موانع خصوصی سازی امکانات ورزشی دانشگاه های دولتی ایران

هدف از این پژوهش، شناسایی و اولویت بندی موانع خصوصی سازی امکانات ورزشی دانشگاه هایدولتی ایران بود که با استفاده از روش پیمایشی به انجام رسید. نمونه ی آماری این پژوهش شاملاعضای کمیسیون اقتصادی و کمیسیون اصل 44 مجلس، کارشناسان سازمان خصوصی سازی،اعضای هییت علمی رشته های اقتصاد و تربیت بدنی دانشگاه های دولتی کشور، اعضای شرکتشهرک های صنعتی، اعضای اتاق بازرگانی استان ها و سرمایه گذاران شهرک های صنعتی بودند کهبه صورت هدفمند از اضلاع مثلث خصوصی سازی انتخاب شدند. روش های کیفی و کمی شاملمطالعه ی ادبیات پژوهش، مصاحبه ی عمیق، کدگذاری سیستماتیک، تحلیل عاملی اکتشافی وتحلیل سلسله مراتبی که به صورت مناسبی با یکدیگر ترکیب شده بودند، فرآیند این پژوهش راتشکیل می دادند. یافته های پژوهش نشان داد که در ضلع نهادهای سیاست گذار و مجاری موانع خصوصی سازی امکانات ورزش دانشگاه ها به ترتیب اولویت عبارتند از موانع سیاسی (0/361)، برنامه ریزی- راهبردی (0/226)، مدیریتی- اجرایی (0/158)، فرهنگی- اجتماعی (0/133)، قانونی (0/090)، کلان سرمایه گذاری (0/055)، اقتصادی (0/052) و بازاریابی (0/025). همچنین در ضلع دستگاه واگذارنده موانع شناسایی شده به ترتیب اولویت عبارت از موانع برنامه ریزی- راهبردی (0/316)، مدیریتی- اجرایی (0/239)، سیاسی (0/197)، نوسازی سازمانی (0/117)، فرهنگی- سازمانی (0/101) و فردی (0/030) بودند. در ضلع بخش خصوصی نیز موانع شناسایی شده به ترتیب اولویت عبارت از موانع اقتصادی (0/482)، خرد سرمایه گذاری (0/295)، فرهنگی- اجتماعی (0/170) و حرفه ای- تخصصی (0/53) بودند. بنابراین اجرای سیاست خصوصی سازی نیازمند تعیین چشم اندازها و ایجاد برنامه های بلندمدت و کوتاه مدت برایدستیابی به آنهاست. تنها در چنین شرایطی است که خصوصی سازی به عنوان راهکاری اثربخش برای انجام اصلاحات و افزایش بهره وری امکانات ورزشی دانشگاه ها مطرح خواهد بود.