بررسی وجوه افتراق و اشتراک رجز خوانی در شاهنامه و بهمن نامه

یکی از مهمترین ابعاد مبارزه ی پهلوانان و جنگاوران در آثار حماسی رجزهایی است که پیش از آغاز نبرد تن به تن از جانب هماوردان خوانده میشود، پهلوانان با بیان ویژگیهای پهلوانی خود در برابر حریف سعی در تضعیف روحیه ی او دارند این مبارزه ی کلامی همراه با تفاخر به اصل و نسب و نژاد و تمسخر هماورد است. شاهنامه فردوسی مشحون از رجزخوانیهای بی نظیری است که با مهارتهای خاص و متنوع جایگاه ممتازی به سراینده ی آن بخشیده است، به گونه ای که این اسلوبها از سوی شاعران پس از فردوسی مورد استقبال و تقلید قرار گرفته اند. در این میان بهمن نامه سروده ی ایرانشاه ابن ابی الخیر از جایگاه خاصی برخوردار است. در این اثر نیز پهلوانان پیش از نبرد به طریق مختلف رجزخوانی نموده اند این پژوهش با گزینش نمونه های از رجز خوانی پهلوانان در دو اثر مذکور و مقایسه آنها وجوه امتیاز و ضعف آنها را نسبت به یکدیگر مورد بررسی قرار داده است.