پهنه بندی نقشه ایران بر اساس حساسیت روسازی بتنی JPCP به عوامل اقلیمی هر منطقه

روسازی های بتنی معمولا برای دوره های بهره برداری ۳۰ تا ۵۰ سال طراحی می شوند و در طول این مدت ، تحت تاثیر فاکتورهای آب و هوایی مختلف قرار می گیرند . این پژوهش بر روی مطالعه درخصوص این موضوع متمرکز شده است که ضخامت دال طراحی شده برای روسازی های بتنی به روش مکمل آشتو ۱۹۹۸ ، به چه میزان به هریک از عوامل اقلیمی حساسیت نشان می دهد و چگونه می توان نقشه کشور ایران را بر اساس میزان تاثیر عوامل اقلیمی هر منطقه بر طراحی ضخامت رویه بتنی ، درجه بندی نمود ؛ این پهنه بندی در برآورد ضخامت لازم برای روسازی های بتنی هر منطقه و همچنین در پیش بینی آسیب های وابسته به ضخامت دال در روسازی های بتنی ، موثر خواهد بود . بدین منظور یک مقطع نمونه از روسازی بتنی ساده درزدار JPCP(به عنوان پرکاربردترین روسازی بتنی) برای تحلیل انتخاب شد و حساسیت ضخامت دال بدست آمده از روش طراحی مکمل آشتو ۱۹۹۸ به هر یک از متغیرهای اقلیمی از قبیل دمای هوا ، سرعت باد و میزان بارش ، با استفاده از شاخص حساسیت نرمال مورد ارزیابی قرار گرفت و آنگاه پهنای اقلیمی کشور ایران با استفاده از نتایج به دست آمده ، درجه بندی گردید . نتایج حاصله نشان داد که در قلمرو عوامل اقلیمی مورد بررسی ، آنچه باعث افزایش ضخامت دال طراحی در نرم افزار می گردد ، افزایش دما ، افزایش سرعت باد و کاهش بارندگی سالانه می باشد ؛ سهم میانگین سالیانه دما در میان این سه فاکتور ، برابر با %۸۷ ، سهم میانگین سالانه باد %۱۲ و سهم میانگین سالیانه بارندگی برابر با %۱ برآورد گردید . دامنه تغییرات ضخامت دال طراحی بدست آمده نسبت به شرایط مبنا در قلمرو شرایط اقلیمی ایران ، از حدود %۱۱ افزایش مربوط به شهر بندرعباس ، تا حدود %۵ کاهش مربوط به شهرکرد در نوسان می باشد .