بررسی گسترش کارست در ساختگاه سد لار

کارست پدیده ای فرسایشی می باشد که ساز و کار آن انحلال و تخریب سنگهای قابل حل توسط آبهای اسیدی در بخش های سطحی و زیر زمینی است. مطالعه نواحی کارستیک از دو جنبه حائز اهمیت می باشد. از نظر هیدروژئولوژی این نواحی منابع آب زیر زمینی قابل توجهی را دارا هستند و در زمینه زمین شناسی مهندسی مسایل خاصی را برای سازه های هیدرولیکی بویژه سدها ایجاد می نماید. منطقه مورد مطالعه در یال جنوبی رشته کوه البرز مرکزی و در مجاورت روستای پلور 75 کیلومتری شمال شرق تهران واقع گردیده است. سازند لار عمده ترین و گسترده ترین بیرون زدگی سنگهای آهکی را تشکیل می دهند که تحت تاثیر رخدادهای زمین ساختی قرار گرفته و توسط گسل هایی با روند شمال غرب – جنوب شرق قطع شده اند. سد مخزنی لار بر روی این آهکها و در نزدیکی محل تلاقی رودخانه های لار و دلیچای قرار گرفته است. بررسی ها نشان داده است که روند گسترش کارست در منطق در ارتباط با آتشفشان دماوند بوده و از دوگانگی در منشاء و ابعاد متغیری برخوردار می باشد. کارستی شدن در بخشهای سطحی به هوازدگی و تاثیر آبهای اتمسفری محدود است در حالیکه در نواحی عمیقتر (بیش از 400 متر) وجود غارهای بزرگ و متعدد بیانگر آن است که فرایند انحلال نوسط آبهای اتمسفری گرم شده با قابلیت انحلال زیاد تشکیل یافته اند. مقاله حاضر رونمد گسترش کارست را با توجه به نتایج سنگ شناسی و ایزوتوپ های پایدار بیان می کند.