تبیین عوامل و نقش پیشران های موثر بر طرح های محرک توسعه در الگوی بازآفرینی پایدار با تکیه بر تحلیل خود همبستگی فضایی (مورد مطالعه: شهر کوهسار)

در طی چند دهه اخیر، رویکرد بازآفرینی شهری در نتیجه تکامل اندیشه ها و سیاست ها از نوسازی کالبدی به سوی بازآفرینی پایدار شهری با هدف رشد اقتصادی، پویای اجتماعی، ارتقاء کیفیت محیط شهری و پایداری زیست محیطی مورد توجه قرار گرفته است. بافت ناکارآمد شهری به عنوان مهمترین محدوده هدف بازآفرینی، پهنه هایی از شهر هستند که در مقایسه با سایر پهنه های شهری مشکلات عدیده ای از نظر اقتصادی، اجتماعی، کالبدی و ناپایداری زیست محیطی دارند. یکی از راهکارهای مهم در راستای بهره گیری از محرک های توسعه در قالب مجموعه ای از اقدامات و طرح های شهری برای حل مشکلات محدوده های شهری در زمینه های گوناگون است. هدف پژوهش حاضر شناسایی عوامل و عناصر محرک توسعه و تبیین نقش آنها در الگوی بازآفرینی پایدار در شهرکوهسار است که یکی از مهمترین محدوده های ناکارآمد شهری در استان البرز می باشد. از این رو شناسایی پیشران های محرک توسعه و چگونگی توزیع فضایی آنها و تبیین نقش محرک توسعه در راستای بازآفرینی پایدار شهری مهمترین مسئله پیشرو است. روش تحقیق از نوع توصیفی و تحلیل های کمی و کیفی با تکیه بر نرم افزار GIS و با بهره گیری از تکنیک خود همبستگی موران انجام شده است و نتایج نشان داده است که معیار کالبدی، اجتماعی و زیست محیطی به صورت خوشه ای و معیار اقتصادی به صورت تصادفی و نامتوازن در شهر کوهسار توزیع یافته است.یافته های پژوهش نشان می دهد که در شهر کوهسار پیشران های محرک توسعه با تمرکز بر ظرفیت های اقتصادی، اجتماعی، کالبدی و محیطی موجود شهری و توزیع آنها در محدوده های ناکارآمد می تواند نقش بسزایی در تسریع فرایند بازآفرینی پایدار و رفع چالش های بافت ناکارآمد داشته باشند.