We Were Soldiers

We Were Soldiers
filmo
Originala titolo	We Were Soldiers
Originala lingvo	angla lingvo • franca lingvo
Kina aperdato	2002, 4 jul. 2002
Ĝenro	Militfilmo, film based on book, drama filmo
Kameraado	Dean Semler
Reĝisoro(j)	Randall Wallace
Produktisto(j)	Bruce Davey • Stephen McEveety
Scenaro	Randall Wallace
Filmita en	Georgio
Loko de rakonto	Vjetnamio
Muziko de	Nick Glennie-Smith
Rolantoj	Mel Gibson • Madeleine Stowe • Sam Elliott • Greg Kinnear • Chris Klein • Keri Russell • Barry Pepper • Dylan Walsh • Bellamy Young • Clark Gregg • Jon Hamm • Josh Daugherty • Jsu Garcia • Marc Blucas • Ryan Hurst • Desmond Harrington • Daniel Roebuck • Taylor Momsen • Johnny Tri Nguyen • Luke Benward • Devon Werkheiser • George Cheung • Vincent Angell • Don Duong • Blake Heron • Brian Tee • Patrick St. Esprit • Mark McCracken • Jim Grimshaw
Produktinta firmao	Icon Productions
IMDb
v • d • r

Ni estis soldatoj (angle We Were Soldiers) estas usona milita filmo de 2002 scenarita kaj reĝisorita de Randall Wallace kaj ĉefrolinta Mel Gibson. Bazite sur la libro We Were Soldiers Once… and Young (Ni estis soldatoj unufoje… kaj junaj, 1992) de Leŭtenanto Ĝeneralo (Emerita) Hal Moore kaj raportisto Joseph L. Galloway, ĝi dramatigas la Batalo de Ia valo Drang, la unua grava batalo de la Vjetnama milito, kio okazis la 14an de novembro, 1965.

La filmo estis kontestate diskutita post sia eldono: Dum reĝisoro Randall Wallace kaj la tuta produktteamo asertas esti laborinta precize laŭ siatempaj atestantoraportoj, recenzoj plurfoje akuzas la filmon je unuflanka kaj patriota herookultado.

La filmo nur traktas la unuan duonon de la batalo en Ia Drang, kiu okazis ĉe alteriĝloko "X-Ray". Post kiam la soldatoj de Moore forlasis la alteriĝejon, la soldatoj de Company C, kiuj venis por subteni la soldatojn de Moore, devis marŝi al la alteriĝejo "Albany". Subkolonelo Robert McDade, la komandanto de tiuj soldatoj, faris taktikan eraron survoje kiam li vokis ĉiujn siajn sekciokomandantojn por esplordemandi du senarmajn nordvjetnamajn soldatojn. Embusko igis la taĉmentojn esti apartigitaj de siaj gvidantoj kaj la usonaj soldatoj suferspertis gravajn perdojn.

Hal Moore priskribas siajn proprajn militspertojn de la Battle of Ia Drang (Batalo de Ia Drang) la 15-an de novembro 1965, kiam li funkciis kiel la komandanto de batalunuo en la Usono-Armeo. La Batalo de Ia Drang estis la unua grava militago de usonaj soldatoj kontraŭ nordvjetnamaj soldatoj. La filmo priskribas la hororojn kaj kiom nepreparitaj ili iris en batalon kaj kelkajn el la tagoj la batalo furiozis. La kerno, kiel en tiom da lastatempaj militdramoj, estas montri kiel la soldatoj ne batalis por politikaj celoj, sed protekti siajn kamaradojn, kiuj en kelkaj kazoj estas la nura familio kiun oni havas.

Pli realaj, famaj homoj en la filmo inkludas militkorespondanton Joe Galloway, kiu estas konsiderita unu el la plej lertaj kaj ricevis la Bronzstelan Medalon por braveco, la ununura civilulo kiu estis premiita ĉi tiun premion. Du homoj kiuj partoprenis la batalon ricevis la plej altan armean premion de Usono, la Medalon de Honoro.

Historie, la kolizio ankaŭ estis unika en tio ke ĝi estis nova speco de militado kiun Usono provis kun aerĵetoj de infanterio per helikoptero. En la sama tempo, la trupo estis renomita la 7-a kavalerio, kiun Moore notas estis la sama nomo kiel la batalunuo de generalo George Armstrong Custer kiu estis ekstermita ĉe la Battle of Little Bighorn (Batalo de la Malgranda Grandkorno) en 1876.

La filmo okazas dum preparoj kaj ĉe la fakta loko de la tagoj la batalo furiozis meze de novembro 1965 kaj ĉe la hejmo de la batalunuo kie la edzino de Hal Moore, Julie Moore, informis parencojn de la falintaj soldatoj kaj oficiroj.

Franca trupo estas embuskita de la Viet Minh batalanta por ilia sendependeco en 1954, la lasta jaro de la Unua Hindoĉinia Milito. Vjetnama komandanto Nguyen Huu An ordonas al siaj soldatoj "mortigi ĉiujn, por ke ili ĉesos veni."

Dek unu jarojn poste, Harold G. Moore, patro de kvin kaj subkolonelo en la usona armeo, estas sendita al Vjetnama respubliko kun 400 soldatoj de la 1-a bataliono, 7-a Kavaleriregimento, kiun generalo Custer antaŭe gvidis en batalon. La celo de la misio estas lokalizi kaj detrui malamikajn fortojn. Por la unua fojo, la soldatoj estos flugitaj en la batalareon per aviadilo uzante helikopterojn kiel transportrimedon. Por fari tion, Moore trejnas la soldatojn antaŭe kune kun la sperta serĝento Major Basil Plumley. La trejnado estas strikta kaj Moore apelacias al ilia kamaradeco, ne grave al kiu religio aŭ socia fono la alia persono apartenas. Multaj estas ankoraŭ tre junaj, tro junaj. Moore plendas al sia ĉefo ke granda parto de liaj spertaj soldatoj estis retirita kaj ke li devas iri en batalon kun tro multaj nespertaj batalontoj. La kontraŭulo, aliflanke, havas 20 jarojn da batalsperto kaj defendas sian propran landon kaj tre bone konas la terenon. Moore donas neforgeseblan paroladon al sia trupo:

"Rigardu ĉirkaŭ vi. En la 7-a kavalerio, ni havas kapitanon de Ukrainio, aliaj de Porto-Riko. Ni havas ĉinojn, japanojn, nigrulojn, hispanojn, ĉerokeajn indianojn, judojj kaj nejudojn. Ili ĉiuj estas usonanoj. Nun, ĉi tie en la Usono, kelkaj homoj de ĉi tiu batalunuo, eble spertas rasismon pro sia raso aŭ fido; Sed por vi kaj por mi, ĉio estas finita. Ni iras al la abismo, kie vi protektos vian amikon, kaj ne gravas, kia koloro li estas, nek kian nomon li nomas Dion.

Homoj diras, ke ni foriras la hejmon. Ne, ni iros al tio, kio ĉiam estis la hejmo ĉiam diris al ni esti. Do ni komprenu la situacion, ni moviĝas en batalon, kontraŭ fortika kaj decidita malamiko. Mi ne povas promesi al vi, ke mi revenigos vin ĉiujn vivajn hejmen. Sed ĉi tion, mi ĵuros antaŭ vi kaj antaŭ la Ĉiopova, ke kiam ni eniros la militon, mi estos la unua, kiu metos mian piedon sur la batalkampon, kaj mi estos la lasta, kies piedo forlasos la batalkampon, kaj mi foriros neniun malantaŭe, vivaj aŭ mortaj, ni ĉiuj venos hejmen kune.

Post kiam ekzistis neniu grava batalado ĝis nun, ili estis embuskitaj la 14-an de novembro 1965. Moore antaŭvidis tion post kiam la malamikaj gvataviadiloj retiriĝis en la montojn ĉe la komenco de la batalo. Ĉar la helikopteroj postulas 30 minutojn da flugtempo por la unudirekta itinero, la unuaj 60 soldatoj estas memstare por periodo de 60 minutoj (revenflugo kaj alveno de la dua kontingento de soldatoj). Moore devas preni la riskon ĉar ankaŭ li havas funkcian ordon. Kiel li promesis al siaj viroj, li estos la unua, kiu metos piedon sur malamikan teritorion. Por la alteriĝozono, Moore elektis platan herbejon, nomitan la "X-Ray" alteriĝozono, kiu estas ĉirkaŭita de malgrandaj arboj, arbustoj. En ilia defendo, la GI-oj tuj pafas, kvankam nenio moviĝas ie ajn. La soldatoj sukcesas kapti nordvjetnaman soldaton. De li ili lernas ke la loko al kiun ili estis senditaj estas fakte la bazkampadejo por vjetnama armedivizio kun 4 000 viroj.

La malamiko baldaŭ malfermas fajron kaj kio estis fatala al la francoj antaŭ dek unu jaroj kaj finiĝis en masakro nun minacas okazi ankaŭ al la usonanoj. Moore estas minacita per superaj nombroj kaj ekzistas multaj viktimoj en la unua tago de la batalo. La malamiko kaŝis sin en subtera tunelsistemo en monto kaj tial povis bati tiel amase. Laŭ la plano de Moore, liaj truparoj "Alpha" kaj "Bravo" devis avanci al la Ia Drang Rivero, kaj "Charlie" en la sudo direkte al la monto. La "Delta" truparo, peza infanteritruparo kun morteroj kaj maŝinpafiloj, devis resti en rezervo ĉe la alteriĝzono. La malamiko malsukcesigas tiun planon kaj fortranĉas Moore kaj liajn homojn de provizoj. Nur kiam mallumiĝis helikoptero portanta militkorespondanton Joseph L. Galloway atingis la batalkampon. De la helikoptero li povis ekvidi progresantan Viet Cong en la ĝangalo. Preparite per ĉi tiu novaĵo, ili sukcesis repuŝi la nordvjetnamanojn tiun nokton kaj forpuŝi sian atakon. Sed la venontan matenon, nova Viet Cong alvenis kaj la senŝeligado daŭris. La bataliono nun venas sub fajron de tri flankoj kaj Moore sendas specialan kodon. Tio alarmas ĉiujn disponeblajn usonajn aviadilojn por disponigi aerhelpon al la minacata formacio. La alvenantaj bombaviadiloj kaj ĉasaviadiloj kaŭzas gravajn perdojn al la Viet Cong. Pro eraro de la taktika aerregilo, la bataliona komandejo ankaŭ estas bombita kun napalmo, mortigante usonajn soldatojn. Emocie tuŝita de la amplekso de la sufero inter la soldatoj, raportisto Galloway ne plu nur fotas temojn de heroaj GI-oj, sed ankaŭ - kaj ĉiam pli - iliajn turmentojn, vundojn kaj la teruraĵon de milito kun ĝiaj sennombraj mortoj. Dum paŭzo en batalo, la vunditoj estas traktitaj kaj elflugitaj per helikopteroj. Moore ankaŭ ricevas la ordon elflugi por partopreni en renkontiĝo ĉar ili ne volas ke altranga staboficiro falu en tiu batalo, sed li rezistas kaj deklaras ke li apartenas al la flanko de siaj batalantoj. Moore tiam provas serĉi du mankantajn soldatojn sur la batalkampo sternita kun mortintoj, sed povas nur reakiri ilin mortaj. Li ekkomprenas ke unu el liaj oficiroj mortis pro lia promeso. Antaŭ ilia deplojo, Moore promesis al ĉiuj soldatoj ke ili ne postlasus iun ajn, ĉu morta aŭ vivanta. Dua leŭtenanto Jack Geoghegan estis pafita provante preni mortan kamaradon el la batalkampo.

Ĉefsidejo volas sendi plifortikigojn en la tria tago de la batalo, sed Moore timas ke la Viet Cong nur atendos kaj pafos sur la freŝaj batalunuoj. Tamen, ĉar tiuj alvenas al malsama alteriĝozono, la perdoj estas limigitaj. Male, la aerhelpo savis la vivojn de Moore kaj multaj el liaj homoj. Ili povas trarompi malamikajn liniojn por la unua fojo kaj ne plu havas vjetnamajn soldatojn inter ili kaj la malamika komandejo. Komandanto Nguyen Huu An tiam retiriĝas kaj la batalo en la Ia Drang Valo estas finita. Moore certigas ke la mortintoj estu kolektitaj kaj elflugitaj kun la pluvivantoj. La unuaj raportistoj jam alvenas ĉi tien kaj atendas glorajn raportojn de Moore. Tamen, li forturnas sin senvorte kaj funebras siajn falintajn virojn. Galloway tiam estas intervjuita fare de siaj kolegoj kaj raportoj pri kion tiuj viroj faris ĉi tie kaj kiel ili falis. En Saigono, Moore estis gratulita por sia granda venko, sed sendis lin reen en la Vjetnaman militon kun sia sukcesa 7-a Kavaleriregimento dum 235 tagoj. Nur post tiam li povas reveni al sia familio.

Joseph L. Galloway rakontas la mondon pri la milito en Vjetnamio, kiel li promesis al lia rakontinto Lt. Kolonelo Harold "Hal" G. Moore.

En la kreditaĵoj, 80 el ili estas listigitaj sub nomo por reprezenti ĉiujn soldatojn kiuj perdis siajn vivojn en la batalo de Ia valo Drang.

• We Were Soldiers en Interreta filma datumbazo (angle)
• We Were Soldiers ĉe AllMovie (angle)
• We Were Soldiers ĉe Turner Classic Movies Datumbazo
• We Were Soldiers ĉe American Film Institute Catalog