gouli
Brezhoneg
Etimologiezh
- Meneget er C'hatolikon (gouly).
- Da geñveriañ gant ar gerioù gweli en kembraeg, goly en kerneveureg.
Anv-kadarn
gouli /ˈɡuːli/ gourel (furm vihanaat : gouliig, liester goulioù)
- Rog, troc'h en danvezioù gwak ar c'horf (kroc'hen, kig) ; gloaz:
- Gant ar gouli-ze ne c'helle bale, nemet dre galz a boan ha diwar-bouez flac'hou; [...]. — (G. MILIN, Gwechall-goz e oa..., Kemper, 1924, p. 17.)
- ..., hag o veza dizoloet gouli he breur e lavar d'ezan : ... — (G. MILIN, Gwechall-goz e oa..., Kemper, 1924, p. 19.)
- Strivañ a reas ar paour kaezh paotr da stankañ gant e zaouarn ar gwad o flistrañ eus e c'houli ; [...]. — (Jarl Priel, An Teirgwern Pembroke, Al Liamm, 1959, p. 131.)
- Kentañ tra a verzis eo ne oa gouli ebet war e gorf. — (Roparz Hemon, Mari Vorgan, Al Liamm, eil emb. 1975, p. 134.)
- Distanet e oa gouli e skoaz abaoe ma 'z oa bet louzaouet, met ar boan-benn hen dalc'he dihun hag a harze outañ da en em soñjal war e bouez. — (Jakez Konan, Ur marc'hadour a Vontroulez, Al Liamm, 1981, p. 84.)
- Lan a lavar d’e vab rei peoc’h gant aon da zigeri brasoc’h gouli e kalon an tad koz. — (Yann ar Floc'h, Koñchennou eus Bro ar Stêr Aon, Levrdi Le Dault, Kemper, 1950, p. 71.)
- (Ent strizh) Gouliez
- (Dre astenn-ster) Ranngalon, poan-spered ; doan
- (dre skeudenn-lavar) Gwalenn