spontus

Eus spont gant al lostger -us.

Anv-gwan

spontus /ˈspɔ̃ntys/

1. A lak spont en dud.
   • Un den spontus. Ur c'heloù spontus.
   • [...] ; hag ar roc'h da faoutañ raktal dre an hanter gant un trouz spontus, [...]. — (Troude ha Milin, Labous ar Wirionez ha Marvailhoù all, Skridoù Breizh, 1950, p. 150.)
   • Ar re all, pa glevjont, a redas ivez d'ar gambr, ha ma voe eno neuze trouz ha garm spontus. — (Fañch an Uhel, Kontadennoù ar Bobl/3, Al Liamm, 1988, p. 14.)
   • [...] e nijas kuit gant ur garm spontus. — (Fañch an Uhel, Kontadennoù ar Bobl/1, Al Liamm, 1984, p. 18.)
   • Lazhañ un den evelkent a zo spontus . — (Jules Gros, Le trésor du breton parlé Deuxième Partie, 1970, p. 488.)
   • Spontus e oa al liv a oa warnañ. — (Jules Gros, Le trésor du breton parlé Deuxième Partie, 1970, p. 488.)
2. Bezañ spontus da welout, da glevout.
   • Spontus e oa da welet ... — (Jules Gros, Le trésor du breton parlé Deuxième Partie, 1970, p. 488.)
3. Kavout spontus un dra, pe un den.
   • Me 'gav se spontus !
4. Diwar-benn an amzer : fall-kenañ.
   • Un amzer spontus.

• aonus
• euzhus

• galleg : effrayant ^(fr) , horrible ^(fr)

Adverb

spontus /ˈspɔ̃ntys/

1. En un doare spontus.
   • Fall-spontus, ker-spontus.
   • Spontus eo ker an traoù bremañ.
   • Labourat a ra spontus.
   • Kresket eo ar prizioù spontus.
   • Spontuz int kér, n'ouzont ket pegement da houlenn. — (Jules Gros, Le trésor du breton parlé Première Partie, 1966, p. 125.)
   • Spontuz eo kriz an amzer. — (Jules Gros, Le trésor du breton parlé Deuxième Partie, 1970, p. 488.)
   • Al loened a zo ker-spontus. — (Jules Gros, Le trésor du breton parlé Deuxième Partie, 1970, p. 488.)
   • Kalet spontus eo an erc'h hag an douar dindanañ a zo skornet ken don ma ne grog tamm ebet enno dant ar bigell. — (Abeozen, Dremm an Ankoù, Al Liamm embannadurioù, 2014, p. 50.)

• galleg : horriblement ^(fr)