مطالعه سطح رشد اخلاقی و خودکنترلی با الگوهای "خوداستنادی" و "نرخ کل استنادات" در مقالات نویسندگان برتر دانشگاه های علوم پزشکی ایران

هدف: هدف از انجام این پژوهش بررسی ارتباط میان متغیرهای سطح رشد اخلاقی و خودکنترلی با الگوهای خوداستنادی" و "نرخ کل استنادات" در مقالات نویسندگان برتر دانشگاه های علوم پزشکی ایران در سال ۲۰۱۷ است.روش شناسی: پژوهش حاضر مطالعات کاربردی علم سنجی و از نوع همبستگی (ارائه مدل) است. جامعه مورد بررسی این پژوهش، شامل کلیه نویسندگانی است که در سال ۲۰۱۷ در پایگاه علم سنجی اعضای هیئت علمی دانشگاه های علوم پزشکی ایران دارای شاخص اچ ۱۰ و بالاتر بودند. نمونه گیری پژوهش به روش تصادفی نظام مند انجام شد. حجم نمونه در این مرحله طبق فرمول n=۱۰۴+m،۱۲۰ نفر تعیین گردید. در قسمت تحلیل استنادی دو مقاله از هر نویسنده مورد ارزیابی قرار گرفت. داده های جمع آوری شده طی بخش های اول و دوم مطالعه، با استفاده از نسخه ۱۶ نرم افزار spss مورد تجزیه و تحلیل قرار گرفت. داده های پژوهش با روش رگرسیون بر مبنای روش هم زمان (enter) تحلیل شده است.یافته ها: یافته های پژوهش نشان می دهند که ضرایب همبستگی متغیر سطح رشد اخلاقی با الگوی خوداستنادی دارای رابطه معنی دار است، اما متغیر خودکنترلی با الگوی نرخ کل استنادات رابطه معنا داری ندارد. همچنین بین الگوی خوداستنادی و الگوی نرخ کل استنادات رابطه معنا دار وجود دارد. در مدل رگرسیون به روش هم زمان، از میان متغیرهای سطح رشد اخلاقی و خودکنترلی تنها عامل سطح رشد اخلاقی (۰۰۱/. <  ,p۸۰۳/۳- = ) از قدرت پیش بینی معنادار برخوردار بود، اما متغیر خودکنترلی نمی تواند به عنوان عامل پیش بین الگوی خوداستنادی نویسندگان در نظر گرفته شود. مدل رگرسیون بین متغیرهای سطح رشد اخلاقی و خودکنترلی به عنوان متغیرهای پیش بین و متغیر "نرخ کل استنادات" به عنوان متغیر ملاک، بر مبنای روش هم زمان معنادار نیست. به بیان دیگر هیچ کدام از دو متغیر سطح رشد اخلاقی و خودکنترلی نمی توانند عاملی پیش بین برای الگوی رفتاری نرخ کل استنادات مقالات نویسندگان باشند.نتیجه گیری: قدرت تبیین ۱۷ درصدی تغییرات الگوی خوداستنادی نویسنده با عامل سطح رشد اخلاقی مبین آن است که هنجارهای اجتماعی عامل ایجاد فشارهایی واقعی یا خیالی بر نویسندگان است که درنهایت موجب خوداستنادی بیشتر نویسنده می شود. وجود رابطه بین عامل "سطح رشد اخلاقی" و الگوی "خوداستنادی" نویسندگان و همچنین قدرت پیش بینی این الگوی رفتاری از طریق عامل فوق، به نوعی تاییدی بر نظریه "ساختار اجتماعی کرونین" در رفتار استنادی است. به بیان دیگر بخشی از رفتار خوداستنادی نویسندگان تحت تاثیر فشارهای اجتماعی و وابسته به سطح رشد اخلاقی نویسندگان است و بستر و زمینه ای که فرایند استناددهی در آن اتفاق افتاده در این فرایند موثر است. این نتایج همچنین به گونه ای آشکار نظریه هنجاری رفتار استنادی را که مدعی است استناد صرفا بیانگر تاثیرات شناختی یا منطقی یک کار علمی است نقض می نماید