نگرشی بر راهبردهای آموزش دانش سنتی و بومی در توسعه پایدار سرزمین با تاکید بر سوادزیست محیطی

بیتردید یکی از ابزارهای مهم در ایجاد تحول و بقای یک سرزمین استفاده از رویکردهای آموزشی میباشد و نقش دانش سنتیو بومی برای تحقق توسعه پایدار مطلوب است. سازماندهی مطلوب فضا در جهت نیل به اهداف و استراتژیهای جامع توسعه یعنیبرنامهریزی آمایش سرزمین در راستای پاسخگویی به چالشهای زیست محیطی و گسترش سواد زیست محیطی با تکیه بر دانش سنتی در یک پهنه اثربخش است. این پژوهش توصیفی تحلیلی و براساس تجزیه و تحلیلSWOTو با توجه به قوتها، ضعفها، فرصتها و تهدیدها، راهبردهایی درباره اولویتهای آموزشی توسعه پایدار ارایه میکند.آموزش برای توسعه پایدار سرزمین بایدبه روش برنامه ریزی راهبردی صورت بگیرد. این برنامهریزی آموزش با همه گستردگی در کلیه سطوح در واقع اطلاعات حاصل ازآمایش سرزمین که با تاکید بر مناطق و پیمایش دقیق آنها حاصل میشود نقش جامعی در پایداری سرزمین دارد. برنامهریزانراهبردهایی در آموزش را در جهت فضای زیستی و سواد زیست محیطی در ۴ بخش رقابتی، تنوع بخشی، بازسازی، تدافعی ارایهمیدهند.