مبانی نظری سبک دلبستگی

یکی از مهم ترین نظریه هایی که به رابطه والدین و کودک و پیامد آن در بزرگسالی اشاره دارد نظریه دلبستگی بالبی است که بالبی (1989) متذکر شد از نوزاد انسان رفتارهایی سر می زند که باعث می شود اطرافیان از او مراقبت کنند و در کنارش بمانند. این رفتارها شامل گریستن، خندیدن، سینه خیز رفتن به طرف کسی و غیره می باشد. تکامل این الگوها، از لحاظ انطباق پذیری ارزش دارند. زیرا همین رفتارها باعث می شوند که از کودکان مراقبت لازم به عمل آید تا زنده بمانند. در نتیجه کنش متقابل بین مادر و کودک به وجود آمدن نوعی ارتباط و دلبستگی عاطفی است. (این تأثیرات از ماه های اول ارتباط کودک با تصویر مادرش شروع شده و در طول سال های کودکی و نوجوانی در ارتباطش با هر دو والد وسعت می یابد. به این ترتیب تمام تجارب او در نتیجه تمام برنامه ی زندگیش می شود (بالبی 1989، ترجمه بهرامی و همکاران، 1388). هیچ تغییری به اندازه ی تجارب کودک در خانواده اش نمی تواند روی رشد شخصیت او تأثیر بگذارد. (هازن و شی یر، 1987). بدون شک یکی از تحولات بسیار مهم در حوزه روانشناسی معاصر، نظریه دلبستگی است که اهمیت نقش تجارت هیجانی اولیه کودک با مراقب خود را در رشد هیجانی و شناختی فرد برجسته می سازد. از نظر بالبی، دلبستگی یکی از نیاز های بنیادین انسان هاست. با توجه به اهمیت سبک های دلبستگی در کودکی و نوجوانی و بزرگسالی هدف پژوهش حاضر بررسی مبانی نظری سبک دلبستگی است که به بررسی تعریف سبک دلبستگی، دلبستگی در کودکی و نوجوانی و بزرگسالی، ابعاد دلبستگی، تفاوت های فردی در کیفیت دلبستگی می پردازد.