رابطه ترومای کودکی با افکار خودکشی در دانش آموزان: نقش میانجی ذهنی سازی و ذهن آگاهی

پژوهش حاضر با هدف رابطه ترومای کودکی با افکار خودکشی با توجه به نقش میانجی ذهنی سازی و ذهن آگاهی در دانش آموزان انجام شد. روش پژوهش توصیفی- همبستگی از نوع معادلات ساختاری بود. جامعه آماری شامل کلیه دانش آموزان دختر و پسر دبیرستان دوره متوسطه دوم شهر مشهد در سال تحصیلی ۱۴۰۳- ۱۴۰۲بود که تعداد ۳۳۰ دانش آموز به عنوان نمونه آماری به روش نمونه گیری تصادفی خوشه ای چند مرحله ای انتخاب شدند. به منظور سنجش متغیر های پژوهش از پرسشنامه ترومای کودکی (۲۰۰۳)، پرسشنامه افکار خودکشی بک (۱۹۹۸)، مقیاس کنش وری تاملی (۲۰۱۶)، پرسشنامه پنج وجهی ذهن آگاهی (۲۰۰۶)، استفاده شد. جهت تجزیه و تحلیل داده ها از نرم افزارهای SPSS۲۵ ، AMOS۲۴ استفاده شد. یافته ها نشان داد ترومای کودکی (۲۱/۰ =β)، ذهن آگاهی (۳۲/۰- =β) ذهنی سازی- اطمینان (۲۵/۰- =β)، ذهنی سازی- غیراطمینان (۱۸/۰=β)، اثر مستقیم و معناداری بر افکارخودکشی داشت (۰۱/۰> P). هم چنین ترومای کودکی بر ذهن اگاهی (۸۵/۰- =β)، ذهنی سازی- اطمینان (۸۱/۰- =β)، ذهنی سازی- اطمینان (۸۱ /۰=β)، اثر مستقیم و معناداری داشت (۰۱/۰> P). در نهایت ترومای کودکی از طریق ذهن آگاهی (۲۷/۰ =β)، ذهنی سازی- اطمینان (۲۰/۰ =β)، ذهنی سازی- غیر اطمینان (۱۴/۰ =β) بر افکار خودکشی اثر غیر مستقیم و معنادار داشت (۰۱/۰> P). برنامه ریزی در جهت تقویت ظرفیت ذهنی سازی و مهارت های ذهن آگاهی می تواند افکار خودکشی را در این گروه از دانش آموزان آسیب دیده کاهش دهد.