مروری بر توکسین بایندرها

ام یکوتوکسین ها مولکول های کوچک و کاملا پایداری هستند که حذف یا ریشه کن کردن آنها بسیار دشوار است و از نظر جهانی تهدید بزرگی برایسلامت انسان و حیوا ن محسوب می شوند. به ویژه در طیور، مایکوتوکسین ها می توانند باعث کاهش عملکرد طیور، کاهش مصرف خوراک، تضعیف سیستم ایمنی، اختلالات تولید مثلی، کاهش وزن بدن و کاهش تولید گردد. مایکوتوکسین های مورد توجه به عنوان آلا ینده های خوراک که به طور بالقوه از خوراک قابل حذف هستند، عمدتا آفلاتوکسین ها، اکراتوکسین A، زرالنون، دئوکسی نیوالنول، T-۲، تریکوتسن ها و فومونین ها هستند. یکی از روش های کاهش مواجهه با ما یکوتوکسین ها کاهش جذب و فراهمی زیستی آنها با استفاده از بایندرهای مختلف مایکوتوکسین است. شناخته شده تر ین آنها آلومینوسیلیکات ها مانند خاک رس، بنتو نیت، مونتموریلونیت، زئولیت، سدیم آلومینوسیلیکات کلسیم (HSCAS) و کربن های فعال هستند. روش دیگر تجزیه مایکوتوکسین ها به متابولیت های غیر سمی با استفاده از کربوهیدرات های پیچیده غیرقابل هضم (دیواره سلولی باکتری و مخمر)، آنزیم، ویتامین، اسیدآمینه و پلیمرهای مصنوعی مانند کلسترالامین، پلی وینیل-پلی پیرولیدون پلیمرها (PVPP) است. هدف این مقاله مروری بررسی مزا یای متداول ترین توکسین بایندرها به عنوان افزودنی های خوراک در طیور می باشد.