Crveno krvno zrnce
| Crvene krvne ćelije (Eritrociti) | |
|---|---|
Mikrografija ljudskih crvenih krvnih ćelija pod skenirajućim elektronskim mikroskopom (dijametar oko 6–8 μm) | |
| Detalji | |
| Sistem | Krvotok |
| Funkcija | Transport kisika |
| Identifikatori | |
| Skraćenica/-e | RBC |
| MeSH | D004912 |
| TH | TH {{{2}}}.html HH2.00.04.1.01001 .{{{2}}}.{{{3}}} |
| FMA | 62845 |
| Anatomska terminologija | |
Crvena krvna zrnca ili crvene krvne ćelije, odomaćeno eritrociti, jesu krvne ćelije koje nastaju u koštanoj srži i slezeni kod kičmenjaka i primarno služe za transport kisika od pluća ili škrga do tkiva.[1][2]
Opis
[uredi | uredi izvor]Eritrociti a sisara, uključujući i ljude, nemaju jedro i diskoidno-bikonkavni su (dvostrano udubljeni), promjera oko 7 mikrometara. Izuzezak su samo deve, čiji eritrociti imaju ćelijsko jedro.
U litru krvi muškarca ima ih oko 5×1012, a kod žena oko 4,5×1012. Životni vijek im je oko 120 dana, a razgradnja se vrši u jetri. Najvažniji sastavni dio eritrocita je hemoglobin koji daje boju krvi i čini 33% njihove mase. U litri krvi muškaraca ima 160 grama, a u litri krvi žene oko 140 grama hemoglobina. Sastoji se od bjelančevine globina i boje hema koja sadrži gvožđe. Glavna funkcija hemoglobina je prijenos kisika, ali učestvuje i u prijenosu ugljik-dioksida i regulaciji acidobazne ravnoteže. Vezanje hemoglobina na kisik stvara oksihemoglobin i to daje žarkocrvenu boju krvi koja teče arterijama u velikom optoku krvi, a vezanje hemoglobina na ugljikov dioksid stvara karbaminohemoglobin i on daje zagasito crvenu boju krvi koja teče venama u velikom krvotoku.
Stvaranje eritrocita naziva se eritropoeza i regulirana je potrebama tkiva za kisikom. Stvaranje eritrocita ubrzano je u svim stanjima u kojima postoji apsolutni ili relativni manjak kisika (npr. malokrvnost, duži boravak na velikim visinama, bolesti respiratornog i vaskularnog sistema).
Gotovo svi kičmenjaci, uključujući sve sisare i ljude, imaju crvena krvna zrnca. Crvena krvna zrnca su ćelije prisutne u krvi kako bi se transportirao kisik. Jedini poznati kičmenjaci bez crvenih krvnih zrnaca su ledene krokodilske ribe (porodica Channichthyidae); žive u hladnoj vodi bogatoj kisikom i prenose kisik slobodno rastvoren u krvi.[4] Iako više ne koriste hemoglobin, ostaci gena za hemoglobin mogu se naći u njihovim genomima.[5]
Koncentracija
[uredi | uredi izvor]Broj crvenih krvnih ćelija u zdravih osoba zavisi od pola, starosti, nadmorske visine i brojnih drugih faktora. Prosečan broj eritrocita kod odraslog muškarca se kreće između 4,2 i 5,8×10¹²/l, a kod žena između 3,7 i 5,2×10¹²/l krvi. Procenat krvi koji čine eritrociti se naziva hematokrit i iznosi 40-45%.[6]
Proizvodnja
[uredi | uredi izvor]U toku prvih nedelja embrionalnog života crvena krvna zrnca se proizvode u žumančanoj kesi. Kasnije ovu ulogu preuzimaju jetra, slezena i limfni čvorovi, a pri kraju fetalnog perioda i nakon rođenja eritrociti se stvaraju u crvenoj (hemopoetski aktivnoj) kosnoj srži procesom eritropoeze.[7]
Vremenom se kosna srž dugih kostiju postepeno zamenjuje sa masnim tkivom, tako da se nakon dvadesete godine ove ćelije proizvode samo u membranoznim kostima, kao što su kičmeni pršljenovi, rebra, grudna kost i karlične kosti.
Sirovine potrebne za neometanu proizvodnju eritrocita su: vitamin B12, folna kiselina, proteini, gvožđe, kosna srž, eritropoetin, očuvana sluznica želuca itd.
Uloga u organizmu
[uredi | uredi izvor]Osnovna uloga crvenih krvnih ćelija je transport kisika od pluća do tkiva (odnosno ćelija) i ugljen-dioksida u obrnutom smeru. Osim toga one sadrže enzim karboanhidrazu koji katalizuje (ubrzava) reakciju između ugljen-dioksida i vode. Hemoglobin u eritrocitima je izuzetan acido-bazni pufer, pa su eritrociti odgovorni i za najveći deo puferske moći krvi.
Razgradnja
[uredi | uredi izvor]Životni vek eritrocita iznosi 100-120 dana. Razgradnja je posledica njihovog "starenja", odnosno slabljenja metaboličkih sistema koji održavaju oblik i savitljivost ćelijske membrane, transport jona kroz membranu, sprečavaju oksidaciju proteina u citoplazmi i sl.
Postoji pet načina razgradnje: fragmentacija, osmozna liza, fagocitoza, citoliza izazvana komplementom i denaturacija hemoglobina.
Većina eritrocita se raspada u slezeni, prilikom prolaska kroz crvenu pulpu. Prilikom prskanja oslobađaju se hemoglobin i elektroliti. Od hemoglobina se dobija gvožđe i porfirinski prsten od koga nastaje bilirubin, a on se putem žuči izbacuje iz organizma.
Također pogledajte
[uredi | uredi izvor]Reference
[uredi | uredi izvor]- ^ Vinay Kumar; Abul K. Abbas; Nelson Fausto; Richard N. Mitchell (2007). Robbins Basic Pathology (8th izd.). Saunders.
- ^ D’Alessandro, Angelo (2017). "Red blood cell proteomics update: is there more to discover?". Blood Transfusion. 15 (2): 182–187. doi:10.2450/2017.0293-16. PMC 5336341. PMID 28263177.
- ^ Gulliver, G. (1875). "On the size and shape of red corpuscles of the blood of vertebrates, with drawings of them to a uniform scale, and extended and revised tables of measurements". Proceedings of the Zoological Society of London. 1875: 474–495.
- ^ Ruud JT (maj 1954). "Vertebrates without erythrocytes and blood pigment". Nature. 173 (4410): 848–50. Bibcode:1954Natur.173..848R. doi:10.1038/173848a0. PMID 13165664.
- ^ Carroll, Sean (2006). The Making of the Fittest. W.W. Norton. ISBN 978-0-393-06163-5.
- ^ J. A. Blom (15. 12. 2003). Monitoring of Respiration and Circulation. CRC Press. str. 27. ISBN 978-0-203-50328-7.
- ^ "Blood Cells". Arhivirano s originala, 23. 7. 2016. CS1 održavanje: nepreporučeni parametar (link)
Vanjski linkovi
[uredi | uredi izvor]