شبیه سازی انسان از منظر فقه و حقوق اسلامی

شارع مقدس برای تمامی موضوعات، تشریع حکم نموده و هیچ موضوعی از منظر شرعی، بدون حکم نیست. از دیدگاه فقهی، احکام یا در قالب «احکام واقعی» تشریع شده اند که از طریق کتاب یا سنت به مکلفین ابلاغ شده است که به ان «حکم واقعی اولی» اطغق می شود احکام واقعی اولی، حجیت داشته و علم و یقین غایی برای مکلف حاصل می نمایند. در صورتی که مکلف به وسیله ای غیر از یقین به حکم در خصوص موضوعی دست یافته باشد، از طریق «حکم ظاهری» یا «حکم واقعی ثانوی» به حکم دست یافته است، زیرا تمامی موضوعی دست یافته باشد، از طریق «حکم ظاهری» یا «حکم واقعی ثانوی» به حکم دست یافته است، زیرا تمامی موضوعت در نزد شارع دارای حکم بوده لیکن حکم برخی از موضوعات برای مکلف مستور مانده است. «شبیه سازی انسان» نیز در نزد شارع مقدس دارای حکم واقعی بوده اما این حکم بر مکلفین ابلاغ نشده و بر آنان پوشیده است و این در حالی است که عصر کنونی با موضوع شبیه سازی انسان بیش از همه اعصار گذشت درگیر و با وصف پیشرفت علوم پزشکی و امکان شبیه سازی انسان، نمی توان از احکام مربوط به آن چشم پوشی کرد و به ناچار باید از طریق «حکم ظاهری» یا «حکم واقعی ثانوی» به حکم شبیه سازی انسن و حتی احکام مربوط به انسان شبیه سازی شده دست یافت و بی توجهی به این موضوع مانع از توقف علم پزشکی نبوده و کشورهای جهان را از این موضوع منع نمی کند.