تاب آوری شهری در برنامه ریزی شهری

تقویت انعطاف پذیری در مواجهه با عدم اطمینان و ریسک محیطی، اجتماعی-اقتصادی و سیاسی توجه دانشگاهیان و تصمیم گیرندگان را در رشته ها، بخش ها و مقیاس ها جلب کرده است. تاب آوری به یک هدف مهم برای شهرها، به ویژه در مواجهه با تغییرات آب و هوایی تبدیل شده است. تاب آوری بعنوان مفهومی در ارتباط با شهرها و برنامه ریزی از دهه ۱۹۹۰ و در پاسخ به تهدیدات محیطی و تنظیم چهارچوب های اجتماعی و نهادی ظاهر گشت تا نشان دهد که شهرها در شرایط پیچیده و بغرنج و غیرقابل پیش بینی باید بتوانند بصورت پایدار عمل کرده و در برابر مشکلات مقاوم بایستند. برای نوشتن این پژوهش از روش توصیفی-تحلیلی و با مروری بر اسناد کتابخانه ای صورت گرفته شده است روش تحقیق حاضر کیفی و داده ها با ابزار کتابخانه ای از طریق کتب و نشریه های تخصصی گردآوری شده است. نتایج نشان داد که، شناسایی نقطه ضعف های شهری، تبدیل آن ها به نقطه قوت می تواند در توسعه طرح های شهری حائز اهمیت باشد. آنچه در مدیریت شهری مهم ارزیابی می شود توجه به تغییرات کالبدی شهر است. وجود منابع مالی، انسانی و مهم تر از همه منابع اطلاعاتی غنی می تواند شهر را به سمت ارائه خدمات بهتر سوق دهد تا در این میان انتظارات مردم و گروه های بانفوذ نیز برآورده گشته، اهداف پایداری بدست آمده و تاب آوری شهر تضمین گردد.