Κνούτος

Κνούτος
Γενικές πληροφορίες
Όνομα στη μητρική γλώσσα	Knūtr inn rīki (Παλαιά Νορβηγικά)
Γέννηση	995-1035 Γουέσσεξ, Νότια Αγγλία
Θάνατος	12 Νοεμβρίου 1035 Σαφτεσμπερι
Αιτία θανάτου	Πιθανή δολοφονία από τον πρώτο του γιο Αρθακανοότο, ή θάνατος λόγω ξαφνικής σοβαρής ασθένειας.
Συνθήκες θανάτου	φυσικά αίτια
Τόπος ταφής	Καθεδρικός του Ουίντσεστερ
Χώρα πολιτογράφησης	Δανία
Θρησκεία	Καθολικός Χριστιανός
Εκπαίδευση και γλώσσες
Ομιλούμενες γλώσσες	λατινική γλώσσα[1]
Πληροφορίες ασχολίας
Ιδιότητα	Βασιλιάς, Μονάρχης, Πολεμιστής.
Οικογένεια
Σύζυγος	Έλφγκιφου του Νορθάμπτον[2][3] Έμμα της Νορμανδίας (από 1017)[2][3]
Τέκνα	Σβέιν Κνούτ-σον[4] Χάρολντ ο λαγοπόδαρος[4][2] Αρθακανούτος[2][4] Γκουνχίλτα της Δανίας[4] unknown daughter (?)[4]
Γονείς	Σβεν Α΄ της Δανίας[4][2] και Γκούνχιλντ του Βέντεν[4][2]
Αδέλφια	Gyda Svendsdatter[2] Έστριντ Σβέινσνταττερ Χάραλντ Β΄ της Δανίας Όλαφ ο Αγαπητός
Οικογένεια	Οίκος των Κνύτλινγκα
Αξιώματα και βραβεύσεις
Αξίωμα	Μονάρχης της Αγγλίας (1016–1035) Μονάρχης της Δανίας (1018–1035) Μονάρχης της Νορβηγίας (1028–1035)
Σχετικά πολυμέσα
δεδομένα

Ο Κανούτος Β΄ ο Μέγας ή – και πιο σπάνια – Κνούτος ο Μέγας^[5] (Knud den Store,^[6] 995-1035) περίφημος Βίκινγκ Δανός βασιλιάς της Αγγλίας (1016-1035) της Δανίας (1018 - 1035), της Νορβηγίας (1026 - 1035) και εν μέρει της Σουηδίας· ήταν γιος του βασιλιά της Δανίας Σβεν του Διχαλογένιου και της Σλαβο-Πολωνής πριγκίπισσας Σίγκριντ Στοράντα.

Μετά τον θάνατο των δικό του, των απογόνων του και ειδικά μετά τη Νορμανδική κατάκτηση της Αγγλίας (1066) ο θρύλος του άρχισε να ξεχνιέται, ο μεσαιωνικός ιστορικός Νόρμαν Κάντορ αναφέρει ότι αν και Δανός ήταν ο κορυφαίος βασιλιάς των Αγγλο-Σαξόνων.^[7] Είναι γνωστός για τον θρύλο του βασιλιά Κνούτου ο οποίος αν και στην αρχή είχε τον μύθο του σοφού βασιλιά παραποιήθηκε κατά τη διάρκεια των αιώνων σε αλαζόνα βασιλιά ο οποίος πίστευε ότι έχει υπερφυσικές δυνάμεις. Ο Κανούτος ήταν ο μοναδικός μεγάλος βασιλιά που ένωσε την Αγγλία και τη Δανία σε ένα στέμμα με κοινή γλώσσα, ήθη και έθιμα, διεκδίκησε το στέμμα της Νορβηγίας και κατέκτησε τη Σουηδική πόλη Σιγκτούνα όπου έκοψε νομίσματα αλλά δεν υπάρχει ιστορική καταγραφή για κατοχή της Σουηδίας από τον Κνούτο.^[8] Η βασιλεία του Κνούτου στην Αγγλία οδήγησε σε έντονη σύνδεση των κατοίκων της Δανίας με τα Βρετανικά νησιά, όπως και ο πατέρας του είχε έντονη επίδραση από τους Γαλάτες.^[9] Η κατοχή των επισκοπών της Αγγλίας και της Δανίας τον οδήγησε σε διεκδίκηση της αρχιεπισκοπής του Αμβούργου - Βρέμης, μετά από έντονες διαπραγματεύσεις με τους πάπες Βενέδικτο Η΄ και Ιωάννη ΙΘ΄ κατόρθωσε σημαντικά πράγματα όπως την πτώση της τιμής του πάλλιουμ των ιερέων οι οποίοι έπρεπε να ταξιδέψουν για να το αποκτήσουν, διεκδίκησε πτώση της τιμής των διοδίων που έβαζαν οι Ευρωπαίοι βασιλείς στους πιστούς οι οποίοι ήθελαν να παραβρεθούν στη στέψη του Ρωμαίου αυτοκράτορα. Μετά τη νίκη του απέναντι στους Σουηδούς και τους Νορβηγούς (1026) στον δρόμο για τη στέψη του στη Ρώμη αναφέρεται σαν "βασιλιάς της Αγγλίας, της Δανίας, της Νορβηγίας και τμηματικά της Σουηδίας", ενώ οι υπόλοιποι Αγγλοσάξονες βασιλείς χρησιμοποιούσαν τον τίτλο "βασιλεύς των Άγγλων" ο Κανούτος χρησιμοποιούσε τον τίτλο "βασιλεύς όλων των Άγγλων".

Η καταγωγή του Κνούτου προερχόταν από τη βασιλική γραμμή των βασιλέων Βίκινγκ που κατόρθωσε να ενοποιήσει τη Δανία με μυθικό ιδρυτή τον Αρθακνούτο τον 10ο αιώνα, ο γιος του Γκρομ ο πρεσβύτερος ήταν ο πρώτος ιστορικά καταγεγραμμένος Δανός βασιλιάς, ο γιος του Γκρομ Χάραλντ ο Κυανόδους ήταν ο πρώτος Δανός βασιλιάς ο οποίος ασπάστηκε τον χριστιανισμό, ο Χάραλντ ο Κυανόδους ήταν ο πατέρας του Σβεην του διχαλογένη και παππούς του Κνούτου.^[10] Υπάρχουν πολλές αμφισβητούμενες πληροφορίες σχετικά με τη μητέρα του, τα Χρονικά του Μέρσεμπουργκ αναφέρουν ότι πατέρας της ήταν ο δούκας της Πολωνίας Μιέσζκο Α, άλλες πηγές του μεσαίωνα όπως ο Σνόρρι Στούρλουσον αναφέρει σαν μητέρα του Κνούτου την Γκανχίλδ κόρη του Βουρισλάβ, βασιλιά της Βίνδλαντ.^[11] Ο Αδάμ της Βρέμης αναφέρει ότι η μητέρα του Κνούτου Σίγκριντ Στοράντα πριν παντρευτεί τον πατέρα του Σβεην ήταν βασίλισσα της Νορβηγίας σύζυγος του βασιλιά Ερρίκου του Νικηφόρου και μητέρα του Όλαφ Σκότκονουνγκ ενώ με τον Σβεην ο Κανούτος είχε έναν μεγαλύτερο αδελφό με την ίδια μητέρα τον Χάραλντ, η άποψη του Αδάμ αν και αμφισβητήθηκε είναι ιστορικά επικρατέστερη.^[12] Ελάχιστα είναι γνωστά για την παιδική ηλικία του Κνούτου, σύμφωνα με το Φλάτειτζαρμποκ ένα κείμενο του 13ου αιώνα στην παιδική του ηλικία εκπαιδεύτηκε τον Θόρκελ τον Υψηλό τον ισχυρό Βίκινγκ που βρισκόταν στο νησί του Βόλιν.^[13] Υπάρχει μεγάλη αμφισβήτηση σχετικά με την ημερομηνία γέννησης της που τοποθετείται σε διάφορες ημερομηνίες μεταξύ 980 - 1000, την ημερομηνία γέννησης του οι ιστορικοί προσπαθούν να την προσεγγίσουν βάση της ημερομηνίας της εκστρατείας του πατέρα του Σβεην του διχαλογένη στην Αγγλία το μακελειό των Δανών από τους Άγγλους (1002) και στη συνέχεια την επίθεση στην πόλη του Νόριτς (1003). Οι αναφορές λένε ότι ο Κανούτος συμμετείχε στην εκστρατεία αλλά δεν ήταν ακόμα ενήλικας,^[14] οπότε ταυτόχρονα η ημερομηνία γέννησης του τοποθετείται το διάστημα (980 - 990) άλλες αναφορές αντίστοιχα βάση της εκστρατείας του Σβεν στην Αγγλία (1013) τοποθετούν την ημερομηνία γέννησης του γύρω στο 1000,^[15] αλλά το βέβαιο είναι ότι την περίοδο της Αγγλικής κατάκτησης ήταν ώριμος άντρας.

Ο Κανούτος περιγράφεται πολύ ψηλός και γεροδεμένος περισσότερο από όλους τους υπόλοιπους άντρες, η μύτη του ήταν λεπτή και γαμψή, τα μαλλιά του πολύ πυκνά και τα μάτια του σπινθηροβόλα.^[16] Ελάχιστα πράγματα είναι γνωστά γι'αυτόν πριν το 1013, ύστερα από μια σειρά αμέτρητων επιδρομών των Βίκινγκ στρατοπέδευσαν στο Χάμπερ και το Αγγλοσαξωνικό βασίλειο έπεσε στα χέρια τους και ο βασιλιάς Έθελρεντ ο Ανέτοιμος δραπέτευσε στη Νορμανδία. Ο πατέρας του Σβεην ο Διχαλογένης προσπάθησε να ανασυγκροτήσει το βασίλειο, τοποθέτησε τον Κνούτο αλλά πέθανε στις 3 Φεβρουαρίου 1014 λίγους μήνες μετά από όταν έγινε βασιλιάς και τον διαδέχθηκε ο μεγαλύτερος γιος του Χάραλντ Β΄ της Δανίας.^[17] Η αριστοκρατία της Αγγλίας προτίμησε την επαναφορά στον θρόνο του βασιλιά Έθελρεντ τον οποίο ανακάλεσε από τη Νορμανδία, ο Κανούτος δραπέτευσε μαζί με τους ομήρους του για τη Δανία και αφού τους ξεγέλασε τους εγκατέλειψε στη νήσο του Σάντουιτς.^[18] Ο Κανούτος συμφώνησε με τον μεγαλύτερο αδελφό του Χάραλντ να κάνουν μαζί εκστρατεία στη Δανία, ο Χάραλντ του υποσχέθηκε να τον κάνει αρχηγό του στρατού του υπο την προϋπόθεση να εγκαταλείψει τα δικαιώματα του στον θρόνο. Ανάμεσα στους συμμάχους των Δανών ήταν ο Βόλεσλαβ ο Γενναίος,^[19] δούκας της Πολωνίας συγγενής της βασιλικής οικογένειας της Δανίας του οποίου ο Χάραλντ και ο Κανούτος είχαν δεχτεί στην αυλή τους τη μητέρα του όταν την έδιωξε από την αυλή του ο πατέρας του, όπως και ο βασιλιάς της Νορβηγίας Έρικος ο Νικητής όπου ο αδελφός του ήρθε στο πλευρό του Κνούτου αλλά σκοτώθηκε στη μάχη του Νέσζαρ (1016). Η βασιλική οικογένεια της Σουηδίας ήταν επίσης ισχυρός σύμμαχος των Δανών στην κατάκτηση της Αγγλίας λόγω της συγγένειας που είχαν όπως επίσης και ο Έρικ Χάκοναρσον, κόμης του Λέιντ και συμβασιλέας της Νορβηγίας. Το καλοκαίρι ο στόλος του Κνούτου που αποτελείτο από 10.000 άνδρες σε 200 μεγάλα πλοία,^[20] εξέπλευσε από τη Δανία για την Αγγλία με τον Κνούτο γενικό αρχηγό όλων των Σκανδιναβών, ακολούθησαν τους επόμενους 14 μήνες πολύ σκληρές μαχες με τους Άγγλους εναντίον του μεγαλύτερου γιου του Έθελρεντ, Εδμόνδου του Σιδηρόπλευρου.

Σύμφωνα με το χειρόγραφο του Πέτερμπορουγκ την κυριότερη πηγή των ΑγγλοΣαξονικών χρονικών για την κατάκτηση των Βίκινγκ αναφέρει ότι τον Σεπτέμβριο του 1015 ήρθε στο νησί του Σάντουιτς επικεφαλής ενός τεράστιου στρατού και από κει μετέβη στο Κεντ ξεκινώντας την εκστρατεία κατάκτησης, τόσο μεγάλη ένταση δεν είχε ποτέ γνωρίσει η χώρα από την εποχή του Αλφρέδου του Μεγάλου.^[21] Ο στρατός είχε τόσο πολλά είδη ασπίδων που έμοιαζε με πολυεθνικός, οι άντρες ήταν όλοι σκληροί, μάχιμοι, ώριμης ηλικίας και όλοι ήταν ελεύθεροι, κανένας σκλάβος δεν είχε πάει να πολεμήσει, τα κέρατα τους ήταν επιχρυσωμένα, δεν είχαν καμιά αίσθηση του φόβου.^[22] Το Γουέσσεξ το οποίο το διοικούσε για αιώνες η δυναστεία του Αλφρέδου του Μεγάλου υποτάχθηκε στον Κνούτο (1015) όπως στον πατέρα του δυο χρόνια πιο νωρίς, πολλοί ντόπιοι Άγγλοι ευγενείς εγκατέλειψαν τον Έθελρεντ και πήγαν στον στρατό του Κανούτου, μερικοί απο αυτούς ήταν ο Έντρικ Στρέονα, κόμης της Μερκίας με 40 πλοία,^[23] όπως και ο Θόρκελ ο Υψηλός ο οποίος είχε το ίδιο όνομα με τον οπλαρχηγό που εκπαίδευσε τον Κνούτο.^[24] Στις αρχές του 1016 οι Βίκινγκ διέσχισαν τον Τάμεση, ο διάδοχος Εδμόνδος έκανε υπεράνθρωπες προσπάθειες να αντιμετωπίσει τον ανίκητο στρατό του Κνούτου γι'αυτό ονομάστηκε Σιδηρόπλευρος ο οποίος κάλεσε όλους τους πολίτες του Λονδίνου να αντισταθεί μαζί του αλλά δεν βρέθηκε κανένας να τον βοηθήσει. Ο Κανούτος κυρίευσε τις περιοχές γύρω από τη Μερκία, οι αποστασίες των Άγγλων στο πλευρό του Κνούτου συνεχίστηκε και ο Έθελρεντ τρομοκρατημένος για τον φόβο προδοσίας επέστρεψε στο Λονδίνο. Ο γιος του Εδμόνδος από την άλλη συμμάχησε με με τον Ούτρεντ, κόμη της Νορθαμπρίας ^[25] και κυρίευσαν περιοχές της δυτικής Μερκίας οι οποίες ανήκαν στον κόμη Έντρικ Στρέονα που αποστάτησε,^[26] γρήγορα όμως αναγκάστηκε να επιστρέψει και ο Ούτρεντ στον Κανούτο όταν έμαθε ότι έστειλε έναν αντίπαλο του ευγενή από τη Νορθαμπρία να τον σφάξει, ο Έρικ Χάκοναρσον με Σκανδιναβική δύναμη έφτασε τότε για μεγαλύτερη ενίσχυση του Κανούτου.^[27]

Ο Έντμουντ παρέμεινε στο Λονδίνο όπου ορκίστηκε βασιλιάς των Αγγλοσαξόνων μετά τον θάνατο του πατέρα του Έθελρεντ στις 23 Απριλίου 1016. Ο Κανούτος επέστρεψε νοτιότερα μοιράζοντας τον στρατό του σε δυο τμήματα το ένα με κατεύθυνση το Λονδίνο το οποίο δεν είχε καταλάβει ακόμα και το άλλο με κατεύθυνση του Γουέσσεξ την καρδιά της ΑγγλοΣαξωνικής δυναστείας χρίζοντας παράλληλα πρανή στον Τάμεση για να εμποδίσει τη διέλευση των πλοίων, σε μια μάχη στο δάσος του Σέλγουντ κοντά στα Σάμερσετ δεν υπήρξε κανένας νικητής.^[28] Ο Εδμόνδος κατάφερε προσωρινά να ανακουφίσει το Λονδίνο νικώντας τον Κανούτο στο Μπρέντφορτ αλλά με βαριές απώλειες αναγκάστηκε να οπισθοχωρήσει στο Γουέσσεξ και οι Δανοί πολιόρκησαν το Λονδίνο ξανά ανεπιτυχώς, εκείνη τη στιγμή ο γνωστός αποστάτης κόμης Έντρικ Στρέονα επέστρεψε ξανά στον Εδμόνδο και ο Κανούτος βάδισε για την κατάληψη της Μερκίας.^[29] Στις 18 Οκτωβρίου 1016 οι Δανοί περικύκλωσαν τον στρατό του Εδμόνδου και τον παρέσυραν στη μάχη του Ασσαντάν, εκεί αποδείχθηκε ότι ο Έντρικ Στρέονα βιάστηκε να επιστρέψει στους Άγγλους, αναγκάστηκε να αποχωρήσει από το πεδίο της μάχης και οι Δανοί στο κρίσιμο σημείο πέτυχαν μια αποφασιστική νίκη.^[30] Ο Κανούτος και ο Εδμόνδος ο Σιδηρόπλευρος βαριά τραυματισμένοι και οι δυο συναντήθηκαν στο νησί του Ντρίρχαρστ για να πραγματοποιήσουν την τελική συμφωνία ειρήνης σύμφωνα με την οποία νέος βασιλιάς της Αγγλίας ο Κανούτος ενώ ο Εδμόνδος θα παρέμενε βασιλιάς μονάχα σε μια μικρή περιοχή γύρω από το Γουέσσεξ. Λίγες μέρες αργότερα στις 30 Οκτωβρίου 1016 ο Εδμόνδος πέθανε πρόωρα υπο περίεργες συνθήκες πολλοί λένε ότι δολοφονήθηκε, μετά τον θάνατο του Εδμόνδου ο Κανούτος κατέλαβε εύκολα και το Γουέσσεξ και έγινε βασιλιάς ολόκληρης της Αγγλίας.^[31]

Ο Κανούτος βασίλευσε 19 χρόνια στην Αγγλία, το διάστημα αυτό προσπάθησε να αποκαταστήσει στο βασίλειο την ευημερία η οποία είχε διαταραχθεί από τις επιδρομές των Βίκινγκ το 980. Τον Ιούλιο του 1017 ο Κανούτος παντρεύτηκε την Έμμα της Νορμανδίας δεύτερη σύζυγο και χήρα του Έθελρεντ του Γουέσσεξ, όταν πέθανε ο Εδμόνδος ο Κανούτος αποφάσισε να εξουδετερώσει όλα τα υπολείμματα της Αγγλοσαξωνικής δυναστείας που υπήρχαν υποψίες να διεκδικήσουν ξανά την εξουσία, πλήθος από Αγγλοσάξονες ευγενείς εκτελέστηκαν. Ο άλλος γιος του Έθελρεντ Ίντγουικ Έθελινγκ δραπέτευσε από την Αγγλία και δολοφονήθηκε με εντολή του Κανούτου,^[32] οι γιοι του Εδμόνου Σιδηρόπλευρου Εδουάρδος ο Εξόριστος και Εδμόνδος Έθελινγκ δραπέτευσαν για την Ουγγαρία, οι γιοι της Έμμας και του Έθελρεντ Εδουάρδος ο Ομολογητής και Άλφρεντ Έθελινγκ εξορίστηκαν με όλους τους συγγενείς τους στη Νορμανδία. Ο Κανούτος όρισε διάδοχο του τον γιο του με την Έμμα της Νορμανδίας Αρθακανούτο βάζοντας στο περιθώριο τους δυο γιους από τον πρώτο του γάμο με την Έλφγκιφου του Νορθάμπτον τους Σβεην της Νορβηγίας και Χάρολντ τον Λαγοπόδαρο. Το 1018 με τη συλλογή του κολοσσιαίου ποσού των 72.000 λιρών και ενός πρόσθετου ποσού 10.500 λιρών μόνο από το Λονδίνο ο Κανούτος πλήρωσε τον στρατό του κρατώντας στην Αγγλία μονάχα 40 πλοία και τα πληρώματα τους.^[33] Χώρισε την Αγγλική επικράτεια σε τέσσερις μεγάλες κομητείες: το Γουέσσεξ, που κράτησε για τον εαυτό του, τη Μερκία που παρέδωσε στον προδότη του βασιλιά Εδμόνδου του Σιδηρόπλευρου Έντρικ Στρέονα, την Ανατολική Αγγλία την παρέδωσε στον Θόρκελ τον Υψηλό και τη Νορθαμβρία στον Έρικ τον Νικητή.^[34] Σύντομα αυτοί οι άντρες αποτελούσαν απειλή για τον ίδιο τον Κνούτο πέφτοντας από τη θέση τους ο Έντρικ Στρεόνα εκτελέστηκε την επόμενη χρονιά (1017) και η Μερκία πέρασε στις ευγενείς οικογένειες της περιοχής.^[35] Ο Έρικ πέθανε τη δεκαετία του 1020 και η Νορθουμβρία πέρασε στον Στιουαρντ του οποίου η γιαγιά Έστριντ που παντρεύτηκε τον Ουλφ Γιαρλ ήταν αδελφή του Κνούτου, η Βερνικία το νοτιότερο τμήμα της Νορθαμβρίας έμεινε υπό τον έλεγχο της Αγγλικής δυναστείας. Τη δεκαετία του 1030 έληξε και η απ'ευθείας διακυβέρνηση του Κνούτου στο Γουέσσεξ και παραδόθηκε στον Γκόντγουιν έναν ισχυρό Άγγλο ευγενή από την ισχυρή οικογένεια του Σάσσεξ, με αυτό τον τρόπο άρχισαν σταδιακά να επανέρχονται στη διακυβέρνηση της Αγγλίας οι παλιές Αγγλοσαξωνικές οικογένειες.

Στη μάχη του Νεζάρ (1016) το βασίλειο της Νορβηγίας το κέρδισε ο Όλαφ Β΄ Χάραλντσσον την ίδια εποχή που ο βασιλιάς Σβεην στην Αγγλία πέθανε. Ο μεγαλύτερος αδελφός του Κνούτου Χάραλντ Β΄ της Δανίας πιθανώς να ήταν παρόν στη στέψη του Κνούτου (1016) την εποχή που επέστρεφε με τμήμα του στόλου του στη Δανία, το βέβαιο είναι ότι το όνομα του εμφανίζεται δίπλα από αυτό του Κνούτου σε μια επιγραφή στην εκκλησία του Ιησού στο Καντέρμπερι τη χρονιά που πέθανε (1018), δεν είναι βέβαιο αν γράφτηκε με τη συγκατάθεση του Κνούτου ούτε αν την εποχή που έγινε η επιγραφή βρισκόταν ο Χάραλντ στη ζωή.^[36] Ο Κανούτος συμμετείχε σε μάχη με τους πειρατές (1018) που είχε σαν αποτέλεσμα την καταστροφή των πληρωμάτων 30 πλοίων,^[37] είναι αβέβαιο αν έγινε στις ακτές της Αγγλίας ή της Δανίας, αναφέρονται ταραχές σε επιστολή (1019) με την υπογραφή του βασιλιά της Αγγλίας και της Δανίας.^[38] Ο Κανούτος αναφέρει στην επιστολή του (1019) :

"Ο Κανούτος χαιρετά τη φιλία του με τον αρχιεπίσκοπο και τους επισκόπους, τον κλήρο και τον λαό της Αγγλίας και ενημερώνει ότι θα είναι ευγενικών άρχοντας και πιστός παρατηρητής της εφαρμογής του νόμου του Θεού στη γη. Αν οποιοσδήποτε άρχοντας είτε είναι λαϊκός είτε κληρικός παραβεί τον νόμο του θεού και γίνει πολύ αυταρχικός θα προσευχηθώ γι'αυτόν αλλά αν επιμείνει και δεν συμμορφωθεί θα τον καταστρέψω ή θα τον διώξω από τη γη, θα τηρήσω πιστά τον νόμο του Έντγκαρ στον οποίο όλοι οι άνδρες έχουν ορκιστεί στην Οξφόρδη. Βρέθηκα σε μεγάλο κίνδυνο τον οποίο ξεπέρασα με τη βοήθεια του θεού, γι'αυτό του είμαι ευγνώμων και υπόσχομαι να τον υπηρετώ πιστά" ^[39]

Ο Κανούτος έχει καταγραφεί σαν σοφός και επιτυχημένος βασιλιάς της Αγγλίας, ήταν πιστός Χριστιανός και είχε καλές σχέσεις με την εκκλησία παρά την αμαρτωλή συμπεριφορά που έδειξε στις σχέσεις του με τις δυο συζύγους του και στην άσχημη μεταχείριση των χριστιανών αντιπάλων του. Την περίοδο της βασιλείας του Κνούτου τόσο η Αγγλία όσο και η Δανία γνώρισαν χρυσή εποχή που εξαπλώθηκε ως τη Σκανδιναβία, οι πινακίδες της εποχής περιγράφουν σημαντική υπεροχή των Βίκινγκ.^[40] Επανέφερε τους νόμους του βασιλιά Έντγκαρ προσαρμόζοντας τους σύμφωνα με τα δεδομένα της Δανίας προσπαθώντας να τακτοποιήσει τα προβλήματα που θα μπορούσαν να δημιουργηθούν όπως αυτό της κληρονομικότητας, έκοψε και νομίσματα ίσου βάρους με τα νομίσματα που κυκλοφορούσαν στη Δανία και στη Σκανδιναβία.

Ο μεγαλύτερος αδελφός του Χάραλντ Β΄ πέθανε (1018) και ο Κανούτος πήγε στη Δανία για να στεφθεί επίσημα βασιλιάς, όπως φαίνεται πολλοί Δανοί ευγενείς ήταν σε αντίθεση μαζί του και όταν πραγματοποίησε εκστρατεία εναντίον των Σλάβων της Πομερανίας δεν ήταν πρόθυμοι για συμμετοχή, βρέθηκε όμως ένας Άγγλος ευγενής ο Γκόντγουιν που κέρδισε την εμπιστοσύνη του βασιλιά και ανέλαβε προσωπικά την εκστρατεία. Έχοντας εξασφαλίσει τη Δανία ο Κανούτος αποφάσισε να εγκατασταθεί στην Αγγλία αφήνοντας αντιβασιλιά της Δανίας τον Ουλφ Γιαρλ τον σύζυγο της αδελφής του Έστριντ Σβέινσνταττερ όπως και την κηδεμονία του γιου του Αρθακανούτου τον οποίο είχε αφήσει ο Κανούτος κληρονόμο του θρόνου του. Η εξαφάνιση του Θόρκελ του Υψηλού (1021) συνδέεται με την επίθεση των Σλάβων και τον θάνατο του βασιλιά της Σουηδίας Όλαφ Σκότκονουνγκ (1022) τον οποίο διαδέχθηκε ο γιος του Άνουντ Ιάκωβος φέρνοντας τη Σουηδία σε συμμαχία με τη Νορβηγία. Ο Κανούτος αποφάσισε να κάνει επίδειξη δύναμης στη Βαλτική προσπαθώντας να καταλάβει το ισχυρό κάστρο Τζόμσμποργκ το οποίο βρισκόταν σε ένα νησί στις ακτές της Πομερανίας,^[41] αφού έγιναν γνωστές οι προθέσεις του Κανούτου φαίνεται ότι συμφιλιώθηκε με τον Θόρκελ τον Υψηλό (1023). Ο Όλαφ Χάραλντσσον και ο Άνουντ Ιάκωβος εκμεταλλεύτηκαν την απουσία του Κανούτου στην Αγγλία για να ξεκινήσουν τις επιθέσεις στη Δανία, ο γαμπρός του Κανούτου Ούλφ Γιάρλ ευρισκόμενος μπροστά σε αδιέξοδο έστεψε τον ανήλικο Αρθακανούτο βασιλιά της Δανίας εν άγνοια του πατέρα του. Ο Κανούτος όταν το έμαθε έσπευσε αμέσως να αντιμετωπίσει τους βασιλείς της Σουηδίας και της Νορβηγίας τους οποίους κατάφερε να νικήσει στη μάχη του Ελγκέα (1026) μετατρέποντας για άλλη μια φορά τον Κανούτο σε κυρίαρχο ολόκληρης της Σκανδιναβίας, αλλά στον γαμπρό του Ουλφ Γιαρλ δεν συγχώρησε το ατόπημα να στέψει βασιλιά τον Αρθακανούτο παρόλο που του παρείχε σημαντική βοήθεια στη μάχη του Ελγκέα. Σύμφωνα με πολλές πηγές την ημέρα των Χριστουγέννων του 1026 ένας από τους αυλικούς του Κανούτου δολοφόνησε τον Ουλφ Γιαρλ στην εκκλησία της Αγίας Τριάδας προκάτοχο του καθεδρικού ναού του Ρόσκιλντ ύστερα από συνεννόηση με τον ίδιο τον βασιλιά Κανούτο.

Μετά την υποταγή των εχθρών του στη Σκανδιναβία ο Κανούτος δέχτηκε πρόσκληση να παραβρεθεί στη στέψη του Ρωμαίου αυτοκράτορα Κορράδου Β΄ το Πάσχα του 1027, ήταν ένα ταξίδι προσκύνημα στην καρδιά της χριστιανοσύνης το οποίο ανέβαζε πολύ την αξία των Ευρωπαίων μεσαιωνικών ηγεμόνων, στο ταξίδι της επιστροφής του έγραψε επιστολή (1027) παρόμοια με την επιστολή του 1019,^[42] στην οποία αναφέρει ξανά τον εαυτό του ως βασιλιά των Άγγλων, των Δανών, των Νορβηγών και κάποιων από τους Σουηδούς. Ο Κανούτος σύμφωνα με πηγές πήγε στη Ρώμη προκειμένου να ζητήσει άφεση αμαρτιών, να ζητήσει την ασφάλεια των υπηκόων του αλλά και να διαπραγματευθεί με τον πάπα και άλλα θέματα όπως η τιμή του πάλλιου των Άγγλων αρχιεπισκόπων,^[43] να βελτιώσει τις συνθήκες και να ρίξει τις τιμές των διοδίων για τους εμπόρους και τους προσκυνητές οι οποίοι πήγαιναν από τον βορά στη Ρώμη, ο ίδιος έγραψε :

"Μίλησα με τον αυτοκράτορα, τον πάπα και τους πρίγκιπες για τις ανάγκες του λαού του βασιλείου μου τους Άγγλους και τους Δανούς για τον ασφαλή δρόμο τους προς τη Ρώμη και του μείωση του μεγάλου κόστους για τη μετακίνηση τους λόγω των άδικων διοδίων, ο αυτοκράτορας συμφώνησε όπως και ο βασιλιάς Ροβέρτος ο οποίος είχε υπό τον έλεγχο του τα περισσότερα από αυτά και υποσχέθηκε να τα καταργήσει. Ο λαός μου όπως και οι έμποροι θα μπορούν να ταξιδέψουν με άνεση στη Ρώμη και να κάνουν την αφιέρωση τους χωρίς να υποφέρουν από κάθε είδους εμπόδια όπως και από συλλέκτες διοδίων, με σταθερή ειρήνη, ασφάλεια όπως και δίκαιους νόμους." ^[44]

Ο Ροβέρτος στο κείμενο του Κνούτου πρέπει να ήταν εσφαλμένος όρος προφανώς πρόκειται για τον Ροδόλφο τον τελευταίο κυβερνήτη του ανεξάρτητου βασιλείου της Βουργουνδίας, οι λόγοι του πάπα, του αυτοκράτορα και του Ροδόλφου δόθηκαν μπροστά σε 4 αρχιεπισκόπους, 20 επισκόπους και σε πάρα πολλούς δούκες και ευγενείς πριν οι τελετές ολοκληρωθούν,^[44] η εικόνα του Κνούτου σαν χριστιανού ηγεμόνα, διπλωμάτη και Σταυροφόρου είχε εδραιωθεί πολύ γερά. Ο Κανούτος και ο βασιλιάς της Βουργουνδίας όχι μόνο βάδισαν μαζί με τον αυτοκράτορα στην πομπή αλλά ανέβηκαν μαζί στο ίδιο έδρανο,^[45] συμπεριφέρθηκαν σαν αδέλφια αφού ήταν της ίδιας ηλικίας,^[46] ο αυτοκράτορας σαν ένδειξη της φιλίας τους παραχώρησε στον Κνούτο την περιοχή του Σλέσβιχ το οποίο είχε τον ρόλο της γέφυρας ανάμεσα στη Γερμανία και στη Βαλτική Θάλασσα αλλά θα φέρει και μακροχρόνιες διαμάχες μεταξύ των απογόνων τους. Η επίσκεψη του Κνούτου στη Ρώμη θεωρήθηκε από όλους σαν μεγάλος θρίαμβος, σε έναν στίχο του Κνούτσνταπα ο Σίγκβαρτ αποκαλεί τον Κνούτο σαν τον μεγάλο βασιλιά αγαπημένο στον αυτοκράτορα και κοντά στον Πέτρο,^[47] ένας βασιλιάς που έχει την ευλογία του θεού θα μπορούσε να κυριαρχήσει σε ένα ευτυχισμένο βασίλειο. Είχε δίπλα του πλέον όχι μόνο την εκκλησία και τον λαό αλλά και ισχυρούς σύμμαχους από τον νότο εδραιώνοντας την εξουσία του σε ολόκληρη τη Σκανδιναβία, συγκεκριμένα μετά την επιστροφή του στη Δανία γράφει:

"Όπως σας υποσχέθηκα επιστρέφω από τον ίδιο δρόμο με τον οποίο έφυγα για να επαναφέρω την ειρήνη σε όλους τους Δανούς, σε όλους αυτούς που μας δημιουργούσαν προβλήματα μέχρι τώρα ας καταστρέψει ο θεός τη δύναμη τους ώστε να μην υπάρχει κανένας κίνδυνος για εχθρότητες και να υπάρχει ειρήνη μεταξύ όλων των λαών του βασιλείου, σκοπεύω να έρθω στην Αγγλία όσο γίνεται νωρίτερα το καλοκαίρι για να μπορέσω να συμμετάσχω στον εξοπλισμό ενός στόλου" ^[44]

Στην τελευταία επιστολή την οποία έγραψε ο Κανούτος (1027) αποκαλεί τον εαυτό του "βασιλιά των Άγγλων, των Δανών, των Νορβηγών και τμήματος της Σουηδίας" μετά από τον θρίαμβο του στη μάχη του Ελγκέα η οποία πρέπει να σχετίζεται με τον ποταμό στη Σκανδιναβία,^[48] ο Κανούτος είχε από νωρίς έντονο ενδιαφέρον να κατακτήσει τις Σκανδιναβικές χώρες σύμφωνα με τον Ιωάννη του Ουόρκεστερ επισκέφτηκε τη Νορβηγία (1027), άκουσε τα παράπονα των κατοίκων δωροδοκώντας τους με μεγάλα ποσά από χρυσό και ασήμι προκειμένου να κερδίσει την υποστήριξη τους για τον θρόνο. Μετά την επιστροφή του από τη Ρώμη στην Αγγλία μέσω της Δανίας ο Κανούτος αποφάσισε να αποπλεύσει για το Τρόντχαϊμ με έναν στόλο 50 πλοίων,^[49] ο Όλαφ Χάραλντσον ανίκανος να πολεμήσει δραπέτευσε ενώ έχασε και την υποστήριξη των ευγενών οι οποίοι τον κατηγορούσαν για μαγεία απέναντι στις γυναίκες τους.^[50] Ο Κανούτος ανακηρύχθηκε "βασιλιάς της Αγγλίας, της Δανίας, της Νορβηγίας και τμήματος της Σουηδίας", εμπιστεύτηκε την αντιβασιλεία της Νορβηγίας στον Χάκων Έιρικσσον κόμη του Λάντε από την περιοχή του Τρόντχαϊμ ο οποίος ήταν συγγενής του και αντίπαλος της βασιλικής οικογένειας της Νορβηγίας.^[51] Η μεγάλη φιλοδοξία του Κνούτου ήταν ο έλεγχος όλων των θαλασσίων δρόμων οι οποίοι οδηγούσαν από τη θάλασσα της Ιρλανδίας και τις Εβρίδες στην Σκανδιναβία κάτι που κατάφερε με την εκθρόνιση του Όλαφ Χάραλντσον, ο υποτελής αντιβασιλιάς του Χάκων στη Νορβηγία όμως πέθανε σε ένα ναυάγιο περίπου δυο χρόνια αργότερα,^[52] ο Όλαφ Χάραλντσον επέστρεψε στη Νορβηγία να διεκδικήσει ξανά τον θρόνο του αλλά σκοτώθηκε στη μάχη του Στίκλεσταντ (1030). Ο Κανούτος έκανε στη συνέχεια νέα προσπάθεια να κυριαρχήσει στη Νορβηγία μέσω του Σβεην της Νορβηγίας του μεγαλύτερου γιου του από την πρώτη σύζυγο του Έλφγκιφου του Νορθάμπτον αλλά χωρίς την υποστήριξη των κομήτων του Λάντε δεν υπήρχε επιτυχία, οι κάτοικοι εξεγέρθηκαν λόγω των υψηλών φόρων επαναφέροντας την εθνική δυναστεία της Νορβηγίας με τον νόθο γιο του Αγίου Όλαφ Μάγκνους τον Καλό.

Όταν ο Κανούτος προετοίμαζε τη νέα εισβολή στην Αγγλία (1014) έφερε στρατεύματα κατά μήκος του Δουβλίνου υπό την ηγεσία του Μαέλ Μόρντα βασιλιά του Λέστερ και του Σίγκτρυγκ Σίλκπιρντ κυβερνήτη του Νορβηγο - Γαλατικού βασιλείου του Δουβλίνου προκειμένου να υποστηρίξουν τα αιτήματα των επαναστατών εναντίον του μεγάλου βασιλιά της Ιρλανδίας Μπρίαν Μπόρου. Οι Βίκινγκ είχαν την υποστήριξη του Σίγκουρντ του ισχυρού κόμη του Όρκνει από την άλλη ο μεγάλος βασιλιάς της Ιρλανδίας είχε την υποστήριξη των Αλμπαννάιχ υπό την ηγεσία του Ντόμναλ Μακ Έιμιν Μακ Κάιννιχ και του Μορμαέρ του Κεντ. Οι σύμμαχοι ηττήθηκαν ο Μαέλ Μόρντα και ο Σίγκτρυγκ Σίλκπιρντ έπεσαν στο πεδίο της μάχης στην οποία σκοτώθηκε και ο ηλικιωμένος μεγάλος βασιλιάς της Ιρλανδίας Μπρίαν Μπόρου μαζί με τον γιο του και τον εγγονό του, το βασίλειο της Ιρλανδίας επέστρεψε στον Μαέλ Σεχνάιλ Μακ Ντομνάιλ.^[53] Το πολιτικό κενό στο νησί της Ιρλανδίας ήταν αισθητό τα επόμενα χρόνια που το κάλυψε ο Κανούτος ο οποίος έκοψε νομίσματα με το όνομα του με τετραψήφια επιγραφή και αντικατέστησε τον παλιό Ιρλανδικό θρύλο με το όνομα του.^[54] Σε έναν από τους στίχους του ο ποιητής της αυλής του Κανούτου Σίνγκβαρτ απαριθμούσε διάσημους πρίγκιπες οι οποίες έφεραν σε νομίσματα κεφαλές του Κνούτου με αντάλλαγμα την ειρήνη, οι στοίχοι αναφέρουν συγκεκριμένα τον Νορβηγό βασιλιά Όλαφ Χάραλντσσον και τον θάνατο του στη μάχη του Στίκλεσταντ (1030). Μετά την προσάρτηση της Νορβηγίας επόμενος στόχος του Κνούτου ήταν η Σκωτία και η Ιρλανδική θάλασσα,^[55] δέχτηκε χωρίς να προκαλέσει αιματοχυσία την υποταγή των 3 Σκωτσέζων βασιλέων Μάλκομ, Μάλβεθ και Ίερμακ (1031).^[56] Ο τελευταίος από αυτούς τους βασιλιάδες Ίεμαρκ πιθανώς ταυτίζεται με τον Εχμαρκάς μακ Ρανάιλ έναν από τους βασιλείς της Ιρλανδίας, ένα νέο ποίημα εξυμνεί τον βασιλιά της Αγγλίας, της Δανίας, της Ιρλανδίας και της Ισλανδίας οι στίχοι ήταν γραμμένη στη μορφή της γλώσσας των Γαλατικών βασιλείων και όπως δείχνει συνδέεται με την υποταγή του Ίερμακ στον Κανούτο.^[57]

Οι πρώτες πράξεις του Κνούτου ως βασιλιά με τη βαρβαρότητα που έδειξε απέναντι στην ανατραπείσα Αγγλοσαξωνική δυναστεία τον έφερε σε σύγκρουση με την εκκλησία, ήταν ήδη Χριστιανός, το χριστιανικό του όνομα ήταν Λαμπέρτ,^[58] ο εκχριστιανισμός της Σκανδιναβίας όμως δεν είχε ολοκληρωθεί. Οι σχέσεις του με μια ερωμένη την Αλφιγκού του Νορθάμπτον την οποία κρατούσε σαν βασίλισσα στον βορά ενώ κρατούσε τη νόμιμη σύζυγο του Έμμα της Νορμανδίας στον νότο στην περιουσία της στο Έξετερ ήταν άλλο ένα σημείο διχασμού με την εκκλησία. Στην προσπάθεια του να συμφιλιωθεί με τον κλήρο ο Κανούτος επισκεύασε όλες τις εκκλησίες και τα μοναστήρια της χώρας που είχαν καταστραφεί από τη λεηλασία των Βίκινγκ, έχτισε νέες εκκλησίες και μοναστικές κοινότητες, η πρώτη πέτρινη εκκλησία που καταγράφηκε να έχει χτιστεί στη Σκανδιναβία ήταν στο Ρόσκιλντ (1027) με προστάτη την αδελφή του Κνούτου Έστριντ.^[59]

Είναι αβέβαιες οι γνώμες σχετικά με το πάθος του Κνούτου με την εκκλησία αν πραγματικά ήταν πιστός Χριστιανός ή αν οι ενέργειες του έγιναν προκειμένου να έχει τη βοήθεια της εκκλησίας στην εδραίωση της εξουσίας του, στην πραγματικότητα ο Κανούτος ήταν πολύ ανεκτικός στην αρχαία θρησκεία έχοντας διακοσμήσει τα ανάκτορα του με σκηνές από τη Σκανδιναβική μυθολογία, αντίθετα οι υπόλοιποι εκχριστιανισμένοι Βίκινγκ ηγεμόνες είχαν αυστηρά χριστιανική τεχνοτροπία όπως ο Άγιος Όλαφ.^[60] Το 1018 μερικές πηγές δείχνουν ότι ήταν στο Καντέρμπερι με την επιστροφή του Αρχιεπισκόπου Λίφινγκ από τον Ρώμη για να δεχτεί επιστολές από τον πάπα.^[61] Τα οικουμενικά δώρα του Κνούτου ήταν ευρέως διαδεδομένα, δόθηκε στην εκκλησία γη όπως το σημαντικό λιμάνι του Σάντουιτς, φοροαπαλλαγή της περιουσίας της, λείψανα αγίων όπως και καταστατικά στα ιερά. Το Γουίντσεστερ έγινε το δεύτερο λατρευτικό κέντρο της Αγγλίας μετά το Καντέρμπερι, το καταστατικό του ναού παρουσιάζει τον Κανούτο ως ευεργέτη του, στο Γουίντσεστερ δώρησε σταυρό αξίας 500 ασημένιων μάρκων και 30 μάρκων χρυσού όπως και λείψανα αγίων,^[62] μεταξύ των οποίων του Αγίου Βιρίνου.^[63] Το μοναστήρι του Εβεσάμ το οποίο είχε ηγούμενο τον Άλφγουιρντ πιθανώς συγγενή της ερωμένης του Κνούτου Άλφτζιφου του Νορθάμπτον πήρε τα οστά του Αγίου Ουίνγκσταν, ο Κανούτος ήταν πολύ γενναιόδωρος στους υπηκόους του και το ύψος της φορολογίας του ήταν ευρέως αποδεκτό.^[64] Η στάση του ωστόσο απέναντι στο Λονδίνο δεν ήταν σαφής αφού τα μοναστήρια του Έλι και Γκλάστονμπουρι δεν ήταν σε καλές συνθήκες, ήταν όμως πολύ γενναιόδωρος απέναντι στους γείτονες του συγκεκριμένα ο επίσκοπος του Σαρτρ του γράφει :

"Όταν είδαμε το δώρο που μας στείλατε μείναμε έκπληκτοι από τη φήμη και τη σοφία σας, ποτέ δεν περιμέναμε από έναν βασιλιά που έχει τη φήμη του παγανιστή να κάνει τόσο επιβλητικά δώρα στις εκκλησίες και τους υπηρέτες του Θεού" ^[63]

Είναι γνωστό επίσης ότι έστειλε ένα ψαλτήρι και έγινε ιεροτελεστία στο Πέτερμπορουγκ διάσημη για τις εικονογραφήσεις της στην Κολωνία, έστειλε μεταξύ των άλλων ένα βιβλίο γραμμένο με χρυσό στον Γουλιέλμο τον Μέγα της Ακουιτανίας, ^[65] στο οποίο υποστήριζε το αίτημα του να γίνει ο Άγιος Μαρτελ προστάτης της Ακουιτανίας ισαπόστολος.^[66] Ο Κανούτος εκτός από αφοσιωμένος Χριστιανός ήταν επίσης σοφός και τεχνίτης, η μονή του Αγίου Μαραθίου έγινε τεράστια βιβλιοθήκη η δεύτερη στην εποχή της μετά από αυτή του Κλάνι, τα δώρα του Κνούτου ξεπέρασαν κάθε φαντασία. Το ταξίδι του Κνούτου στη Ρώμη με τη στέψη του βασιλιά Κορράδου Β΄ μπορεί να είχε ως κύριο στόχο τη σύσφιξη των σχέσεων του με την Αγία Ρωμαϊκή Αυτοκρατορίας αλλά είχε και στόχο να πάρει την ευλογία του Αγίου Πέτρου ο οποίος κρατούσε τα κλειδιά του Παραδείσου.^[67] Στη Ρώμη ο Κανούτος έκανε συμφωνία με τον πάπα να μειωθεί η τιμή του Πάλλιον των ιερέων όπως και οι τιμές των διοδίων των ταξιδιωτών για τη Ρώμη, υπάρχουν πολλές ενδείξεις ότι πραγματοποίησε και δεύτερο ταξίδι (1030).^[68]

Ο Κανούτος πέθανε στις 12 Νοεμβρίου 1035 ορίζοντας διάδοχο του τον Αρθακανούτο γιο από τη δεύτερη σύζυγο του Έμμα της Νορμανδίας ως Κανούτος Γ΄ ο οποίος εκείνη την εποχή βρισκόταν στη Δανία σε πόλεμο με τον Μάγκνους Α΄ της Νορβηγίας, το όνομα του προήλθε από τη φράση "ξεχασμένος πολύ καιρό στη Δανία".^[69] Η μητέρα του Έμμα της Νορβηγίας η οποία βρισκόταν στη Νορθάμπτον αναγκάστηκε από τους οπαδούς του δεύτερου γιου του Κανούτου Χάρολντ του Λαγοπόδαρου από την πρώτη σύζυγο του Έλφγκιφου του Νορθάμπτον να δραπετεύσει στην Μπρυζ, ο Χάρολντ ανέβηκε στον θρόνο όπου παρέμεινε μέχρι τον πρόωρο θάνατο του (1040) την ίδια στιγμή που ο Αρθακανούτος ήταν έτοιμος να εκστρατεύσει για να ανακαταλάβει τον θρόνο του. Ο εκδικητικός Αρθακανούτος ξέθαψε το πτώμα του ετεροθαλούς αδελφού του το αποκεφάλισε και το έριξε στον Τάμεση, ο Αρθακανούτος ήταν πολύ βίαιος και μισητός βασιλιάς σε αντίθεση με τον πατέρα του αλλά πέθανε και εκείνος αιφνίδια και πρόωρα. Μετά τον θάνατο του Αρθρακανούτου επανήλθε η Αγγλοσαξωνική δυναστεία με τον Εδουάρδο τον Ομολογητή ο οποίος ήταν ετεροθαλής αδελφός του Αρθακανούτου μέσω της μητέρας του Έμμας της Νορμανδίας. Ωστόσο παρά το γεγονός ότι όρισε τον Αρθακανούτο ως επίσημο διάδοχο στον θρόνο πολλοί ιστορικοί ακόμη και σήμερα πιστεύουν πως υπάρχει μια αρκετά μεγάλη πιθανότητα ο ίδιος ο Αρθακανούτος να δολοφόνησε τον πατέρα από ζήλια ρίχνοντας ένα είδος φύλλου τσαγιού στο χρυσό ποτήρι του πατέρα του για να πάρει ο ίδιος τον θρόνο μιας που ο πατέρας του ήταν μόνο 40 μέχρι τις 12 Νοέμβρη του 1035 και ο ίδιος φαίνεται να είχε σταθερά μια καλή υγεία οπότε στα αυτιά πολλών ακούγεται αδύνατον να φταίει μια ξαφνική αρρώστια και το γεγονός ότι ο πατέρας του ήταν ακόμη νέος και δεν έδειχνε σημάδια αδυναμίας πρέπει να επηρέασε τον επιθετικό και λογικά ζηλιάρη γιο του ο οποίος κατά πάσα πιθανότητα πρέπει να τον ξεφορτώθηκε. Αλλά επίσης το γεγονός ότι ο Κανούτος είχε ήδη ονομάσει τον εαυτό του βασιλιά της Σουηδίας και Άρχοντα όλης της Σκανδιναβίας πρέπει να εξόργισε τους ακόμη ισχυρούς Σουηδούς οι οποίοι από ότι φαίνεται είχαν τη δικαιολογία να σκοτώσουν τον Κανούτ αλλά επειδή πόλεμος εναντίον της πανίσχυρης Δανέζικης Αυτοκρατορίας θα ήταν απλά μια σκέτη αυτοκτονία, οι Σουηδοί μπορεί να κατάφεραν να πείσουν τελικά με διάφορους τρόπους τον Αρθακανούτο να δολοφονήσει τον πατέρα του με αντάλλαγμα Σουηδέζικη προστασία στην προσπάθεια του για να κατακτήσει τον θρόνο τον οποίο πίστευε ότι του αξίζει καθαρά και με τόση ανυπομονησία ήθελε και για αυτο λογικά θα ήθελε να ξεφορτωθεί τον πατέρα του. Είτε ήταν οι Σουηδοί αντίπαλοι του Κανούτου είτε σκέτη ζήλια από τον πρώτο του γιο οι πιθανότητες είναι ενάντια του Αρθακανούτου για δολοφονία του πατέρα του η οποία δεν ανακαλύφθηκε ποτέ από τους βασιλικούς του παλατιού που έμενε μαζί είτε από κανέναν άλλο Δανό. Έτσι υπάρχει μέχρι σήμερα μια 90 τοις εκατό πιθανότητα ο θάνατος του Κανούτου Του Μεγάλου να πρόκειται εξαιτίας του μεγαλύτερου γιου του, Αρθακανούτ.

Με την πρώτη σύζυγό του Έλφγκιφου του Νορθάμπτον παιδιά του ήταν:

• Σβεν Κνούτσον π.1016-1035, αντιβασιλιάς της Νορβηγίας.
• Χάρολντ ο Λαγοπόδαρος π.1016-1040, βασιλιάς της Αγγλίας.

Με τη δεύτερη σύζυγο του Έμμα της Νορμανδίας παιδιά του ήταν :

• Αρθακανούτος π.1018-1042, βασιλιάς της Δανίας και της Αγγλίας..
• Γκουνχίλντα π.1020-1038, παντρεύτηκε τον Ερρίκο Γ΄ των Σαλίων, βασιλιά της Γερμανίας.

• Adam of Bremen (1917), Gesta Hammaburgensis ecclesiae pontifificum, or History of the Archbishops of Hamburg-Bremen. English translation by F. J. Tschan., Hamburg: Hahnuni
• Campbell, Alistair, ed. (1998), Encomium Emmae Reginae, London: Cambridge University
• Ellis, P. B. (1993), Celt & Saxon, Suffolk: St. Edmundsbury Press
• Forte, A.,; et al. (2005), Viking Empires (1st ed.), Cambridge: Cambridge University Press.
• Frank, R. (1999), King Cnut in the verse of his skalds. In The Reign of Cnut, London: Leicester University Press.
• Henry of Huntingdon (1853), The Chronicle of Henry of Huntingdon, comprising The History of England, From the Invasion of Julius Caesar to the accession of Henry II. English translation by T.A.M. Forester, London: Henry, G. Bohn
• Hudson, B. T. (1994), Knutr & Viking Dublin, Scandinavian Studies
• Jones, Gwyn (1984), A History of the Vikings (2nd ed.), Oxford: Oxford University Press.
• Lawson, M. K. (2004), Cnut – England's Viking King (2nd ed.), Stroud: Tempus, ISBN 0-7524-2964-7
• Olsen, O. (1992), Christianity & Churches. In From Viking to Crusader – The Scandinavians & Europe 800–1200, Copenhagen: Nordic Council Of Ministers
• Ranelagh, John O'Bernie (2001), A Short History of Ireland, Cambridge: Cambridge University Press.
• Sawyer, P. (1997), The Oxford Illustrated History of the Vikings (1st ed.), Oxford: Oxford University Press.
• Snorri Sturluson (1990), Heimskringla, or The Lives of the Norse Kings. English translation by Erling Monsen & A. H. Smith., Mineola, New York: Dover Publications, Inc.
• Swanton, Michael, ed. (1996), The Anglo-Saxon Chronicle, New York: Routledge.
• Thietmar (1962) Chronik: Chronicon; Neu übertragen und erläutert von Werner Trillmich. Darmstadt: Wissenschaftliche Buchgesellschaft
• Trow, M. J. (2005), Cnut – Emperor of the North, Stroud: Sutton.
• William of Malmesbury (1998), Gesta Regnum Anglorum. English translation by R.A.B. Mynors, Oxford: Clarendon Press
• Barlow, Frank (1979) [1963]. The English Church, 1000–1066 (2nd ed.). London: Longman.
• Bolton, Timothy (2009), The Empire of Cnut the Great: Conquest and the Consolidation of Power in Northern Europe in the Early Eleventh Century, The Northern World. *North Europe and the Baltic c. 400–1700 A.D.: Peoples, Economies and Cultures, volume 40, Leiden: Brill.
• Hudson, B. T. (1992). "Cnut and the Scottish Kings". The English Historical Review. 107: 350–60.
• Lawson, M. K. (2005) [2004]. "Cnut (d. 1035)". Oxford Dictionary of National Biography (online ed.). Oxford University Press.
• Mack, Katharine (1984). "Changing Thegns: Cnut's Conquest and the English Aristocracy". Albion. 16.4: 375–87.
• Rumble, Alexander R., ed. (1994). The Reign of Cnut: King of England, Denmark and Norway. Studies in the early history of Britain. London: Leicester UP.
• Stenton, Frank (1971) [1943]. Anglo-Saxon England (3rd ed.). Oxford: Oxford University Press.

Κνούτος Οίκος των Κνύτλινγκα  Θάνατος: 12 Νοεμβρίου 1035
Βασιλικοί τίτλοι
Προκάτοχος Χάραλντ Β΄	Βασιλιάς της Δανίας 1018 - 1035	Διάδοχος Αρθακανούτος
Προκάτοχος Άγιος Όλαφ	Βασιλιάς της Νορβηγίας 1028 - 1035	Διάδοχος Μάγκνους ο Καλός
Προκάτοχος Έντμουντ ο Σιδηρόπλευρος	Βασιλιάς της Αγγλίας 1016 - 1035	Διάδοχος Χάρολντ ο Λαγοπόδαρος