بررسی عناصر آب و نور در معماری پایدار سنتی ایرانی

معماری پایدار دارای هویتی مستقل در فضاهای داخلی به صورت اجزائی به هم پیوسته و یکپارچه است که در فرآیندی همه جانبه با فرم ساختمان هماهنگ شده و شاخصه های پایداری را پدید می آورد. عنصر نور اصلی ترین عامل کیفیت، پویایی و سرزندگی در فضای معماری است به گونه ای که اشکال معماری را هم از نظر مفاهیم کیفی و سمبلیک و هم از نظر کارکرد علمی ظاهر می سازد. آب گاه ساکن است و گاه جاری. این دوحالت در دو حس آرامش، تحرک و پویایی خود را نشان می دهد. حضور عنصر آب در معماری اقلیم های مختلف و پیوستگی آب در معماری باغ سازیها و حیاط های مرکزی تجلی مییابد. در این تحقیق با مطالعات کتابخانه ای و اسناد و مدارک موجود در میراث فرهنگی، به تحلیل نمونه بناهای تاریخی ایرانی پرداخته شده است. نتایج نشان داد، که خانه سنتی ایرانی، به عنوان هنر قدسی در بالاترین مرتبه هنر قرار دارد. آب توانایی بی نظیری در برانگیختن ذهن انسان دارد و همه انسان ها علاقه ای غریزی نسبت به آب دارند. نور نه تنها نقش مهمی در ارزش گذاری بر عناصر معماری دارد بلکه از عوامل مهم تعیین کننده فضا نیز محسوب می شود.