lavaro

Savet diwar lavar-, pennrann ar verb lavaret pe lavarout, hag an dibenn-ger -o

Furm verb

lavaro /laˈvɑːro/

1. Furm ar verb lavaret/lavarout e trede gour unan an amzer-da-zont, en doare-disklêriañ
   • — « Mar teu mestr ar park-man, ha m'oar-vad e teuio
     » Hirio,
     » Selaouit anezhan, ha dioc'h a lavaro,
     » Da vont kuit euz he neiz pep hini ra skrabo ! » — (G. Milin, Marvaillou grac'h-koz, Brest, 1867, p. 52.)
   • Lod a lavaro dign marteze e tlichenn beza eat var ho lerc'h, ha pa ne viche bet ken nemed evit lavaret da Baol Inisan beza var evez pe kemeret an teac'h, rak oat erru varn-han. — (Lan Inizan, Emgann Kergidu Lodenn 2, J.B. hag A. Lefournier, Brest, 1878, p. 33.)
   • [...], ha hi a beurachuo al labour hag a lavaro d'eoc'h pegoulz dont da gerc'hat anezan. — (Erwan ar Moal, An “Hini Goz” o vont da denna he foltred, Editions FEIZ HA BREIZ, 1913, p. 4.)
   • « [...]. Na waskit ket kement, ha me a lavaro kreñv evit ma klevo an holl ez oun eur gaouier bras ha n'em eus graet nemet droug d'eoc'h. [...] ». — (Jakez Riou, Troiou-Kamm Alanig al Louarn II, Gwalarn niv. 97, Kerzu 1936, p. 52.)

• lâro

• dislavaro

• galleg : (elle)/(il) dira ^(fr)