تاثیر تمرین ذهنی- جسمانی بلند مدت بر متغیرهای الکترومیوگرافی، تعادل و شناختی بزرگسالان دارای ریسک بیماری های عصبی شناختی

با توجه به افزایش خطی شیوع دمانس در ایران، رویکردهای پیشگیری کننده با دسترسی بالا منطبق بر نیازهای این بیماران ضروری به نظر می رسد. با توجه به عوارض چند بعدی، توانبخشی نورولوژیک باید ترکیبی باشد. بر این اساس مطالعه ی حاضر تاثیر تمرینات جدید فیومانت که متشکل از حرکات هماهنگ گروهی متمرکز بر ذهن و جسم است را با هدف کاهش عوارض جسمانی و شناختی بزرگسالان بررسی کرده است. ۳۰ نفر از افراد بزرگسال مبتلا به اختلالات شناختی خفیف با دامنه سنی ۵۰ تا ۷۰ سال، بعد از ارزیابی پیش آزمون شامل تست های عصبی شناختی، تعادل و الکترومیوگرافی تحتانی، به سه گروه تمرین فیومانت، دویدن روبه عقب تصادفی خودساخته در فیومانت و کنترل تقسیم شدند. پس از اتمام شانزده هفته تمرین در گروه های تجربی، دوباره پس آزمون انجام شد. داده ها در نهایت با استفاده از آزمون اندازه گیری مکرر در سطح معنی داری ۰۵/۰ تجزیه و تحلیل شدند. اختلاف معنادار بین گروه ها فقط در متغیر های شناختی (P < ۰.۰۵) و تعادل (P < ۰.۰۰۱) گزارش شد و متغیر های الکترومیوگرافی عضله دوقلو تحت تاثیر پروتکل تمرینی قرار نگرفتند (P = ۰.۹۱). بنابراین برنامه ی تمرینی هردو باعث بهبود شناخت و تعادل در افراد بزرگسال پیش دمانس شدند، هرچند هیچ کدام موفق به تاثیرگذاری بر فاکتور های جسمانی نشدند. به نظر می رسد تحریک های داده شده در این برنامه هوازی و سبک برای تحت تاثیر قرار دادن متغیر های الکترومایوگرافی کافی نبوده اند که در تحقیقات آینده قابل بررسی است.