مقاله تحلیل روانشناسی- دینی اعتماد به نفس و تبیین تاثیر توکل به خدا بر آن

اعتمادبهنفس به معنای تکیه بر توانمندی ها و استعدادهای فردی و به کارگیری آنها برای تامین سعادت مادی و معنوی خود، نه تنها منافاتی با اعتماد به خدا ندارد، بلکه در امتداد اعتماد به خدا و لازمه آن می باشد. به نظر میرسد مفهوم مورد نظر از (نفس) در اصطلاح اعتمادبه نفس ( انسان مرکب از روح و جسم) میباشد؛ این معنا، با شاخصه های اعتماد به نفس همچون تکیه بر استعدادها و توانمندی های خود و وابسته نبودن به دیگران کاملا سازگار است. برطبق مطالعات روانشناسان، تقویت عزت نفس و خودپنداره مثبت، به طور مستقیم بر افزایش اعتمادبه نفس تاثیر دارد. از نگاه دین، توجه به ارجمندی و کرامت خدادادی آدمی، شناخت هدف برتر در زندگی، پرهیز از هرگونه چشم داشت و طمع نسبت به دیگران، سعی در تقویت استواری روحی، عزم راسخ و بلند همتی، اتکاء به اراده و عمل خود، پرهیز از ترس، توجه به شرایط و امکانات پیرامونی، تلاش در جهت تقویت تصویر جامعه از فرد و ارزش نهادن به شخصیت افراد در ارتباطات میانفردی را میتوان به عنوان راه های ایجاد و تقویت خودپنداره مثبت، عزت نفس و ارتقاء اعتمادبه نفس ذکر نمود. سلامت روان، پایداری در راه هدف، کسب موفقیت و جلب اعتماد دیگران، فواید و آثار اعتمادبه نفس به شمار می روند. متوکل به دلیل اتکاء به قدرت نامحدود الهی، در مواجهه با مشکلات هیچگاه احساس ضعف و ناتوانی نمیکند و اعتماد به نفس خود را از دست نمی دهد؛ چون میداند خداوند همیشه یار و پشتیبان اوست؛ بدین جهت همواره از اعتمادبهنفس بالایی برخوردار می باشد و این نکته بیانگر رابطه توکل به خدا با اعتمادبه نفس است.