بررسی میزان تاثیر نور بر آسایش حرارتی در فضای باز مجتمع مسکونی

در سالهای اخیر توجه به طراحی معماری جهت دستیابی به معماری پایدار و سازگاربامحیط زیست از دغدغه های معماری معماران و پژوهشگران این حوزه می باشد. معماری ایران در گذشته خود به طور کامل نسبت به محیط زیست خود مسئول بوده و آسایش حرارتی ساکنین خود را بدون لطمه زدن به طبیعت و محیط زیست خود تامین می کرده است . فضاهای باز مانند ایوانها، ساباطها، سایبانها، هنگامی می توانند موفقیت آمیز باشند که توسط کاربران مختلف ، شامل کودکان، نوجوانان، و افراد مسن مورداستفاده قرار گیرند؛ امکان بروز گونه های متعددی از فعالیت ها را فراهم سازند؛ به مردم این امکان را بدهند که در استفاده از محیط ، احساس ایمنی و امنیت کنند؛ فضای راحتی را فراهم کنند نظیر آنچه با محل نشستن کافی و راحت ، دسترسی به نور خورشید، حفاظت در مقابل باد، باران و دیگر عناصر اقلیمی فراهم می شود، فرصت هایی را برای ارتباط برقرار کردن، فرصت هایی را برای یادگیری محیطی فراهم کنند؛ و مورداحترام افرادی که از آن استفاده می کنند، در آن زندگی می کنند یا در حوالی آن کار می کنند، قرار داشته باشند. این پژوهش در پی آن است تا مناسب ترین شرایط را جهت افزایش آسایش حرارتی فضای خالی مابین بلوکها ارائه دهد. روش این تحقیق ، تحقیق زمینه ای و مبتنی بر مطالعات میدانی و استفاده از منابع کتابخانه ای می باشد. پس از بررسی کامل وضعیت موجود، با استفاده از شبیه سازی این وضعیت در نرم افزار Design Builder چهار وضعیت در نظر گرفته شد و موردمطالعه و بررسی قرار داده شد. نتایج به دست آمده نشان می دهد که با افزایش فاصله بین بلوکها وجود درخت در سایت و ایجاد فضای سبز باعث افزایش آسایش حرارتی فضاهای خالی مابین بلوکهای مجتمع مسکونی می شود.