ارزیابی میزان اجتماع پذیری در محور حافظیه شهر شیراز

در دهه های اخیر به علل مختلف برخی از فضاهای شهری نقش خود را از دست داده اند که از آن جمله می توان به گرایش به زندگی ماشینی، حضور گسترده وسایل نقلیه و تغییر چهره شهر به واسطه چیرگی اتومبیل بر فضای شهری، افزایش سرعت جابه جایی اشاره نمود. از این رو افول و جدایی گزینی مردم از فضاهای عمومی، نادیده انگاری ارزشهای اجتماعی، فرهنگی و هویتی نهفته در فضاهای عمومی را نیز به همراه داشته است. هدف از انجام این پژوهش شناسایی عوامل موثر بر اجتماع پذیری فضای شهری در خیابان حافظیه شیراز می باشد. در این راستا این تحقیق با استفاده از روش پیمایشی و با بهره گیری از مطالعات کتابخانه ای و پرسشنامه با حجم نمونه معادل 250 نفر (عابر پیاده در محدوده ) انجام پذیرفته و محاسبه می حجم نمونه نیز بر اساس جامعه آماری معادل 750 نفر و با استفاده از فرمول کوکران بر پایه مدل SPSS انجام شده است. در نهایت با استفاده از آزمون همبستگی پیرسون، فرضیات بیان شده به مرحله می تایید رسیدند. بدین صورت که ضریب همبستگی بین ارتباط اجتماعی، فعالیت های 24 ساعته و اجتماع پذیری 812/ و ضریب همبستگی بین تعاملات اجتماعی و اجتماع پذیری 902/. و ضریب همبستگی بین عوامل ترغیب کننده و حضور پذیری نیز معادل 937/ بدست آمده است. نهایاتا ، اقدام به ارائه راهکارها و پیشنهاداتی در جهت بهبود شرایط عوامل موثر بر وضعیت مولفه ها و در نهایت افزایش اجتماع پذیری در خیابان حافظیه گردیده است. نتایج مشاهدات انجام شده گویای معضلاتی در زمینه می نورپردازی، عرض معابر، فقدان جذابیت محیطی و ... می باشد. همچنین. نتایج توصیفی حاصل از پرسشنامه نیز حاکی از نظر مثبت عابرین در زمینه می ضعف ها و معضلاتی در زمینه می عواملی نظیر کم بودن عرض معابر تردد عابرین، فقدان خوانایی و نورپردازی مناسب و ... می باشد.