gobernadas polo comunismo é, xeralmente, unha república de partido único. As repúblicas comunistas autotitularonse oficialmente como «repúblicas obreiras» xa que só daban acceso ao seu control á clase proletaria, pero finalmente e logo da segunda guerra mundial pasarían a denominarse como «repúblicas populares» nas cales a dirección proletaria dá acceso ao poder a outras «clases populares» como o campesiñado. En ambos os casos o partido comunista encárgase da dirección ideolóxica do país.^[26]

Neste sistema, o partido subordina as burocracias do Estado e a lexislación aos seus obxectivos políticos e propagandísticos. Á súa vez o aparello estatal é utilizado para promover na sociedade civil os seus obxectivos de transformación social e cultural cara a unha economía planificada.^[27] A frecuente imposición coercitiva destes obxectivos a toda a poboación así como a eventual subordinación da sociedade civil á militancia do partido comunista foron usualmente caracterizadas como parte dun sistema totalitario,^[28] criticado por algúns dos seus defensores como unha degradación da política comunista,^[29] e polos seus detractores como intrínseco á mesma.^[30]

A maioría de variantes de partidos comunistas adoptaron unha categorización histórica do pasado e o futuro social de Occidente de acordo á demarcación dos modos de produción establecida pola doutrina marxista: o comunismo primitivo (sen clases), o escravismo, o feudalismo, o mercantilismo,Aquí o mercantilismo é entendido como a forma económica de transición entre dous modos de produción, que é previa ás revolucións republicanas burguesas, pero posterior á disolución da cohesión político-económica da sociedade feudal. Esta disolución crearía os dous espazos sociais necesarios para o desenvolvemento moderno do capital: a sociedade civil burguesa e o Estado burocrático inicialmente acaparado polo absolutismo monárquico mediante unha lexitimación patrimonial-tradicional. o capitalismo, e finalmente o modo de produción comunista (sen clases), dividido en dúas fases, cuxa realización estaría en mans da clase social chamada proletariado organizada baixo a dirección dun partido comunista revolucionario, e que desaparecería en tanto clase durante a realización do mesmo.

Así mesmo, o propio Marx utilizaba unha periodización alternativa para describir a historia social doutras rexións xeográficas, como a do despotismo oriental ou modo de produción asiático en países como na China.^[31]

Esta conceptualización sociolóxica do que é unha orde social comunista posible, é propia da doutrina marxista adoptada polos partidos comunistas, e considérase que variou co marxismo-leninismo respecto as súas características correspondentes.^[32] Todos os autores marxistas con todo coinciden en que a sociedade comunista desenvólvese nun período de transición e dúas fases:

O «período de transición do capitalismo ao comunismo» (ou «transición ao socialismo» propiamente segundo Lenin), defínese pola toma do poder político por parte do proletariado chamada ditadura do proletariado:

Entre a sociedade capitalista e a sociedade comunista media o período da transformación revolucionaria da primeira na segunda. A este período corresponde tamén un período político de transición, cuxo Estado non pode ser outro que a ditadura revolucionaria do proletariado.^[33]

Durante este período e antes de chegar ao comunismo, substituirase ao modo de produción capitalista e con este á burguesía, mediante a apropiación estatal dos medios de produción:

Será posible suprimir de golpe a propiedade privada? Non, non será posible, do mesmo xeito que non se pode aumentar de golpe as forzas produtivas existentes na medida necesaria para crear unha economía colectiva. Por iso, a revolución do proletariado, que se aveciña segundo todos os indicios, só poderá transformar paulatinamente a sociedade actual, e acabará coa propiedade privada unicamente cando se cree a necesaria cantidade de medios de produción. Unha vez emprendido o primeiro ataque radical contra a propiedade privada, o proletariado verase obrigado a seguir sempre adiante e a concentrar máis e máis nas mans do Estado todo o capital, toda a agricultura, toda a industria, todo o transporte e todo o cambio. [...] Finalmente, cando todo o capital, toda a produción e todo o cambio estean concentrados nas mans da nación, a propiedade privada deixará de existir de seu, o diñeiro farase superfluo, a produción aumentará e os homes cambiarán tanto que se poderán suprimir tamén as últimas formas de relacións da vella sociedade.^[34]

Segundo o bolxevismo, a violencia política debe ser parte da ditadura do proletariado neste período,^[35][36] e polo tanto trataríase dunha «ditadura» en dous sentidos distintos á vez:^[37] que o poder do Estado estea en mans dunha clase e non doutra, e que ese poder elimine as liberdades de expresión e asociación da clase inimiga.^[38][39] A interpretación leninista agregaría que a vangarda do proletariado pode gobernar en nome do proletariado,^[40] mobilizándoo de maneira total ou limitándose a organizar unha fracción do mesmo,^[41] e sendo encabezada eventualmente por só unha persoa.^[42] Ademais a ditadura do proletariado do período de transición podería usarse para fins de reeducación ideolóxica, tanto da pequena burguesía como do mesmo proletariado.^[43]

A «primeira fase do comunismo» (ou «socialismo» propiamente segundo Lenin), defínese por establecer a propiedade colectiva dos medios de produción en mans dunha sociedade liderada por traballadores. Nesta fase as limitacións das forzas produtivas debidas ao abrupto inicio do novo modo de produción requiren a utilización do racionamento e a organización da produción de acordo ás necesidades colectivas do sistema social e recentemente logo á compensación o traballador mediante certificados de cantidades de traballo,^[44] e non ás necesidades dos traballadores en tanto homes:

Do que aquí se trata non é dunha sociedade comunista que se desenvolveu sobre a súa propia base, senón, ao contrario, dunha que acaba de saír precisamente da sociedade capitalista e que, por tanto, presenta aínda en todos os seus aspectos, no económico, no moral e no intelectual, o selo da vella sociedade de cuxa entraña procede. Congruentemente con isto, nela o produtor individual obtén da sociedade -despois de feitas as obrigadas deducións- exactamente o que deu. O que o produtor deu á sociedade é a súa cota individual de traballo. Así, por exemplo, a xornada social de traballo componse da suma das horas de traballo individual; o tempo individual de traballo de cada produtor por separado é a parte da xornada social de traballo que el achega, a súa participación nela. A sociedade entrégalle un bono consignando que rendeu tal ou cal cantidade de traballo (despois de descontar o que traballou para o fondo común), e con este bono saca dos depósitos sociais de medios de consumo a parte equivalente á cantidade de traballo que rendeu. A mesma cantidade de traballo que deu á sociedade baixo unha forma, recíbea desta baixo outra distinta. [...]

Por iso, o dereito igual segue sendo aquí, en principio, o dereito burgués, aínda que agora o principio e a práctica xa non se tiran dos pelos, mentres que no réxime de intercambio de mercadorías, o intercambio de equivalentes non se dá máis que como termo medio, e non nos casos individuais.

A pesar deste progreso, este dereito igual segue levando implícita unha limitación burguesa. O dereito dos produtores é proporcional ao traballo que renderon; a igualdade, aquí, consiste en que se mide polo mesmo rapadoira: polo traballo. [...] Pero estes defectos son inevitables na primeira fase da sociedade comunista, tal e como brota da sociedade capitalista despois dun longo e doloroso alumeamento.^[45]

Aquí as interpretacións da categorización marxiana divídense en dous: a posición de Lenin e a marxista-leninista en xeral, establece que esta fase do comunismo é cualitativamente distinta á seguinte e debe mellor ser chamada socialismo. Nesta fase, para os leninistas, tanto a ditadura do proletariado como o proletariado subsisten,^[46] xa que o Estado debe seguir tendo o dominio dos medios de produción por canto debe preservarse para a loita contra potenciais contrarrevolucións de exburgueses.^[47] O marxismo-leninismo, desde a súa fundación por Stalin, agregaría á súa vez outra diferenza con Lenin: baixo o socialismo podía subsistir a utilización do diñeiro, a diferenza do socialismo como era entendido polos bolxeviques e fóra tentado durante o período que logo sería denominado como «comunismo de guerra».^[48]

A crítica marxista e socialista ao leninismo considera, en cambio, que Marx utilizaba indistintamente os termos socialismo e comunismo para referirse a ambas as fases, que a primeira fase exclúe a ditadura do proletariado, e que a ditadura do proletariado non pode ser o medio de organización da economía socialista ou comunista: o Estado en tanto órgano de represión política non pode controlar os medios de produción se a burguesía xa foi enteiramente expropiada, debido a que devandito dominio implicaría que pode existir un Estado sen clases sociais,^[49] que a ditadura se exerce politicamente sobre a oposición obreira, e que mesmo se utiliza a ditadura (como violencia política e ata unipersoal) non só para a representación senón ata para a organización interna castrense da clase proletaria,^[50] que a ditadura exercese politicamente sobre a oposición obreira, e que mesmo se utiliza a ditadura (como violencia política e ata unipersoal) non só para a representación senón ata para a organización interna castrense da clase proletaria.^[51] Para estes, se na primeira fase continúase a política do período de transición, a utilización das empresas colectivas seguiría estando ao servizo dunha función política do partido comunista e non do proletariado, co cal se trataría dun capitalismo de Estado ou un colectivismo burocrático (cuxa xustificación ideolóxica só podería ser a dun «comunismo groseiro»), no cal a existencia do Estado só podería explicarse en termos marxistas como ferramenta de represión dos traballadores por parte dunha nova clase económica ou dunha elite política (grupo explotador non formado por unha clase suma de propietarios privados e independentes senón colectivamente propietaria como grupo organizado, en forma similar ao modo de produción asiático).^[52]

«A fase superior do comunismo» (ou «comunismo» propiamente, segundo Lenin) defínese igualmente pola propiedade colectiva dos medios de produción en mans da sociedade liderada por traballadores, pero nesta fase pódese superar, grazas ao desenvolvemento da capacidade produtiva, o dereito burgués de intercambio de equivalentes así como a especialización na división do traballo, polo cal tanto a contribución á sociedade como a provisión de bens sería gratuíta e só limitada á libre vontade dos membros de traballar cando e como desexen, e de consumir o que consideren necesario:

Nunha fase superior da sociedade comunista, cando desaparecese a subordinación esclavizadora dos individuos á división do traballo, e con ela, o contraste entre o traballo intelectual e o traballo manual; cando o traballo non sexa soamente un medio de vida, senón a primeira necesidade vital; cando, co desenvolvemento dos individuos en todos os seus aspectos, crezan tamén as forzas produtivas e corran a chorro cheo os mananciais da riqueza colectiva, só entón poderá pasarse totalmente o estreito horizonte do dereito burgués e a sociedade poderá escribir nas súas bandeiras: De cada cal, segundo as súas capacidades; a cada cal segundo as súas necesidades!^[45]

Ao paso que na sociedade comunista, onde cada individuo non ten acoutado un círculo exclusivo de actividades, senón que pode desenvolver as súas aptitudes na rama que mellor lle pareza, a sociedade encárgase de regular a produción xeral, co que fai cabalmente posible que eu poida dedicarme hoxe a isto e mañá a aquilo, que poida pola mañá cazar, pola tarde pescar e pola noite apacentar o gando, e despois de comer, se me prace, dedicarme a criticar, sen necesidade de ser exclusivamente cazador, pescador, pastor ou crítico, segundo os casos.^[53]

A interpretación marxista-leninista sostén que esta fase é cualitativamente distinta da anterior e que só nesta poderase chegar á extinción do Estado, posto que Lenin atribúe o Estado funcións non-clasistas como a organización interna do proletariado para a represión dos seus propios membros que non desexen traballar para a organización colectivista.^[54] Só en tanto non existan «lacazáns», que se presumen minoritarios, o Estado poderá desaparecer xa que terminaría de combater os costumes capitalistas herdados.^[55]

Para os marxistas que critican esta posición, o Estado xa debería desaparecer moito antes en tanto xa non existen clases, e que por iso mesmo as empresas non poderían ser posesión colectiva do Estado senón dos traballadores asociados colectivamente, nin tampouco a represión dos excesos debería de estar en mans dun órgano separado dos traballadores armados. Esta distinción e a propia disolución do Estado carecería de sentido se seica este pode ser un instrumento igualmente funcional de administración económica e social por parte dos obreiros.^[52]

As doutrinas das diversas correntes marxistas coinciden na necesidade de suprimir a propiedade privada (especialmente a dos medios de produción sociais) para establecer unha economía planificada, e na emancipación do proletariado como a primeira clase oprimida sen economía propia,^[56] negación de toda posible apropiación privada e polo tanto tendiente a desaparecer como clase nunha comunidade comunista.^[57]

Debido á popularidade da revolución bolxevique e a polarización política entre os colectivismos soviéticos e os mercados capitalistas, o comunismo identificouse case naturalmente coa doutrina marxista-leninista. A diferenza do concibido por Marx e Engels, baixo esta doutrina a primeira fase do comunismo, que é a máis facilmente alcanzable, é considerada «socialismo». Esta reconceptualización leninista popularizaríase no léxico político-económico, e desde entón afírmase que case todos os gobernos comunistas implantaron formalmente economías socialistas e non comunistas, debido a que son excepcionais os casos de nacións controladas por partidos comunistas que alcanzasen a fase superior do comunismo (ou sexa, o "comunismo" de acordo a esta terminoloxía). Con todo o goberno leninista non deixara de entender a organización económica socialista da produción como unha economía colectiva que decidise directamente a organización da produción sen uso do diñeiro. O contraste de Lenin con Marx era só que na súa interpretación da primeira etapa do comunismo agregábase á distribución por función prevista por Marx, a idea dunha economía estatal dirixida por unha xunta de planificación,^[58] mentres que recentemente na súa etapa final o comunismo funcionaría como Marx prevía en cambio para as dúas fases: como unha auto-organización común de todos os individuos.^[59] De maneira que, a pesar de tal diferenza con Marx respecto a un colectivismo de Estado para a primeira fase, Lenin si coincidía con este en que ambas as fases do comunismo requirisen a abolición do diñeiro e unha planificación directa dos recursos mediante a súa provisión centralizada á produción e ao consumo, polo cal, coherentemente con esta descrición, foi este o tipo de sistema que se tentaría implantar durante os primeiros anos do réxime bolxevique.^[60] Logo do fracaso deste experimento económico, Lenin lideraría a transformación da economía rusa de volta cara a unha economía de mercado baixo o nome de Nova Política Económica (NEP). Cando os seus sucesores aboliron novamente estas reformas capitalistas para reimpoñer o socialismo, o concepto de socialismo (ou primeira fase do comunismo) xa non implicaba a planificación por asignación de bens que Marx e Lenin entendían como un prerrequisito do mesmo:^[61] sexa por parte dunha comunidade de produtores en Marx ou provisoriamente por parte do Estado en Lenin, calquera planificación consciente produce un ben xa coñecendo como será utilizado e polo tanto en ningún caso require do uso de diñeiro ("produción para o uso").^[62] Tanto nos modelos personalistas de Stalin e Mao como no das burocracias soviéticas posteriores e os novos réximes comunistas ao redor do mundo, o socialismo terminaría limitándose a un réxime de metas de produción para un sistema de empresas estatais entre as cales operaba un intercambio xeral de bens dentro dunha economía monetaria na cal a súa compravenda non era determinante directa dos ingresos.^[63] No colectivismo soviético post-NEP, os bens de produción (e eventualmente os de consumo) eran producidos como mercadorías con valoracións abstractas monetarias, pero ao mesmo tempo os seus prezos e cantidades estaban condicionados por un plan xeral centralizado ao que unha economía de empresas estatais debía adecuarse. Os plans quinquenais baseábanse en metas xerais de produción polas cales as unidades de produción eran compensadas en diñeiro segundo criterios alleos aos prezos polos que eran vendidos os bens de produción, polo cal non operaban cabalmente como mercadorías.^[64] A organización do cálculo económico neste sistema foi problemático para as xuntas de planificación económica e usualmente dexeneraba nunha provisión racionada dos bens de consumo, sexa por desinterese ou descoñecemento do Estado dos intereses do consumo individual, ou por desabastecemento produto da descoordinación da produción.^[65] En case a metade dos países do mundo logo da segunda guerra mundial foi posto en funcionamento este modelo de socialismo baixo dirigencias marxistas, sexa ou non baixo o nome de partidos comunistas.

Os territorios máis importantes en ser incorporados polo movemento comunista marxista-leninista foron: primeiro, os que correspondían ás repúblicas que serían asimiladas ao novo Estado da Unión Soviética baixo o control dun mesmo partido comunista, entre os que se atopaban Rusia, Belarús, Armenia, Acerbaixán, Estonia, Xeorxia, Casaquistán, Kirguizistán, Letonia, Lituania, Moldova, Taxiquistán, Turkmenistán e Ucraína. A estes agregáronse os países aliñados ou satélites da URSS en Europa do Leste, América Latina e Asia, cuxos estados serían gobernados por partidos únicos propios (comunistas ou non) baseados no socialismo soviético: Mongolia, Bulgaria, Iugoslavia, Hungría, Checoslovaquia, Polonia, Albania, Alemaña Oriental, Romanía, Cuba, Vietnam do Norte (daquela Vietnam), Corea do Norte, Iemen do Sur, Camboxa (baixo o dominio de Vietnam), China, Laos, Iemen, Etiopía, Angola, Somalia, Congo-Brazzaville, Mozambique, Guinea-Bissau, Benín, Alxeria, Birmania, Nicaragua, Granada e Afganistán entre outros.

No caso de Iugoslavia, Hungría e Checoslovaquia tentouse unha variante de leste mesmo modelo soviético chamado «socialismo de mercado» que tentaba emular a formación de prezos nun mercado por diferentes vías segundo o país (empresas autoxestionarias, estatais competitivas, etc.) pero sen posibilitar o dereito á propiedade privada sobre o capital e a libre empresa en función da ganancia.^[66]

As únicas excepcións nas que se concretou o proxecto marxista- leninista orixinario de planificación económica,^[67] foron o «comunismo de guerra» en Rusia,^[68] o «Gran salto adiante» na China,^[69] a política do «home novo» inaugurada por Ernesto Guevara en Cuba,^[70] e a «volta ao campo» da Revolución camboxana.^[71] Só en todos estes breves episodios alcanzouse o que Lenin denominara como socialismo (organización da produción como «unha soa fábrica» máis distribución por función), e nalgúns casos chegouse inclusive ao comunismo no sentido que Lenin aceptaba do termo (ídem máis distribución por necesidade), pero finalmente regresaríase nunha ou outra forma ao socialismo no sentido soviético posbolxevique (stalinista ou pos-stalinista) que é hoxe a súa denominación usual.

Logo da caída do «bloque socialista», os países que permanecen ata o día de hoxe en maior ou menor medida co modelo económico socialista de tipo soviético baixo control de partidos únicos marxistas son Corea do Norte e Cuba. En cambio China, Vietnam e Laos son gobernados por partidos comunistas que decidiron xirar as súas economías reguladas a formas maiormente mercantís e capitalistas.

Ademais do comunismo como foi entendido por Marx e os seus sucesores, existen outras doutrinas comunistas (algunhas previas ao marxismo, outras contemporáneas, e outras posteriores) tales como o anarcocomunismo con fundamento en posturas sociobioloxistas (Piotr Kropotkin, Aldous Huxley) e o comunismo de consellos de base marxista pero non leninista.

Aínda que comunmente asociado co marxismo (as máis das veces na súa interpretación leninista) o termo comunismo é moito máis antigo e coñeceu diversos significados. Na primeira metade do século XVIII, os socialistas utópicos (principalmente os seguidores de Robert Owen e Charles Fourier) fundaron comunidades onde a propiedade era común. Robert Owen falou por primeira vez de comunismo en 1827, referíndose a socialistas e comunistas. Segundo el, estes consideraban o capital común máis benéfico có capital privado. As palabras socialismo e comunismo foron empregadas como sinónimos durante todo o século XIX.

A definición do termo comunismo é dada despois da Revolución rusa, no inicio do século XX, pois Vladimir Lenin entendía que o termo socialismo xa estaba desgastado e deturpado. Segundo a súa teoría, o comunismo só sería atinxido despois dunha fase de transición polo socialismo.

O concepto de comunismo pode ser entendido de varios xeitos, que cambiaron e se diversificaron ao longo da historia:

• É unha concepción do mundo baseado nos traballos de Karl Marx e Friedrich Engels. Utiliza a análise histórica das transicións nas sociedades humanas, para postular a transición da actual sociedade capitalista cara a outra socialista, e eventualmente cara a outra comunista, e o seu principal obxectivo é o establecemento dunha sociedade sen clases.
• Á sociedade produto destas transicións tamén se lle chama comunismo.
• Ao Movemento político derivado da ideoloxía comunista chámaselle comunismo, e xurdiu desde mediados do século XIX e fíxose importante desde principios do século XX.
• Durante a guerra fría, e a raíz dela, empezouse a chamar erroneamente comunista a aquela persoa que vivise nalgún dos países socialistas baixo a influencia da URSS, e se lle deu a estes países a denominación de comunistas malia ser unicamente socialistas.
• Existen doutrinas teóricas non marxistas erroneamente denominadas comunistas.

É a partir da publicación do Manifesto comunista por Marx e Engels que o termo tomou o seu significado actual:

Doutrina político-económica que se basea na máxima de "de cada un segundo a súa capacidade, a cada un segundo as súas necesidades". O comunismo defende unha sociedade sen clases e sen Estado, á que se chegará mediante unha etapa de estado socialista.

A teoría que dá base á construción do comunismo ten como punto de partida a análise feita por Marx da sociedade capitalista. Segundo el, a propiedade privada dos medios de produción, característica fundamental do capitalismo, só existe coa apropiación da plusvalía pola clase dominante, ou sexa, a explotación do home polo home é fundamental ao capitalismo.

O comunismo defende a conquista do poder polo proletariado (clase traballadora), a abolición da propiedade privada dos medios de produción, e polo tanto a desaparición das clases como categorías socioeconómicas, o cal, finalmente, comportaría a extinción do Estado como ferramenta que materializa o poder de dominación dunha clase sobre outra.

Para chegar a tal sociedade, Marx propón unha fase de transición (o socialismo), coa toma do poder polo proletariado (ditadura do proletariado) para abolir a propiedade privada dos medios de produción e a consecuente orientación da economía de forma planeada co obxectivo de suprir todas as necesidades da sociedade e os seus individuos. Marx entende que, coas necesidades supridas, deixan de existir as clases sociais e, polo tanto, non existe a necesidade do Estado.

Os teóricos máis importantes do comunismo foron, no século XIX, Karl Marx e Friedrich Engels, e no século XX, Vladimir Illich Ulianov "Lenin" "Iosif Stalin" e Mao Tse Tung.

No século XX foron moitos os Estados do mundo que decidiron tomar a vía socialista como camiño cara ao comunismo, sendo o primeiro estado socialista do mundo a Unión de Repúblicas Socialistas Soviéticas (URSS), nada da Revolución de outubro de 1917, guiada nos seus primeiros anos por Lenin, á cal lle seguiron outros, coma China; e outros nos que se realizou un intento de socialismo, coma Vietnam, Cuba, Laos, Sri Lanka, Corea do Norte e a extinta Rep. Pop. do Iemen. Paulatinamente, debido á loita ideolóxica e política que tivo lugar no seo dos seus respectivos Partidos Comunistas (e a posterior "vitoria" da liña capitalista) todos estes Estados foron cambiando o seu modelo socioeconómico polo capitalismo, polo que hoxe en día non existe ningún Estado socialista (a pesar de que dende a óptica burguesa, como se pode albiscar en estruturas coma os medios de comunicación ou a educación, se continúa considerando socialistas a Estados como Cuba ou Corea do Norte).

Despois da Revolución Proletaria, instáurase un Estado socialista, que ten como forma de dominación de clase a ditadura do proletariado, na que o proletariado, por medio do Estado, exerce unha ditadura (é dicir, posúe o poder) sobre a burguesía e as demais "fraccións de clase" (a pequena burguesía, a aristocracia obreira etc.). Ao contrario disto sucedía no capitalismo, no que a burguesía exercía unha ditadura sobre o proletatiado. Polo tanto, no capitalismo habería democracia para a burguesía e no socialismo para o proletariado. No socialismo, os medios de produción pertencen ao proletariado, ao contrario do que encontrabamos no capitalismo.

En todo Estado socialista, mentres existan as clases, ten que haber un Partido Comunista. Ao contrario do que se adoita pensar, o PC non é "unha organización independente do pobo", senón que é a cristalización da relación entre os comunistas e o resto do pobo; é unha relación social. No momento no que non existan as clases, o PC deixará de ser necesario. No socialismo, polo tanto, aínda existen as clases. Pero o obxectivo deste é facer que desaparezan, é alcanzar a sociedade sen clases, a sociedade libre de toda explotación e toda opresión, o comunismo.

A sociedade comunista ten a súa base na propiedade común (isto é, de toda a sociedade) dos bens de produción e segue o principio que Marx propuxo como aforismo: "De cada cal segundo as súas capacidades, a cada cal, segundo as súas necesidades". É dicir, cada persoa, individualmente, proporcionará o que lle sexa posible, o que lle permitan as súas capacidades; e cada persoa, individualmente, apropiarase dos bens producidos en función do que necesite, das súas necesidades.

O comunismo defínese como superación histórica do capitalismo, e apóiase filosófica e cientificamente no materialismo dialéctico e no materialismo histórico, guías filosóficas do coñecemento elevadas a rango de ciencia por Karl Marx e Friedrich Engels. Porén, non podemos considerar o materialismo dialéctico como unha ciencia, senón máis ven como unha cosmovisión ("weltanschauung" en alemán), como unha concepción que abarca todo e nos permite coñecer a realidade.

Adoptou a bandeira vermella cunha fouce e un martelo cruzados (símbolo da unión da clase obreira e o campesiñado), e dende a súa orixe tivo carácter internacionalista.

Vexa o artigo principal: Manifesto do Partido Comunista

Unha pantasma percorre Europa, a pantasma do comunismo

Karl Marx e Friedrich Engels, "O manifesto do partido comunista"

Así comezaban en 1848 Karl Marx e Friedrich Engels o Manifesto do Partido Comunista. Este documento sentou as bases da teoría marxista ou marxismo e proporcionou unha identidade e un ideario básico ao comunismo.

As ideas comunistas desenvolvéronse a partir dos escritos dos chamados socialistas utópicos, como Robert Owen, Charles Fourier e Saint-Simon.

Robert Owen foi o primeiro autor en considerar que o valor dunha mercadoría debe ser medido polo traballo a ela incorporado, e non polo valor en diñeiro que lle é atribuído. Charles Fourier foi o primeiro en defender a abolición do capitalismo e s súa substitución por unha sociedade baseada no comunismo. E o conde de Saint-Simon defendeu que a nova sociedade debería ser planeada para atender o benestar dos pobres. Todos estes autores, entre tanto, propuñan a mudanza social a través da creación de comunidades rurais autosuficientes por voluntarios. Estes autores non consideraron que a sociedade estaría dividida en clases sociais con intereses antagónicos.

Karl Marx foi o responsable da análise económica e histórica máis detallada da evolución das relacións económicas entre as clases sociais. Marx procurou demostrar a dinámica económica que levou a sociedade, partindo do comunismo primitivo, até a concentración cada vez máis acentuada do capital e o aparición da clase obreira. Esta, ao mesmo tempo sería filla do capitalismo, e a fonte da súa futura ruína. Marx se diferenciou dos seus precursores por explicar a evolución da sociedade en termos puramente económicos, e referirse á acumulación do capital a través da plusvalía de forma máis clara que seus antecesores.

Marx consideraba, ao contrario que moitos dos seus contemporáneos e de moitos críticos actuais, o comunismo un "movemento real" e non un "ideal" ou "modelo de sociedade" producido por intelectuais. Este movemento real, para Marx, manifestábase no movemento obreiro. Inicialmente el propuxo que a clase obreira fixese un proceso de estatización dos medios de produción ao derrubar o poder da burguesía, para despois suprimir totalmente o Estado. Após a experiencia da Comuna de París, el revisa esta posición e pasa a defender a abolición do Estado e o "autogoberno dos produtores asociados". No entanto, tamén diferentemente dos outros autores, Marx acreditaba que a sociedade era rexida por leis económicas que eran alleas á vontade humana. Para el, tanto as mudanzas pasadas, como a Revolución socialista que poría fin ao capitalismo, eran necesidades históricas que fatalmente acontecerían.

En 1840, Pierre Joseph Proudhon publica seu libro Que é a Propiedade?, onde, baseándose en informacións históricas, xurídicas e económicas, procura demostrar que toda a propiedade ten na súa raíz un acto de roubo. Proudhon ataca o concepto de renda, o cal comprende como o dereito de esixir algo a troco de nada. E por primeira vez, identifica unha parcela da poboación como produtores de riqueza (os traballadores) e outra como os usurpadores desa riqueza (os propietarios). Conclúe que a propiedade é imposible, e só pode existir como unha ficción xurídica imposta pola forza, a través do Estado. Proudhon conclúe que os cidadáns só estarán libres da imposición da propiedade nunha sociedade onde o Estado non exista, e se declara anarquista.

Diferente dos seus precursores^[72], Proudhon desprezou a relixión e procurou basear a súa análise económica só en feitos e lóxica. Acredita que a mudanza a través da violencia representaría tan só unha mudanza de goberno, sen modificar as relacións sociais. Estas, polo tanto terían que ser reformadas gradualmente, polos propios cidadáns. Alén diso, identificou parte do mecanismo polo cal as contradicións do capitalismo se intensificaban. En Sistema de Contradicións Económicas ou Filosofía da Miseria (1846), Proudhon afirma que despois de ter provocado o consumo de mercadorías pola abundancia de produtos, a sociedade estimula a escaseza polo baixo nivel dos salarios, unha idea que se popularizaría co nome de "crise de superprodución-subconsumo".

Após ter trabado contacto con Proudhon e descrito a súa obra de forma lisonxeira en A Sagrada Familia (1845), Marx pasa a criticalo en Miseria da Filosofía (1847). O embate se intensifica na AIT contra Bakunin, outro anarquista, e leva á asociación á súa fin. O principal punto de discordancia era que, para Proudhon e Bakunin, a Revolución só sería posible coa abolición inmediata do Estado. Xa Marx acreditaba que o Estado podería ser instrumental no proceso revolucionario. Os anarquistas tamén rexeitaban a autoridade, e Marx non. Após a fin da AIT, os adeptos de Proudhon e Bakunin pasan a se chamar comunistas libertarios para se diferenciar dos marxistas, que permanecen usando a denominación de comunistas. A partir de aí, esas dúas correntes do comunismo afástanse e seguiron traxectorias independentes.

O movemento comunista, a partir do comezo do século XX, pasou a se dividir en diversas correntes. Inicialmente, o surximento do chamado revisionismo, tamén chamado reformismo, proposto por Bernstein, que consideraba que o aburguesamento da clase obreira tornaba nula a posibilidade dunha revolución socialista e que o socialismo debería adaptarse a esta realidade loitando non polo socialismo, senón pola reforma do capitalismo en bases puramente éticas. Inicialmente rexeitada polo movemento socialista, que entón recibía o nome xeral de socialdemocracia, o reformismo acabou consolidándose como práctica política xeral dos partidos socialistas de masas despois da primeira guerra mundial, cando o asentimento dos partidos socialistas de Alemaña, Francia e Italia en votar a favor dos créditos de guerra nos seus parlamentos revelou a súa aceptación xeral da legalidade burguesa e a súa recusa do "derrotismo revolucionario" (isto é, a busca da revolución socialista mesmo en detrimento dos intereses do Estado Nacional) practicada polos bolxeviques de Lenin.

Na esteira da Revolución Rusa, crearase unha división entre a Extrema Esquerda do movemento socialista, liderada por Lenin, que promovería o retorno da expresión "comunismo", adoptada por Marx para definirse a si mesma, distinguíndose das correntes socialistas reformistas, que retiveron o nome de socialdemocracia. A concepción bolxevique ou leninista (nas súas diversas correntes) que comprendía que o comunismo fose precedido por un período de transición chamado socialismo, no cal habería a estatización dos medios de produción, permanecería existindo a lei do valor e o uso do diñeiro, entre outras características do capitalismo. Este período de transición desembocaría, polo menos teoricamente, na extinción gradual do Estado e das demais características do capitalismo, constituíndo así o comunismo. As obras que desenvolven esta tese son os escritos de Lenin após a revolución rusa, o libro de Iosif Stalin "Problemas Económicos na Unión Soviética" e en varios escritos posteriores dos seguidores desta corrente, tanto en Rusia como no resto do mundo.

Os comunistas, no entanto, víronse diante dunha nova división: por un lado, os comunistas de partido - os adeptos das teses de Lenin de que o partido de vangarda sería un instrumento necesario para a revolución comunista - e, por, outro, os comunistas de consellos, que consideraban os consellos obreiros ou "sovietes" como a forma de organización revolucionaria dos traballadores. A concepción consellista, retomaba a Marx e concibía o comunismo como un modo de produción que substituía o capitalismo, abolindo o Estado, a lei do valor etc., inmediatamente, a través da autoxestión dos consellos obreiros. Aí, esta corrente cuestionaba a idea dun período de transición, colocándoo como contra-revolucionario e produto dun proxecto semi-burgués no interior do movemento obreiro. As principais obras que expresan este punto de vista son: "Principios Fundamentais do Modo de Produción e Distribución Comunista", do Grupo Comunista Internacionalista de Holanda e "Os Consellos Obreiros" de Anton Pannekoek, e varias obras posteriores que desenvolveron estas teses até os días de hoxe, asumindo o nome contemporáneo de autoxestión.

Esta división viría seguida por varias outras divisións, principalmente dentro da corrente hexemónica, o marxismo-leninismo, o que deu lugar a diversas tendencias, algunhas continuadoras do legado marxista, como o maoísmo, e outras que negaban o marxismo con teorías capitalistas, como o trotskismo ou o hoxhismo, entre outras.

Wikimedia Commons ten máis contidos multimedia na categoría:  Comunismo

A Galicitas posúe citas sobre:  Comunismo

Vexa a entrada do Galizionario acerca de  comunismo

• Crítica ó capitalismo
• Liberalismo económico
• Neoliberalismo
• Socialismo
• Relixión secular
• De cada cal segundo as súas capacidades, a cada cal segundo as súas necesidades