مقایسه روش های تعیین میزان نقص عضو دایم

ا هداف: ارزیابی نقص عضو و ناتوانی دایمی با هدف تعیین قابلیت اشتغال یا تعیین غرامت، یکی از دغدغه­ های تمام جوامع صنعتی و در حال توسعه است. این مطالعه با هدف بررسی میزان نقص عضو دایم در یک کمیسیون عالی پزشکی نظامی اجرا شد.   روش­ ها: در این مطالعه تحلیلی- مقطعی، تمام ۶۱۹ مراجعه­ کننده متقاضی تعیین غرامت و درصد جانبازی در سال ۱۳۸۵ که دارای پرونده بودند وارد مطالعه شدند. پس از جمع ­آوری داده ­ها، درصد نقص عضو دایم در هر پرونده به روش انجمن پزشکی آمریکا محاسبه شد و نتایج حاصل با مقادیر تعلق گرفته در پرونده مقایسه شد. برای تجزیه و تحلیل داده ­ها از روش ­های ویلکاکسون، من- ویتنی، کروسکال- والیس، ضریب همبستگی اسپیرمن و مجذور کای استفاده شد.   یافته ­ها: میانگین درصد تعلق ­گرفته در مراجعان به کمیسیون در گروه ­های مختلف سنی، گروه ­های مختلف سابقه کار، جنسیت، وضعیت­ های مختلف استخدامی و نیروهای مختلف خدمت تفاوت آماری معنی­ داری نداشت. میانگین درصد نقص عضو تعلق ­گرفته در کمیسیون عالی پزشکی به­ طور معنی داری بیشتر از میانگین درصد نقص عضو محاسبه­ شده به روش AMA بود (۰.۰۵>p). نتیجه­ گیری: محاسبه میزان نقص عضو منطبق بر ضوابط و تا حدودی متفاوت از AMA است. لزوم هماهنگ نمودن بیشتر پزشکان همکار و مشاور و تدوین دستور­العمل واحد و در نظر نگرفتن شدت رخداد منجر به حادثه از موارد لازم به بازنگری هستند.