تحلیل فضایی شاخص های توسعه گردشگری شهر اصفهان نسبت به سایر شهرهای استان اصفهان

گردشگری و اقتصاد مربوط به آن در حال حاضر، در تغییر و تحول بوده و یکی از ارکان اصلی اقتصاد تجاری جهان است و نقش حیاتی را در اقتصاد جهانی ایفا می کند. افزون بر این، بسیاری از برنامه ریزان و سیاست گذاران توسعه اقتصادی نیز، از صنعت گردشگری به عنوان رکن اصلی توسعه یاد می کنند. فعالیت های مربوط به گردشگری و ارائه خدمات متناسب با آن در یک منطقه، همانند بسیاری از بخش های اقتصادی نیازمند زمینه های لازم در مورد منشاء آن است. بنابراین اهمیت صنعت گردشگری از یک طرف و وجود پتانسیل های گردشگری استان اصفهان از طرف دیگر، استفاده از یک رویه مناسب را برای اولویت بندی مناطق مختلف این استان، جهت برنامه ریزی های مناسب و کارا و اولویت بندی سرمایه گذاری های مختلف در این مناطق را ضروری می نماید. در این پژوهش با استفاده از مدل Topsis به ارزیابی و اولویت بندی شهرهای این استان بر اساس شاخص های توسعه گردشگری (میزان برخورداری از جاذبه های طبیعی، جاذبه های تاریخی- فرهنگی، جاذبه های انسان ساخت، تعداد هتل، تعداد رستوران، تعداد آژانس، ایستگاه راه آهن، پایانه مسافربری، فرودگاه، کمپینگ و تعداد مناطق نمونه)، در چهار سطح ورا برخوردار، فرا برخوردار، میان برخوردار (متوسط) و فرو برخوردار (محروم) پرداخته ایم. روش پژوهش توصیفی- تحلیلی بوده و روش گردآوری اطلاعات کتابخانه ای - اسنادی می باشد. نتایج پژوهش نشان می دهد که در بین شهرهای استان، شهرهای اصفهان، کاشان، سمیرم، فریدونشهر، مبارکه، نطنز، نایین، خور و اردستان در سطح فرابر خوردار قرار گرفته اند.