حق داشتن در پرتو معنای حیات

بهرهمندی از حق در نظر اول وابسته به انسان بودن است و ارتباطی با معنای حیات ندارد. انسان به مثابه یک ارزش از حق های طبیعی برخوردار است .پرسش این است که آیا میان حق داشتن با معنای حیات ارتباطی وجود درد؟ معنای حیات در حوزه حق بودن مورد توجه قرار می گیرد. پاسخ این است که بدون توجه به معنای حیات، امکان شناسایی حق های بشری وجود ندارد. معنای حیات در اینجا به معنای هدف حیات است . انسان نسبت به معنای حیات خویش واجد اراده و آگاهی است . انسان، هدف زندگی خود را انتخاب می کند و در اثر انتخاب معنای حیات، به آگاهی از هستی و وجود خویش دست پیدا می کند. تا قبل از انتخاب معنای حیات، انسان نسبت به حیات خویش فاقد آگاهی است . هست اما از هستی خود، آگاه نیست . اگر انسان به این آگاهی ارادی دست پیدا نمی کرد در دایره تکوین قرار داشت و حق داشتنی هم شکل نمی گرفت . لازمه شناسایی حق های طبیعی و خصوصا حق حیات، آگاهی از خود است و این آگاهی در پرتو انتخاب معنای حیات (حق بودن) شکل می گیرد.