بررسی تغییرات هدررفت خاک با کاربرد خاک پوش های آلی و شیمیایی در مقیاس کرت

کاهش و یا مهار هدررفت خاک اهمیت زیادی در حفاظت از منابع آب و خاک دارد. بر همین اساس، روش ­های مختلفی برای مهار هدررفت خاک به ­کار برده می ­شود. بررسی­ ها نشان داده است که کاربرد خاک­پوش­ های آلی و شیمیایی از روش ­های موجود و مفید جهت حفاظت آب و خاک می­ باشد. از این رو در پژوهش حاضر به ارزیابی اثرات بقایای لوبیاروغنی (به ­عنوان یک خاک­پوش آلی) با سطح­ های ۲۵، ۵۰ و ۷۵ درصد و پلی­وینیل­استات (به ­عنوان یک خاک­پوش شیمیایی) با سطح سه درصد بر مولفه ­های هدررفت خاک و غلظت رسوب پرداخته شد. آزمایش­ ها در شرایط آزمایشگاهی و تحت شبیه­ ساز باران با شدت ۸۰ میلی­متر بر ساعت در مدت زمان ۱۰ دقیقه انجام شد. نتایج تحلیل آماری با روش GLM نشان داد که اثرات تیمارهای مورد استفاده بر تغییرات غلظت­رسوب معنی­ دار نبود. هم­چنین نتایج نشان داد که درصد حفاظتی بقایای لوبیاروغنی بر هدررفت خاک از ۳۷/۳۰ تا ۹۹/۶۰ درصد و غلظت رسوب نیز از ۸۷/۱۲ تا ۱۱/۲۳ درصد متغیر بود. اثر پلی­وینیل­استات در سطح سه درصد بر کاهش هدررفت خاک و غلظت رسوب به ­ترتیب ۰۲/۵۶ و ۱۴/۱۶ درصد اندازه­گیری شد. در نهایت کاربرد پلی­وینیل­استات و بقایای لوبیاروغنی در سطوح استفاده ­شده با توجه به این­که اثرات سوء محیط­زیستی ندارند، می توانند در جهت کاهش هدررفت خاک پیشنهاد شوند.