faoutañ

Diwar an anv-kadarn faout hag al lostger -añ.

Verb

faoutañ /ˈfɔwtã/ verb gwan (anv-gwan-verb : faoutet) (displegadur)

1. Digeriñ ur faout ennañ, mont krenn a-dammoù:
   • E benn a ginnige faoutañ e daou damm. — (J.K. Rowling, lakaet e brezhoneg gant Mark Kerrain, Harry Potter ha Maen ar Furien, An Amzer embanner, 2012, p. 303.)
2. Faoutañ etre meur a damm:
   • [...] ; hag ar roc'h da faoutañ raktal dre an hanter gant un trouz spontus, [...]. — (Troude ha Milin, Labous ar Wirionez ha Marvailhoù all, Skridoù Breizh, 1950, p. 150.)
   • Diwiskañ e dog a reas Magetpell neuze, hag e faoutas anezhañ etre pevar damm ... — (Yann ar Floc'h, Koñchennou eus Bro ar Stêr Aon, Levrdi Le Dault, Kemper, 1950, p. 153.)
3. Faoutañ e benn da unan bennak (gant un horzh, ur vazh).

• faoutañ e galon : bezañ glac'haret bras ha trumm.

• galleg : se fêler ^(fr)
• galleg : se fendre ^(fr)