تدوین برنامه والدگری برای مادران دارای فرزند با نارضایتی جنسیتی و بررسی تاثیر آن بر تاب آوری و کیفیت رابطه والد-فرزندی

مقدمه: پژوهش حاضر با هدف تدوین برنامه والدگری برای مادران دارای فرزند با نارضایتی جنسیتی و بررسی تاثیر آن بر تاب­آوری و کیفیت رابطه والد-فرزندی انجام گرفت. روش کار: روش پژوهش نیمه­آزمایشی از نوع پیش ­آزمون و پس ­آزمون با گروه کنترل و دوره پیگیری بود. جامعه ی آماری مادران مراجعه­کننده به مرکز روان پزشکی شهر تهران در سال ۱۴۰۱ و دارای فرزند با نارضایتی جنسیتی بودند که از بین آن ها، ۳۰ نفر به شیوه دردسترس انتخاب و به صورت تصادفی، در گروه آزمایش و کنترل جایگزین شدند. هر دو گروه به وسیله پیش­آزمون با مقیاس تاب­آوری فرم کوتاه (۲۰۰۹) و پرسش نامه ارزیابی رابطه والد-فرزند (۱۹۸۳) ارزیابی شدند و برنامه والدگری به گروه آزمایش آموزش داده شد. سپس، در هر دو گروه، پس­آزمون اجرا شد و پس از سه ماه، آزمون پیگیری به عمل آمد. یافته ها: داده­ها با استفاده از روش آماری واریانس با اندازه گیری مکرر و آزمون تعقیبی بونفرونی در نرم­افزار SPSS-۲۳ تحلیل شدند. نتایج نشان داد که برنامه تدوین­شده باعث بهبود سطح تاب­آوری و کیفیت رابطه والد-فرزندی در مادران دارای فرزند با نارضایتی جنسیتی شده که این بهبود تا مرحله پیگیری برقرار بوده است (۰۵/۰ P<). نتیجه گیری: طبق نتایج، برنامه تدوین­شده والدگری می­تواند موجب شود که مادران دارای فرزند با نارضایتی جنسیتی تاب­آوری خود را افزایش دهند و روابط خود را با فرزندشان بهبود بخشند؛ بنابراین، پیشنهاد می­شود که استفاده از این نوع مداخله برای کار با این گروه از مادران در دستورکار روان شناسان و سازمآن های مرتبط قرار گیرد.