Οτράντο

Συντεταγμένες: 40°9′0″N 18°29′0″E / 40.15000°N 18.48333°E / 40.15000; 18.48333

Οτράντο
Città di Otranto
Το κάστρο του Οτράντο
Διοικητικές πληροφορίες
Χώρα	Ιταλία
Περιφέρεια	Απουλία
Επαρχία	Λέτσε
Άλλες πληροφορίες
Ταχυδρομικός   κώδικας	73028
Ζώνη ώρας	UTC+1
Τοποθεσία
Οτράντο
Θέση του δήμου στην επαρχία του Λέτσε
Επίσημος ιστότοπος

Το Οτράντο ή Ότραντο (όπως είναι ο σωστός τονισμός) (ιταλικά: Otranto‎‎, προφορά ΔΦΑ [ˈɔːtranto], αρχαία ελληνική:  Ὑδροῦς, λατινικά: Hydrus ή Hydruntum‎‎, Σαλεντίνα διάλεκτο: Utrantu, Γκρίκα: Δερεντό) είναι μικρή πόλη της Ιταλίας της περιφέρειας της Απουλίας^[1]. Βρίσκεται στη χερσόνησο Σαλέντο και στον ομώνυμο πορθμό Οτράντο του Ιονίου πελάγους. Έχει 5.400 κατοίκους και διαθέτει σημαντικό λιμάνι, που κατά τον Β' παγκόσμιο πόλεμο χρησιμοποιήθηκε ως βάση ανεφοδιασμού και καταλήφθηκε από τους Συμμάχους τον Σεπτέμβριο του 1943. Είναι η ανατολικότερη πόλη της Ιταλίας. Απέχει 43 ναυτικά μίλια (79,6 χλμ.) από το ελληνικό νησί Οθωνοί.^[2]

Η πόλη ιδρύθηκε από Κρήτες άποικους στην Ελληνική αρχαιότητα με το όνομα Υδρούς (λατινικά: Hydruntum‎‎, εξελληνισμένα Όδροντον).^[3] Το όνομά της προέρχεται από τον ποταμό Υδρία (Idro) στις εκβολές του οποίου κτίστηκε. Οι κάτοικοι του ήταν Μεσσάπιοι, στους πολέμους που είχαν ξεσπάσει ανάμεσα στον Αννίβα και τον Πύρρο τον Μέγα τάχθηκαν εναντίον των Ρωμαίων. Αργότερα οι Ρωμαίοι την μετονόμασαν σε Hydruntum, όταν το 49 π.Χ. κατακτήθηκε από τον Καίσαρα. Στην Ρωμαϊκή αυτοκρατορία το Όρδοντον απέκτησε κορυφαία σημασία επειδή ήταν το κοντινότερο λιμάνι στην απέναντι ακτή στην Αδριατική Θάλασσα όπου βρισκόταν η Ελληνική αποικία Απολλωνία στην σημερινή Αλβανία. Οι Ρωμαίοι αυτοκράτορες το αξιοποίησαν περισσότερο από το γειτονικό Βρεντέσιον (σημερινό Μπρίντιζι) λόγω της μεγάλης ευκολίας που τους παρείχε στον δρόμο τους για την Ανατολή. Τον 8ο αιώνα μ.Χ. βρέθηκε για κάποιο διάστημα στην κατοχή του Αρέχις Β΄ του Μπενεβέντο. Παρέμεινε για πολλά χρόνια στην Βυζαντινή αυτοκρατορία, ήταν από τις τελευταίες πόλεις που κατέλαβε ο Ροβέρτος Γυισκάρδος (1068) όταν κατέκτησε την Απουλία, εισήλθε στο Πριγκιπάτο του Τάραντα. Τον Μεσαίωνα έμεινε διάσημο για την μεγάλη κοινότητα στην οποία κατοικούσαν Ιουδαίοι.

Ο σουλτάνος Μωάμεθ Β΄ ο Πορθητής έστειλε έναν Οθωμανικό στόλο να επιτεθεί στην Ιταλία υπό την ηγεσία του Γκεντίκ Αχμέτ Πασσά, αποβιβάστηκε στις ακτές της Απουλίας (28 Ιουλίου 1480) και κυρίευσε την πόλη σε δύο βδομάδες (11 Αυγούστου 1480). Οι Οθωμανοί επιδόθηκαν σε φρικτό μακελειό, έσφαξαν όλους τους άντρες της πόλης και πούλησαν τα γυναικόπαιδα σε σκλαβοπάζαρα, ο πληθυσμός της πόλης μειώθηκε αυτόματα από τους 22.000 στους 10.000 κατοίκους. Περίπου 800 κάτοικοι, οι περίφημοι "Μάρτυρες του Οτράντο" που αρνήθηκαν να αλλαξοπιστήσουν στο Ισλάμ αποκεφαλίστηκαν, τους αγιοποίησε ο Πάπας Φραγκίσκος (12 Μαίου 2013).^[4] Λείψανα των μαρτύρων εκείνων σώζονται στον Καθεδρικό Ναό του Οτράντο και στην εκκλησία Σάντα Κατερίνα α Φορμιέλλο της Νάπολης.^[5] Από τον Αύγουστο ως τον Σεπτέμβριο του 1480 ο Φερδινάνδος Α΄ της Νεαπόλεως ζήτησε επειγόντως βοήθεια από όλη την δύση, οι μόνοι που ανταποκρίθηκαν ήταν ο ξάδελφος του Φερδινάνδος Β΄ της Αραγωνίας, το Βασίλειο της Σικελίας και η Δημοκρατία της Γένοβας.^[6] Ο πάπας απελπισμένος συγκάλεσε Σταυροφορία εναντίον των Οθωμανών υπό την ηγεσία του βασιλιά της Νεαπόλεως Φερδινάνδου Α΄, συμμετείχε σε αυτήν και ο βασιλιάς της Ουγγαρίας Ματθίας Κορβίνος. Οι Τούρκοι κράτησαν ωστόσο την πόλη μόνο 13 μήνες, ο Μωάμεθ ο Πορθητής πέθανε ενώ βρισκόταν στον δρόμο για να κατακτήσει όλη την Ιταλία. Ακολούθησαν οικογενειακές συγκρούσεις στον Οθωμανικό Οίκο με αποτέλεσμα ο γιος και διάδοχος του Μωάμεθ του Πορθητή να διατάξει τον αποκεφαλισμό του Γκεντίκ Αχμέτ Πασσά, οι Οθωμανοί αποχώρησαν από την πόλη (11 Σεπτεμβρίου 1481). Τον επόμενο αιώνα ο διαβόητος Τούρκος ναύαρχος Χαϊρεντίν Μπαρμπαρόσα ανακατέλαβε για λίγο τμήμα της Απουλίας με το Οτράντο (1537) αλλά οι Οθωμανοί εκδιώχθηκαν ξανά.

Ο Ναπολέων Α΄ χρησιμοποίησε το Οτράντο σαν λιμάνι για το οποίο θα μπορούσε να επιβλέπει τις κινήσεις του Αγγλικού στόλου, δημιούργησε το Δουκάτο του Οτράντο, δώρο στο Ναπολεόντειο βασίλειο της Νεαπόλεως και το έδωσε στον υπουργό Δημόσιας Τάξης της αυτοκρατορίας Ζοζέφ Φουσέ (1809). Η οικογένεια κράτησε τον τίτλο του "Δούκα του Οτράντο" και μετά τον θάνατο του Ζοζέφ Φουσέ, απόγονος του η Μαργαρίτα Φουσέ.

Είναι ο πορθμός μεταξύ του ανατολικού άκρου του κόλπου του Τάραντα και της Αλβανίας και ενώνει την Αδριατική θάλασσα με το Ιόνιο πέλαγος. Το μικρότερο πλάτος του φτάνει τα 70 χλμ. και το μεγαλύτερο βάθος του τα 1.100 μ.

Στις 24 Δεκεμβρίου 1940, το υποβρύχιο Παπανικολής επιτέθηκε εναντίον ιταλικής νηοπομπής που έπλεε στα στενά και κατόρθωσε να βυθίσει τρία ιταλικά οπλιταγωγά, συνολικού βάρους 25.000 τόνων, που μετέφεραν όπλα, πολεμοφόδια και εν γένει πολεμικό υλικό στα παράλια της Αλβανίας, για να ενισχύσουν τις ιταλικές μονάδες που πολεμούσαν τους Έλληνες.^{[εκκρεμεί παραπομπή]}

• Η άλωση του Οτράντο από τους Οθωμανούς από το Φωτόδεντρο

Τα Wikimedia Commons έχουν πολυμέσα σχετικά με το θέμα    Οτράντο