| dbo:abstract
|
- Die Fürstentümer der oberen Oka (russisch Верховские княжества, wiss. Transliteration Verhovskie knjažestva) waren eine Gruppe russischer Fürstentümer am Oberlauf der Oka. Sie bildeten sich im 13. Jahrhundert als Teilfürstentümer im Fürstentum Tschernigow heraus. Nach der mongolischen Invasion der Rus gehörten diese Gebiete zeitweilig dem , bis dieses im 14. Jahrhundert von Großfürstentum Litauen einverleibt wurde. Danach wurden die Obere-Oka-Fürstentümer vorübergehend unabhängig, wurden jedoch bald, wenn auch unter Beibehaltung einer gewissen Autonomie, ebenfalls vom Großfürstentum Litauen annektiert. Die Fürstenfamilien der Oberen Oka gehörten den Rurikiden an und stammten vorwiegend von Michael von Tschernigow ab. Mit dem Erstarken Moskaus und der Entstehung eines zentralisierten Russischen Reiches in der Regierungszeit Iwans III. sowie mit der zunehmenden rechtlichen Diskriminierung der russischen Orthodoxie in Litauen orientierten sich die Obere-Oka-Fürstentümer immer mehr nach Moskau. In den Jahren 1499–1500 leisteten sie dem Treueeid auf den Moskauer Großfürsten und unterstellten sich seinem Schutz. Dies war einer der wesentlichen Gründe für den . In der Schlacht an der Wedrosch errangen die Russen einen entscheidenden Sieg über die Litauer, in dessen Folge ca. 1⁄3 der früheren litauischen Territorien, darunter die Obere-Oka-Fürstentümer, vertraglich an Russland gingen. In Russland genossen die Obere-Oka-Fürsten eine hohe Stellung in der Adelshierarchie. Fürstendynastien wie Obolenski, Worotynski, , , Wolkonski, Odojewski, Barjatinski oder gehörten in den nachfolgenden Jahrhunderten zu den führenden Staatsleuten und Feldherren. (de)
- In Russian historiography the term Upper Oka Principalities (Russian: Верховские княжества - literally: "Upper Principalities") traditionally applies to about a dozen tiny and ephemeral polities situated along the upper course of the Oka River at the turn of the 14th and 15th centuries. Nowadays, the areas concerned lie within the bounds of the Tula Oblast and Kaluga Oblast of Russia. Following the Mongol invasion of Russia of 1223-1240, the formerly mighty Principality of Chernigov gradually degenerated to a point where the descendants of Mikhail of Chernigov (c. 1185 – 1246) ruled dozens of quasi-sovereign entities. As the principalities were wedged in between the ever-expanding Grand Duchy of Lithuania to the west and the nascent Grand Duchy of Muscovy to the north, their rulers were constricted to continually fluctuate between these two major powers as buffer states. By the end of the 14th century, they were obliged to pay annual tribute to Lithuania. The strengthening alliance of Lithuanian rulers with Roman Catholic Poland caused shifts in the balance of power in the region. Most Orthodox rulers of the Upper Principalities, therefore, started to look to Moscow for protection against Lithuanian expansionism. Towards the end of the 15th century, most of these princelings had moved to the Muscovite court. In 1494 Lithuania finally renounced her claims to the region. (en)
- オカ川上流公国群または上オカ公国群（ロシア語: Верховские княжества / Upper Oka Principalities）は、ロシアの史学史において使用される、14-15世紀にオカ川の上流域に存在していた、十数に細分化された短命な諸公国の総称。現在のロシア領トゥーラ州、カルーガ州にあたる地域を支配領域としていた。 (ja)
- De Boven-Okavorstendommen (Russisch: Верховские княжества; Verchovskië knjazjestva) is een benaming die in de traditionele Russische geschiedschrijving wordt gebruikt voor een tiental kleine en kortstondige vorstendommen aan de bovenloop van de rivier de Oka. Deze gebieden bevinden zich nu aan de rand van de Russische oblasten Toela en Kaloega. In de 12e en 13e eeuw vormden de vorstendommen onderdeel van het eens machtige vorstendom Tsjernigov. Na de Mongoolse invasie in Rusland in de 13e eeuw viel dit vorstendom vanaf het einde van de 14e eeuw langzaam uiteen en werden haar (apanages) langzamerhand semi-onafhankelijke vorstendommetjes, die allemaal door afstammelingen van werden geregeerd. Deze kleine vorstendommen lagen ingeklemd tussen twee alsmaar uitbreidende rijken, het machtige Grootvorstendom Litouwen in het westen en het eveneens steeds sterker wordende Moskou in het noorden, en werden dan ook voortdurend gedwongen om zich te binden aan een van hen. Het bondgenootschap dat het Grootvorstendom Litouwen sloot met het rooms-katholieke Polen zorgde voor een omschakeling van de machtsbalans in het gebied. Begin 15e eeuw waren al deze rijkjes gedwongen tot het betalen van schatting aan de vorsten van Litouwen. Waar sommige van hen volledig hun autoriteit verloren, konden andere hun interne autonomie en heersende dynastieën volledig behouden. Zo onthield grootvorst Casimir IV zich van bemoeienis met het interne bestuur van de vorstendommen Beljov, Odojev en Vorotynsk en vroeg hun alleen om militaire hulp in het geval van conflicten. Elk vorstendom geraakte onderverdeeld in dolnitsy (onderdelen) onder de erfgenamen van een vorstendom. Door interne conflicten en onvrede met Litouwen richtten veel vorsten uit het gebied zich tot tsaar Ivan III van Moskovië voor hulp. Deze begon zich intensief met het gebied te bemoeien en wist Litouwen in 1494 te dwingen tot een verdrag, waarmee het zijn aanspraken op het gebied opgaf en de vorstendommen werden ingelijfd bij Moskovië. De geslachten die de vorstendommen Odojev en Vorotynsk bestuurden, wisten zich nog tot 1573 te handhaven als oedely van Moskovië. (nl)
- Księstwa Wierchowskie (ros. Верховские княжества) – historyczne określenie 12 niewielkich księstw ruskich, położonych u źródeł i w górnym biegu rzeki Oki (tzw. Poocze) i jej dopływu Ugry stanowiących przedmiot sporu pomiędzy Wielkim Księstwem Litewskim i Wielkim Księstwem Moskiewskim na przełomie XV i XVI wieku. Księstwa Wierchowskie powstały w wyniku postępującej dezintegracji północnej części Księstwa Czernihowskiego (Siewierskiego), wywołanej najazdem Mongołów na Ruś Kijowską w połowie XIII wieku. Od 1246 roku we władaniu potomków synów księcia czernihowskiego św. Michała Wsiewołodowicza (Wszewołodowicza). Po ustąpieniu Mongołów, od końca XIV wieku poszczególni kniaziowie wierchowscy zmuszeni zostali do płacenia trybutu Wielkiemu Księstwu Litewskiemu. Niektóre z nich miały daleko idącą autonomię wewnętrzną i Wielkie Księstwo Litewskie nie ingerowało w ich sprawy poza żądaniem dostarczania daniny i posiłków wojskowych. W 1406 roku książę moskiewski Wasyl I napadł na Wiaźmę, Sierpiejsk i Kozielsk, jednak wojna z Litwą skończyła się dla niego niepomyślnie w związku z czym zawarto trwały pokój, który uznał rzekę Ugrę za granicę między dwoma państwami. W miejsce drobnych księstw ruskich kniaziów (dzielnice Odojewskich, Nowosilskich, Worotyńskich, Peremyszlskich, Bielewskich) król Kazimierz Jagiellończyk stworzył jedną dzielnicę związaną stosunkiem lennym z Wielkim Księstwem Litewskim i powierzył ją kniaziowi . Jego syn poddał w 1487 roku całą dzielnicę księciu moskiewskiemu, co spowodowało utratę całej Wierchowszczyzny. Próba przeciągnięcia Worotyńskich z powrotem na stronę Litwy się nie powiodła, co więcej pod koniec XV wieku inni książęta wierchowscy poszli ich śladem i przeszli na stronę Wielkiego Księstwa Moskiewskiego (tzw. otjezdy), co zostało poparte moskiewską interwencją zbrojną księcia Iwana III Srogiego rozpoczętą po śmierci króla Polski Kazimierza Jagiellończyka w 1492 roku. W efekcie rozpoczętej wtedy tzw. „wojny wierchowskiej” Wielkie Księstwo Litewskie utrzymało kontrolę nad częścią Księstw Wierchowskich z Lubuckiem, Mceńskiem, Sierpiejskiem i Masalskiem. Jednakże wkrótce w 1499 roku na stronę moskiewską przeszedł kniaź , co stanowiło pogwałcenie postanowień pokoju wieczystego z 1494. Na skutek rozpoczętej wojny Wielkie Księstwo Litewskie zrzekło się w rozejmie z 28 marca 1503 roku pozostałych Księstw Wierchowskich na rzecz Wielkiego Księstwa Moskiewskiego. (pl)
- Верхо́вские или Верхнео́кские княжества — русские удельные княжества в верховьях реки Оки, которые возникли в XII—XIII веках как уделы Черниговского княжества. Согласно традиционной версии, восходящей к родословным XVI века — с 1246 года под властью младших сыновей Михаила Всеволодовича и их потомков. Согласно современным исследованиям, в Козельске могла оставаться линия Мстислава Святославича, дяди Михаила, в Карачеве и Козельске могли править родственники вщижских и брянских князей, а в Новосиле и Тарусе — потомки курских и трубчевских. (ru)
- Верховські князівства — невеликі руські феодальні князівства у верхів'ях річки Ока. В XII–XIII ст. уділи Чернігівського князівства, з кінця XIV ст., в результаті остаточного розпаду останнього та переходом його під владу Великого князівства Литовського, стали практично незалежними. (uk)
- 奥卡河上游诸公国（俄語：Верховские княжества ）是人們對14世纪和15世纪之交位于奥卡河上游的十几个國家的統稱，這些國家的領土大概相當於現今俄罗斯的图拉州以及卡卢加州。 (zh)
|
| rdfs:comment
|
- オカ川上流公国群または上オカ公国群（ロシア語: Верховские княжества / Upper Oka Principalities）は、ロシアの史学史において使用される、14-15世紀にオカ川の上流域に存在していた、十数に細分化された短命な諸公国の総称。現在のロシア領トゥーラ州、カルーガ州にあたる地域を支配領域としていた。 (ja)
- Верхо́вские или Верхнео́кские княжества — русские удельные княжества в верховьях реки Оки, которые возникли в XII—XIII веках как уделы Черниговского княжества. Согласно традиционной версии, восходящей к родословным XVI века — с 1246 года под властью младших сыновей Михаила Всеволодовича и их потомков. Согласно современным исследованиям, в Козельске могла оставаться линия Мстислава Святославича, дяди Михаила, в Карачеве и Козельске могли править родственники вщижских и брянских князей, а в Новосиле и Тарусе — потомки курских и трубчевских. (ru)
- Верховські князівства — невеликі руські феодальні князівства у верхів'ях річки Ока. В XII–XIII ст. уділи Чернігівського князівства, з кінця XIV ст., в результаті остаточного розпаду останнього та переходом його під владу Великого князівства Литовського, стали практично незалежними. (uk)
- 奥卡河上游诸公国（俄語：Верховские княжества ）是人們對14世纪和15世纪之交位于奥卡河上游的十几个國家的統稱，這些國家的領土大概相當於現今俄罗斯的图拉州以及卡卢加州。 (zh)
- Die Fürstentümer der oberen Oka (russisch Верховские княжества, wiss. Transliteration Verhovskie knjažestva) waren eine Gruppe russischer Fürstentümer am Oberlauf der Oka. Sie bildeten sich im 13. Jahrhundert als Teilfürstentümer im Fürstentum Tschernigow heraus. Nach der mongolischen Invasion der Rus gehörten diese Gebiete zeitweilig dem , bis dieses im 14. Jahrhundert von Großfürstentum Litauen einverleibt wurde. Danach wurden die Obere-Oka-Fürstentümer vorübergehend unabhängig, wurden jedoch bald, wenn auch unter Beibehaltung einer gewissen Autonomie, ebenfalls vom Großfürstentum Litauen annektiert. Die Fürstenfamilien der Oberen Oka gehörten den Rurikiden an und stammten vorwiegend von Michael von Tschernigow ab. (de)
- In Russian historiography the term Upper Oka Principalities (Russian: Верховские княжества - literally: "Upper Principalities") traditionally applies to about a dozen tiny and ephemeral polities situated along the upper course of the Oka River at the turn of the 14th and 15th centuries. Nowadays, the areas concerned lie within the bounds of the Tula Oblast and Kaluga Oblast of Russia. (en)
- De Boven-Okavorstendommen (Russisch: Верховские княжества; Verchovskië knjazjestva) is een benaming die in de traditionele Russische geschiedschrijving wordt gebruikt voor een tiental kleine en kortstondige vorstendommen aan de bovenloop van de rivier de Oka. Deze gebieden bevinden zich nu aan de rand van de Russische oblasten Toela en Kaloega. Elk vorstendom geraakte onderverdeeld in dolnitsy (onderdelen) onder de erfgenamen van een vorstendom. (nl)
- Księstwa Wierchowskie (ros. Верховские княжества) – historyczne określenie 12 niewielkich księstw ruskich, położonych u źródeł i w górnym biegu rzeki Oki (tzw. Poocze) i jej dopływu Ugry stanowiących przedmiot sporu pomiędzy Wielkim Księstwem Litewskim i Wielkim Księstwem Moskiewskim na przełomie XV i XVI wieku. W 1406 roku książę moskiewski Wasyl I napadł na Wiaźmę, Sierpiejsk i Kozielsk, jednak wojna z Litwą skończyła się dla niego niepomyślnie w związku z czym zawarto trwały pokój, który uznał rzekę Ugrę za granicę między dwoma państwami. (pl)
|