ا

• فارسی

• /اَ/

ا

1. نخستین حرف از الفبای فارسی؛ الف. در حساب ابجد نماینده عدد یک۱ است.
2. در آغاز کلمه، نشانه همخوان همزه است که با یکی از واکه‌های کوتاه تلفظ می‌شود، مانند: ابر، اسم و اردک. در وسط و آخر کلمه، نشانه واکه بلند است؛ مانند: دارا یا کرسی همزه مانند: مسأله و منشأ.
3. حرف باصدای «زبر» از نخستین حرف الفبای زبان پارسی.
4. (پیشوند): برای نفی کردن به کار میرود. «امرداد».

• فرهنگ بزرگ سخن
• حیدری ملایری، م. فرهنگ ریشه شناختی اخترشناسی و اخترفیزیک، ۲۰۰۵

• انگلیسی

a

1. [[<!]] و

A-, an-, from O.Pers./Av. negation prefix

1. appearing before consonants and vowels respectively.
2. A couple of examples in Mod.Pers.:

amordâd "immortality, name of the fifth month in the Iranian calendar," anušé; "fortunate, happy," anirani "non Iranian," âhu "vice, defect," âsoqdé "unburnt, half-burnt wood."

Bi- privative prefix, from Mid.Pers. abi-, O.Pers. *apaiy-, Av. apa-.

Nâ- negation prefix "not, no," Mid.Pers. ne, O.Pers. naiy, Av. na-, (particle of negation noit)

, Skt. na-, (ned)

, Gk. né- "not," L. ne-, in-, un-, PIE *ne-.

Abbreviations and symbols

Transliteration of Persian characters