بررسی تطبیقی معیارهای شهرسازی ایران و انگلستان

امروزه عمدتا به دلیل ایجادبحران کیفیت درمحیطهای شهری وعدم توفیق بسیاری ازبرنامه های توسعه شهری رویکرد برنامه ریزی طراحی محور عنوان میگردد که هدف آن تعامل میان اهداف طراحانه و برنامه ریزانه و هماهنگی آنها دریک راستا است ازدهه ۸۰ که توسط پایداربه مهمترین پارادایم موجود درشهرسازی تبیین میشود نیز اکثر نظری ها به نوعی به آن اشاره می کنند که شهرسازی نویین رشدهوشمند روستا شهر وغیره ازآن جمله اند. شهرسازی نویین که درپاسخ به محلات ناپایدار به وجود آمده به عنوان رویکردی جدید درشهرسازی طیفی کامل ازبرنامه ریزی و طراحی شهری تامعماری رادرنظر میگیرد به نظر می رسد که اصول مطرح شده دراین رویکرد رابطه تنگاتنگی با معیارهای پایداری برنامه ریزی طراحی محور و به تبع آن کیفیت محیط داشته باشند و از آن جایی که انگلستان به عنوان خاستگاه انقلاب صنعتی ، پیشینه ای طولانی در »شهرسازی جدید« دارد که ریشه های آن به اواسط قرن نوزدهم برمی گردد و با توجه به اینکه نظام برنامه ریزی شهری و منطقه ای در این کشور به نحوی وسیع در »شهرسازی جهان« تاثیر گذاشته است ، گزینه ای مناسب برای یک مطالعه تطبیقی محسوب می شود. هدف این پژوهش ، مطالعه تطبیقی نظام شهرسازی دو کشور ایران و انگلستان در راستای شناسایی جنبه های مثبت و مناسب تجارب کشور انگلستان، در ایران است . این پژوهش از نظر ماهیت ، »کاربردی « بوده و در انجام آن از روش تحقیق تحلیلی - تطبیقی استفاده شده است .