بررسی زنده واری به عنوان سرشاخه طراحی پایدار و نقش موثر آن در طراحی معماری

هنر طراحی و فن ساخت بنا را معماری میگویند. در طراحی معماری توجه به دو عامل زیباشناختی و کارکردگرایی یک بنا دارای اهمیت فراوان می باشد. زیبا شناختی و کارگردگرایی ) فرم و عملکرد( ، مفاهیمی چند معنایی بوده و هرکس با توجه به ارزش ها و نگرش های شخصی خود برداشتی متفاوت از این مفاهیم دارد. یک پدیده در معماری بر مبنای عوامل مختلفی نظیر اعتقادات و باورهای شخصی ( عوامل انسانی)، شرایط اقلیمی و زیست محیطی (طبیعت) و تناسبات و اندازه ها ( معماری)و ... ارزش گذاری شده و بر مبنای این ارزش ها شکل میگیرد. همان طور که دیده میشود، حضور انسان در کنار معماری امری اجتناب ناپذیر بوده و در واقع این حضور این نقش است که معماری را زنده نگه می دارد. سامانه زنده، سامانه ای است که قابلیت توسعه و تعامل با محیط اطراف خود را دارا بوده و مبانی معماری پایدار را شامل شود، از این رو معماری بدلیل حضور همزمان در کنار انسان و محیط باید سامانه ای باشد که زنده بودن را توصیف کند. پژوهش پیش رو اشاره به اجزا و ارتباطات این سه مؤلفه(انسان، طبیعت، معماری) با نگاه و نگرش های مختلف فلسفی و علمی داشته و اثر این سه مؤلفه را بر هم بررسی و لایه های تشکیل دهنده اثرات متقابل این مؤلفه ها را تشریح و به نقش معماری بومی برای رسیدن به ساختمان هایی زنده می پردازد.