روان شناسی محیطی و تاثیر متقابل آن در معماری

ما در عصری زندگی می کنیم که فناوری، ما را تشویق به جدایی از هم و یا اجتماعی شدن بدون تعامل چهره به چهره می کند. شبکه های اجتماعی، دنیای ما را کوچک تر و برقراری ارتباط با مردم در سرتاسر دنیا را تسهیل نموده است. اگرچه از اثرات مثبت شبکه های اجتماعی آگاه می باشیم، اما دانشمندانی که به بررسی ارتباطات جدید ما می پردازند، نگران این هستند که روابط و نحوه ارتباط انسانها با هم، نیازهای آنان و محیط کالبدی و اهمیت شناخت این ارتباط روز به روز مبهم تر شده و تعامل الکترونیکی جایگزین تعاملات اجتماعی شده و افراد را از هم دور کرده است. در حقیقت، این که افراد فاقد یک محرک برای تعامل چهره به چهره واقعی باشند بسیار آسان شده است. حال این سوال مطرح است که آیا معماران می توانند ساختمان و یا فضاهایی را طراحی نمایند که کالبد آن به ارتقاء خلاقیت و کاهش ناهنجاری های اجتماعی و درونی افراد کمک کند؟ پاسخ به این سوال نیازمند درک صحیح از عوامل تاثیرگذار بر موضوع، نظیر روابط و شناخت فرد، فرهنگ، محیط، شرایط اجتماعی، روانی، نیازهای وی و ... است تا ضمن سازماندهی و تجزیه و تحلیل اطلاعات مربوطه بتوان راه حل مناسبی را عرضه نمود. معماری به دلیل ماهیت بین رشته ای خود از مباحثی مانند علوم شناختی، اجتماعی، انسانی و هنر در بطن خود بهره می برد. اهمیت شناخت کافی از مولفه های حوزه روان شناسی محیط و معماری می تواند منشاء شگفتی ها، خلاقیت و نوآوری ها در بهبود طراحی و ساخت محیط فیزیکی و در نهایت محیط فردی و اجتماعی گردد. روان شناسی محیطی به رفتارهای مرتبط با محیط می پردازد و سعی در فراهم ساختن معیارهایی برای زندگی بهتر و رشد شخصیت افراد دارد. این رشته به مطالعه راه های موثر بهبود حفاظت از محیط طبیعی و روش های بهتر طراحی ساختمان ها و شهرها، با در نظر گرفتن نیازها و واکنش های رفتاری مردم می پردازد.