Saint-Blaise NE
S NE im Lemma isch s offiziell Chürzel vom Kanton Nöueburg und wird bruucht, zum Verwächslige mit Yträäg vom Name Saint-Blaise vermyde, wo öppis anders meined. |
Saint-Blaise (frankoprovenzalisch [a sɛ̃ byɑːz], uf dytsch früener: Sankt Blasie) isch e Dorf und e bolitischi Gmai vom Kanton Nöueburg.
Saint-Blaise | |
---|---|
Basisdate | |
Staat: | Schwiiz |
Kanton: | Nöieburg (NE) |
Bezirk: | (Dr Kanton Nöieburg kännt sit 2018 kä Bezirk me.) |
BFS-Nr.: | 6459 |
Poschtleitzahl: | 2072 |
UN/LOCODE: | CH SAB |
Koordinate: | 565594 / 207236 |
Höchi: | 440 m ü. M. |
Flächi: | 8.87 km² |
Iiwohner: | 3284 (31. Dezämber 2022)[1] |
Website: | www.saint-blaise.ch |
Katholischi Chilche (1939) | |
Charte | |
Geografi
ändereSaint-Blaise lyt am Stade vum Nöueburgersee am Fueß vum Chaumont. Zue Saint-Blaise ghere au no d Wyler Voëns (584 m ü. M.) un Le Maley (617 m ü. M.). Dr Bann umfasst 27 Prozänt landwirtschaftligi Flechi, 54 Prozänt Wald, 18 Prozänt Sidligsflechi un öppe 1 Prozänt sunschtigi Flechi. D Nochbergmaine vu Saint-Blaise sin Hauterive, Nöueburg, Cressier, Cornaux un La Tène.
Gschicht
ändereSaint-Blaise isch zum erschte Mol gnännt wore anne 1011 as Arins, 1209 Sanctus Blasus. Voëns un Maley sin im Johr 1888 zue Saint-Blaise chuu.
Syt 1648 isch Nöueburg Firschtetum un ab 1707 dur Personalunion mit em Chenigrych Preuße verbunde gsii. Anne 1806 isch s Biet an Frankrych unter em Napoleon I. abdrätte wore. Im Zug vum Wiener Kongress isch s anne 1815 an d Schwyz chuu, doderby sin d Chenig vu Preuße aber bis zum Nöueburgerhandel 1857 au Firschte vu Nöueburg blibe.
Bevelkerig
ändereQuälle: Bundesamt für Statistik 2005[2]
Johr | 1850 | 1860 | 1870 | 1880 | 1888 | 1900 | 1910 | 1920 |
Yywohner | 1056 | 1297 | 1315 | 1322 | 1403 | 1650 | 1782 | 1697 |
Johr | 1930 | 1941 | 1950 | 1960 | 1970 | 1980 | 1990 | 2000 |
Yywohner | 1607 | 1622 | 1859 | 2412 | 2586 | 2788 | 2930 | 3117 |
Dr Uusländeraadail isch 2010 bi 7,9 Prozänt gläge.
Religion
ändere52,4 Prozänt vo dr Yywooner sin evangelisch-reformiert, 19,4 Prozänt sin römisch-katholisch (Stand 2000).
Bolitik
ändereBi dr Nationalrootswahle 2011 het s des Ergebnis gee: BDP 1,4 Prozänt, CVP 2,9 Prozänt, FDP 32,5 Prozänt, Grüeni 11,5 Prozänt, PdA 0,2 Prozänt, SP 19,2 Prozänt, SVP 27,5 Prozänt.
Wirtschaft
ändereSaint-Blaise isch früener es Winzerdorf gsi. Hüt het’s zimli vil Gwärb und Induschtry i der Gmeind, und si isch eine vo de Vorort i der Aglomerazioon vo der Stadt Nöieburg.
Sproch un Dialäkt
ändereBi dr Volkszellig 2000 hän vu dr 3117 Yywohner 92,9 Prozänt Franzesisch as Hauptsproch aagee, 3,7 Prozänt Dytsch, 0,6 Prozänt Italienisch un 2,8 Prozänt anderi Sproche.
Dr alt frankoprovenzalisch Patois isch wahrschyns Ändi 19./Aafangs 20. Jh. uusgstorbe. Ergebnis us dr Volkszellige vu 1990 un 2000, wu zum Dail Lyt Patois as Sproch aagchryzlet hän, gälte in dr Sprochwisseschaft as Artefakt un hän ihre Ursprung ender in statistische Fähler oder ass d Lyt unter „Patois“ ihr Regionalfranzesisch verstehn[3][4].
Literatur
ändere- Olivier Girardbille: Saint-Blaise. In: Historisches Lexikon vo dr Schwiiz.
- Olivier Clottu: Histoire de Saint-Blaise. Saint-Blaise 1995.
- Saint-Blaise, 1890–1930: un village ou cœur d’une région. Saint-Blaise 1987.
Weblink
ändereFueßnote
ändere- ↑ Ständige Wohnbevölkerung nach Staatsangehörigkeitskategorie, Geschlecht und Gemeinde, definitive Jahresergebnisse, 2022. Bei späteren Gemeindefusionen Einwohnerzahlen aufgrund Stand 2022 zusammengefasst. Abruf am 5. September 2023
- ↑ Bundesamt für Statistik: Eidgenössische Volkszählung 2000: Bevölkerungsentwicklung der Gemeinden 1850–2000. Bern 2005 (Online uf bfs.admin.ch (Site cha nüme abgrüeft wärde; Suche im Webarchiv) , Date im Aahang (Site cha nüme abgrüeft wärde; Suche im Webarchiv) )
- ↑ Andres Kristol: Que reste-t-il des dialectes gallo-romans de Suisse romande?. In: Jean-Michel Eloy (Hg.).: Evaluer la vitalité. Variétés d’oïl et autres langues. Université de Picardie / Centre d’Etudes Picardes, Amiens 1998, S. 101–114
- ↑ Pierre Knecht: Die französischsprachige Schweiz. In: Hans Bickel, Robert Schläpfer (Hg.): Die viersprachige Schweiz. Sauerländer, Aarau/Frankfurt/Salzburg 2000, S. 139–176