بهبود ترافیک سواره و پیاده در مسیر های درون شهری

پیاده روی بخشی از همه سفرهای شهری است؛ وهمه افراد حداقل در قسمتی از طول سفرهای خود پیاده اند با وجود این، نیازهای اساسی پیاده ها عموماً نادیده گرفته می شوند، و به طراحی صحیح و نگهداری درست مسیرهایپیاده توجه نمی شود. در این تحقیق نقش ابزار های کلی و در عین حال کلیدی ترافیک حمل ونقل شهری مد نظر می باشد که شامل مکانیابی کاربری ها و توزیع منطقی آنها ،تعیین تراکم ها ،تعیین سرانه ها ،منطقه بندی ،توزیعمنطقی مکانهای توزیع کالا و خدمات ،کاهش فاصله نواحی مسکونی از نواحی اشتغال ،انتقال کاربری های عمده )تمرکز زدایی(، ایجاد کمربندی در پیرامون بخش مرکزی ،هدایت ترافیک گذری شهر ،توسعه گذرهای پیاده،تقسیمات فضایی و کالبدی براساس توپو گرافی و طرح تفصیلی شهری استفاده شده که باید در ساخت و ساز های شهری مد نظر قرار گیرند .در تعیین الگو های شهری برای اسکانهای جدید ، طرح ریزی نواحی ، ساماندهی ،تخصیص منابع مالی برای توسعه شبکه راهها و در بازسازی و بهسازی آنها، و همچنین در تدوین مقررات و ضوابط ؛باید به پیاده رو به عنوان اصلی ترین شیوه جابجایی درون شهری و مناسبترین شیوه برای سفرهای کوتاه و متوسط بیشترین اهمیت و اولویت داده شود .یکی از مهمترین مشکلات قریب به اتفاق شهرهای کشور، تقدم سواره بر پیادهدر هر دو صورت کالبدی و رفتاری می باشد،رفتار پرخاشگر و تهاجمی سواره ها نسبت به پیاده ها در خیابان یا حرکت موتورسوارها در پیاده روها و پارکها را از جمله تبعات منفی بی توجهی نسبت به عابر پیاده می باشد. درپیاده رو ها تسلط کامل با عابر پیاده بوده و ترافیک سواره در آنها حذف شده است، همچنین در این مسیرها تنها از وسایل نقلیه موتوری در ساعات مشخص به منظور سرویس دهی به زندگی جاری در معبر استفاده می شود . لذا دراین مقاله تلاش می گردد شاخص هایی جهت بهبود ترافیک سواره وپیاده در مسیرهای درون شهری براساس ، مکانیابی صحیح در طرحهای تفصیلی وسازگار با فرهنگ هر منطقه ارائه گردد.