الگوی ساختاری رابطه هویت یابی و شایستگی اجتماعی در دانش آموزان : بررسی نقش واسطه ای خودتنظیمی ارادی

خودتنظیمی ارادی فرایندی پویا است که فرد و بافتش را به هم پیوند میدهد و به فرد برای مشارکت در فرایند تحول خود از یکسو و اجتناب از رفتارهای پرخطر از سوی دیگر کمک میکند. هدف پژوهش حاضر بررسی الگوی ساختاری هویتیابی و شایستگی اجتماعی با واسطهگری خودتنظیمی ارادی در نوجوانان بود. جامعه آماری پژوهش شامل تمامی دانش آموزان دختر مقطع متوسطه بود، که در دبیرستانهای شهر شاهین شهر مشغول به تحصیل بودند. 275 دانش آموز مقطع متوسطه با استفاده از روش نمونه گیری خوشه ای انتخاب شدند 3ابزار جمع آوری داده ها شامل سه پرسشنامه الگوی ارزیابی خودتنظیمی (فرند و بالتز، (2002، پرسشنامه شایستگی اجتماعی (اسمارت و سوانسون، (2003 و پرسشنامه مراحل اجتماعی-روانشناختی اریکسون (روزنتال، گارنی و مور، (1981 بود. نتایج به دست آمده با استفاده از روش الگویابی معادلات ساختاری نشان داد که متغیرهای هویتیابی و خودتنظیمی اثر مستقیم معناداری بر شایستگی اجتماعی نوجوانان دارند، همچنین نتایج نشان داد که در رابطه بین هویت یابی و شایستگی اجتماعی خودتنظیمی ارادی نقش واسطه ای دارد. در این الگو تمامی وزنهای رگرسیونی از نظر آماری معنادار بوده و متغیرهای پیش بینی کننده %61 از واریانس شایستگی اجتماعی را تبیین کردند. در مجموع یافته ها نشان داد که هویتیابی در نوجوانان مستقمای و با واسطه خودتنظیمی ارادی بر شایستگی اجتماعی تاثیر دارد.