Japannese nasionale rugbyspan

Japan
Unie		Japannese Rugbyvoetbalunie (JRFU)
Bynaam(e)		Kersiebloeisels, Sakura, Dapper Bloeisels
Embleem		die Sakura
Stadion		Chichibunomiya Rugbystadion, Tokio
Kapasiteit		27 188
Afrigter(s)		Eddie Jones (sedert 2024)
Kaptein(s)		Harumichi Tatekawa
Spankleure		Alt. kleure
Statistiek
Meeste toetse		Hitoshi Ono (98)[1]
Meeste toetspunte		Ayumu Goromaru (708)[2]
Meeste drieë		Daisuke Ohata (69)[3]
Eerste internasionale wedstryd
Japan 9–8 Kanada (Osaka, Japan; 31 Januarie 1932)
Grootste oorwinning
Japan 155–3 Taiwan (Tokio, Japan; 6 Julie 2002)
Grootste nederlaag
Nieu-Seeland 145–17 Japan (Bloemfontein, Suid-Afrika; 4 Junie 1995)
Wêreldbeker
Verskynings		10/10 (Eerste in 1987)
Beste uitslag		Kwarteindrondte in 2019
Unie webwerf
www.rugby-japan.jp

Die Japannese nasionale rugbyspan (Japannees: ラグビー日本代表, Ragubī Nihon Daihyō; ook bekend as Kersiebloeisels, Sakura of die Dapper Bloeisels) is die nasionale rugbyspan wat Japan tydens internasionale wedstryde (toetswedstryde) verteenwoordig. Hulle word as die beste rugbyspan in Asië beskou en sedert Mei 2020 deur Wêreldrugby as ’n vlak een-span erken.^[4] Rugby word in Japan deur die Japannese Rugbyvoetbalunie (Engels: Japan Rugby Football Union, JRFU; Japannees: 日本ラグビーフットボール協会, Nihon ragubī futtobōru kyōkai), wat in 1926 gestig is, geadministreer.^[5] Japan het tot dusver aan elke rugbywêreldbekertoernooi deelgeneem en in 2019 op eie bodem vir die eerste keer die kwarteindrondte gehaal.

Japannese rugby dateer terug na 1866, toe dit deur Britse matrose in die verdragshawens gespeel is. Die eerste plaaslike universiteitsspanne is in 1899 gestig en Japan het sy eerste toetswedstryd in 1932 teen Kanada gespeel. Die span neem aan die jaarlikse Stille Oseaan-nasiesbeker deel, saam met Fidji, Samoa en Tonga. Tot in 2017 het Japan ook aan die Asiatiese Rugbykampioenskap deelgeneem en dié toernooi 25 keer gewen, by verre meer as enige ander span; net vyf keer het Suid-Korea met die titel weggestap. Twee voormalige Japannese rugbyspelers is in Wêreldrugby se Heldesaal opgeneem. Japan is tans (September 2024) twaalfde op Wêreldrugby se wêreldranglys gelys.^[6]

Die hoofartikel vir hierdie afdeling is: Japannese Rugbyvoetbalunie.

Die beheerliggaam vir rugby in Japan is die Japannese Rugbyvoetbalunie (JRFU). Die JRFU is op 30 November 1926 gestig^[7] en het in 1987 by die Internasionale Rugbyvoetbalraad (IRVR, nou Wêreldrugby) aangesluit.^[8] Daarmee het die JRFU gelyktydig ’n setel by die wêreldbeheerligaam se uitvoerende raad ingeneem.^[9][10] Daarbenewens was die JRFU in 1968 ’n stigtingslid van die Asiatiese Rugbyvoetbalunie (Engels: Rugby Football Union, ARFU; nou Asië Rugby).^[11]

Die Japan Rugby League One, waaraan twaalf professionele spanne deelneem, is die belangrikste rugbyliga in Japan. Dit is in 2003 ten einde van die Japannese rugby se verdere ontwikkeling gestig. Sedertdien is die meeste spelers van die Japannese nasionale span uit dié liga afkomstig. Van 2016 tot 2020 het met die Sunwolves ’n Japannese span deelgeneem aan die Superrugbytoernooi, die Suidelike Halfrond se internasionale rugbyliga.

Naas die amptelike nasionale span roep die Japannese Rugbyvoetbalunie ook ander keurspanne byeen. Junior Japan is die tweede nasionale span van Japan. Sedert 2013 neem hulle aan Wêreldrugby se Stille Oseaan-uitdaagtoernooi deel, saam met die tweede spanne uit Fidji, Samoa en Tonga. Die Japan Sevens is die Japannese sewesrugbyspan en hulle neem aan internasionale toernooie soos Wêreldrugby se Sewesreeks, Sewesrugbywêreldbeker en Olimpiese Somerspele deel. Net soos ander rugbylande beskik Japan oor ’n o/20-nasionale span wat aan die Wêreldrugby o/20-kampioenskap deelneem.^[12] Kinders en jongmense word reeds op skool aan rugby bekend gestel en na gelang van hul belangstelling en talent begin hul met hul afrigting.

Die voorheen in Japan wydverspreide balspel Kemari, wat op die Chinese Cuju gebaseer was,^[13] het sekere ooreenkomste met die huidige sokker en in ’n mindere mate met rugby gehad. Die eerste verwysing dateer uit die jaar 644 tydens die Asuka-tydperk. Gedurende die 13de eeu het ’n stel reëls gevestig. Die doelwit van die speel was om ’n uit hertleer gemaakte bal so lank as moontlik in die lug te hou, waarby die spelers saamgewerk het.^[14]

Soos baie ander Westerse gewoontes het ook die rugbysport na Japan gekom, nadat in 1854 die Verenigde State en Europese magte se Geweerbootbeleid die selfopgelegde isolasie van Japan beëindig het. In 1866 is met die Jokohama Voetbalklub die eerste rugbyklub gestig.^[15] Die reëlkommissie het uit gegradueerdes van die Rugby-skool, die Radley-kollege en die Winchester-kollege bestaan. Die bemanning van verskillende skepe wat in Jokohama voor anker geleë het, het hoofsaaklik teen mekaar gespeel, waarvoor hulle die terrein van die Britse garnisoen in die Yamate-distrik ingespan het.^[16] In 1874 is die eerste amptelik gedokumenteerde wedstryd gespeel. In ander verdragshawens soos Kobe is ook rugbywedstryde tussen langtermyn-buitelandse inwoners en besoekende seevaarders en garnisoene gespeel, maar Japannese deelname was skaars.^[17]

1899 word as die jaar van Japanners se eerste bekende deelname aan rugbywedstryde beskou. Die in Jokohama gebore letterkundeprofessor Edward Bramwell Clarke het saam met Ginnosuke Tanaka – albei gegradueerdes van die Universiteit van Cambridge – die sportsoort aan sy studente by die Kei-universiteit bekend gestel, sodat hulle iets nuttigs in hul vrye tyd kon doen en nie „deur lekker rondsit die mooi herfsweer“ mors nie.^[17] Vanaf Keio het rugby vinnig na ander universiteite versprei, wat almal tot vandag toe as vestings beskou word. Die rugbysport het op die hoogtepunt van die Anglo-Japannese alliansie spoedig gegroei; gedurende die 1920’s was daar amper 1 500 rugbyklubs en meer as 60 000 geregistreerde spelers. Ondanks hierdie indrukwekkende syfers was die Japannese rugby veral vir geografiese redes grootliks geïsoleer.^[18] Organisatories het die land ook agter geraak met internasionale verwikkelinge. Die nasionale beheerliggaam Japannese Rugbyvoetbalunie is eers op 30 November 1926 gestig.^[11] Nogtans is die beheerliggaam vanaf sy stigting deur die keiserlike gesin, waaronder veral prins Chichibu, ondersteun. Hy het hom aktief vir die verspreiding van rugby beywer en was van 1947 tot en met sy dood erepresident van die beheerliggaam.^[19]

Vier jaar ná sy stigting het die beheerliggaam die eerste nasionale span saamgestel wat in September 1930 ’n aantal wedstryde teen klubs en keurspanne in die Kanadese provinsie Brits-Columbië gespeel het. Skaars een en ’n halwe jaar later het die Kanadese teenbesoek as deel van ’n regeringsbefondsde handelsafvaardiging gevolg. Op 31 Januarie 1932 is in Higashiōsaka die eerste amptelike toetswedstryd gespeel en het in ’n naelskraapse 9–8-oorwinning vir Japan geëindig. Elf dae later het die gasheer in Tokio met 38–5 geseëvier.^[20] Die Kanadese het hul nederlae toegeskryf aan ’n „oormatige vermaak, te veel wedstryde in ’n kort tydperk en die geïnspireerde speelstyl van die Japanners voor die hoë adel“.^[21][22] Vir die volgende meer as drie en ’n halwe dekades sou dit die enigste Japannese toetswedstryde wees. In 1934 en 1936 het keurspanne van Australiese en Nieu-Seelandse universiteite die eilandstaat besoek.

Ná die uitbreek van die Stille Oseaan-oorlog het die fascistiese regime ten spyte van die voortgesette ondersteuning deur die keiserlike gesin ’n toenemend vyandelike houding jeens rugby ingeneem en dit as baie vreemd en „onjapannees“ beskou. Vervolgens is dit in tokyu herdoop, wat as „vegbal“ vertaal kan woord. Ondanks die oorlog se ontberinge kon die speelbedryf tot in 1943 aangaan, voordat militêre beheer van die speelvelde en die gebrek aan beskikbare spelers hul tol geëis het. Die rugbysport het tydens die naoorloogse tydperk, ten spyte van massiewe skade aan die infrastruktuur en die dood van baie spelers, spoedig herstel.^[23] Aan die einde van 1945 het die staal- en masjineriemaatskappy Kobe Steel van sy werknemers aangemoedig om rugby te speel en sodoende ’n presedent geskep vir die groot toewyding van Japannese maatskappye aan die rugbysport.^[24]

In 1952 het die internasionale speelbedryf weer begin, nadat vername universiteitsspanne na Japan begin reis het, waaronder die Engelse universiteite Oxford en Cambridge. Ander lande se nasionale spanne het egter steeds weggeskram van die lang reis, waardeur die Japanners in 1958 met die Junior All Blacks (die tweede Nieu-Seelandse span) se besoek tevrede moes wees.^[25] Dié situasie het tot in die 1960’s aangehou. Die eerste Japannese oorsese toer ná meer as drie dekades was in 1963 na Brits-Columbië. Die belangrikste sukses gedurende hierdie tydperk, wat deur universiteitsspanne gekenmerk is, was op 3 Junie 1968 ’n 23–19-wegoorwinning oor die Junior All Blacks in Wellington, wat ook ’n opskudding in die Britse media veroorsaak het.^[26]

Op inisiatief van die Japannese Rugbyvoetbalunie is in 1968 die vastelandse beheerliggaam Asiatiese Rugbyvoetbalunie (Engels: Asian Rugby Football Union, ARFU; nou Asië Rugby) gestig om die rugbysport in Asië te bevorder. Hulle het ook gehoop dat ’n meer mededingende omgewing die geografiese isolasie ten opsigte van ander groot rugbylande sou kon breek. In Maart 1969 was Japan gasheer van die eerste Asiatiese Rugbykampioenskap. Met oorwinnings in hul eerste vier toetswedstryde sedert 1932 het hulle die toernooi oorheers en die titel gewen.^[27] Gedurende die eerste sewe toernooie tot in 1980 het Japan onoorwonne gebly en hul toenemende verskyning op internasionale vlak het tot ’n toenemende belangstelling van ander nasionale spanne gelei om teen Japan te speel (hoewel die meeste van hierdie wedstryde nie as toetswedstryde erken is nie). Onder andere het Japan in September 1971 Engeland vir twee wedstryde verwelkom en albei net naelskraap verloor. Volgens die invloedryke rugbyborg Shigeru „Shiggy“ Konno was die Japanners se kleiner liggaamsgrootte ’n probleem; andersins was dit glo ook ’n voordeel, aangesien dit „makliker is om die bal op te tel, dieper in ’n skrum in te gaan en oor die algemeen vinniger te beweeg. Dit is ons krag en ons moet dit uitspeel.“^[28]

Gedurende herfs 1973 het die Japanners vir elf wedstryde na Europa getoer. Ná nieamptelike wedstryde teen Wallis en die Engelse o/23-span het op 27 Oktober 1973 in Bordeaux die eerste toetswedstryd teen ’n vername Europese span gevolg, waarby die Japanners deur Frankryk met 30–18 geklop is.^[29] In Augustus 1975 het Japan tydens sy Australiese toer in sy eerste twee wedstryde teen die Wallabies gespeel, wat ook as toetswedstryde erken is.^[30] Die wedstryde in 1975 tuis teen Wallis, asook in 1976 weg en in 1977 tuis teen Skotland het nie hierdie status geniet nie. Op 13 Mei 1979 was die Japanners in Higashiōsaka op die punt van ’n sensasie, nadat hulle teen Engeland net voor die eindfluitjie voorgeloop het, maar toe met 21–19 verslaan is.^[31] Gedurende die 1980’s het die nasionale span gesukkel en hul leidende posisie in Asië tydelik kwytgeraak. Tydens die Asiatiese Rugbykampioenskappe in 1982, 1986, 1988 en 1990 is hulle in die eindstryd deur Suid-Korea verslaan. ’n Aantal vriendskaplike wedstryde sonder toetsstatus teen alle destydse Vyfnasies-spanne het almal in nederlae geëindig. Nogtans was die Japanners in sekere van hierdie wedstryde in staat om mee te ding; onder andere is hulle op 22 Oktober 1983 in Cardiff deur Wallis net naelskraap met 29–24 verslaan.^[32] Die Trans-Stille-Oseaan-ontmoetings het ook toegeneem: In April 1982 het hulle ná 50 jaar weer teen Kanada te staan gekom en drie jaar later het die eerste wedstryd teen die Verenigde State gevolg.

In Mei 1985 het die Internasionale Rugbyvoetbalraad (IRVR, nou Wêreldrugby) op die invoering van die rugbywêreldbekertoernooi besluit, wat aanvanklik net ’n eksklusiewe toernooi vir die destydse IRVR-lede sou wees. Op druk deur die Franse Rugbyfederasie het die IRVR ingestem om ook ander nasionale spanne toe te laat.^[33] Vervolgens het die Japannese Rugbyvoetbalunie voor die eerste toernooi by die IRVR aangesluit en die nasionale span is vir die Rugbywêreldbeker 1987 in Australië en Nieu-Seeland uitgenooi. In die groepfase was hulle sonder enige kans en is ná nederlae teen die Verenigde State, Engeland en Australië in die laaste plek uit die toernooi geskakel.^[34] In 1989 het tydens die Skotse Japantoer een van die mees opspraakwekkende suksesse in die amateurtydperk plaasgevind. In die finale wedstryd tussen albei nasionale spanne op 28 Mei 1989 in Tokio het die gasheer met 28–24 ’n verrassende oorwinning aangeteken. Die Skotte was sonder nege van hul sleutelspelers, wat destyds saam met die Britse en Ierse Leeus op toer in Australië was, hul nederlaag word nogtans as een van die mees vernederende nederlaag in hul rugbygeskiedenis beskou. Vir die Japanners was dit die laaste wedstryd teen ’n „rugbymag“ waarvan toetsstatus geweier is.^[35]

Vir ’n lank tydperk was die Japanners stoere ondersteuners van amateurisme in die rugbysport, veral weens die sterk verbintenis met die universiteitsport. In 1978 en veral aan die begin van die 1990’s het ’n aantal maatskappye begin om van hul werkspanne met oorsese spelers op te knap. Hulle het die nuwe spelers doelbewus as voorbeelde ingespan om jong Japanners vir die sport te wen. Buitelandse afrigters het nuwe metodes en taktieke ingevoer wat die speelgehalte positief beïnvloed het.^[36] Maar daarmee het ook beskuldigings van „skynamateurisme“ gepaard gegaan. Die Australiese nasionale speler Ian Williams, wat vyf jaar vir Kobe Steel se span gespeel het, het in 1994 geraam dat sowat honderd buitelanders by werkspanne gespeel het. Hulle het glo die dubbele salaris van ’n gewone werknemer ontvang en net ’n halwe dosyn het oor „regte werk“ beskik. Toe die IRVR in 1995 op internasionale vlak die tydperk van professionele tydperk van die rugbyspel ingelui het, het Shigeru Konno in ’n memorandum aan die wêreldbeheerliggaam geskryf, dat hy onseker is „dat ons instruksies [rakende professionaliteit] tot dusver gevolg is.“ Die tradisionaliste in die Japannese Rugbyvoetbalunie kon die ontwikkeling net enkele jare teenstaan en die maatskappye se toenemende invloed het in 2003 eindelik tot die invoering van die professionele Top League gelei.^[37]

Volgens die wêreldbeheerliggaam se bepalinge is in die rugbysport, om vir die nasionale span te speel, nie die burgerskap van die land verpligtend nie. In 1986 het die Japannese Rugbyvoetbalunie hierdie bepaling begin gebruik, toe hulle die twee Tongaanse spelers Hopoi Taione en Nofomuli Taumoefolau vir die Japannese nasionale span genomineer het. Sedertdien draf vir die nasionale span buitelandse spelers uit, waarvan baie later die Japannese burgerskap aanvaar.^[38] In 1990 het Japan aan die rugbywêreldbekerkwalifisering deelgeneem en met oorwinnings oor Tonga en Suid-Korea, asook ’n nederlaag teen Wes-Samoa, vir die toernooi gekwalifiseer. Aan die begin van 1991 het ’n teleurstellende Noord-Amerikaanse toer met drie nederlae gevolg. Tydens die daaropvolgende Rugbywêreldbeker 1991 in die destydse Vyfnasies het Japan ná swak nederlae teen Skotland en Ierland, asook ’n uitstekende 52–8-oorwinning oor Zimbabwe in die derde groepplek geëindig.^[39]

In 1992 het die Japanners ná agt jaar weer die Asiatiese Rugbykampioenskap gewen. In Mei 1993 het die eerste toetswedstryde teen Argentinië gevolg en in Oktober dieselfde jaar tydens ’n kort toer die eerste toetswedstryd teen Wallis. Met hul oorwinning tydens die Asiatiese Rugbykampioenskap 1994 het hulle vir die Rugbywêreldbeker 1995 gekwalifiseer. Ná ’n oortuigende 34–21-tuisoorwinning in hul eerste toetswedstryd teen Roemenië het die hoofafrigter Seiji Hirao gemeen, dat sy span tydens die Rugbywêreldbeker 1995 in Suid-Afrika in staat sou wees om tydens die groepfase „met baie toewyding alle verwagtinge te oortref en twee oorwinnings te behaal“.^[40] Die toernooi het egter heeltemal teleurstellend verloop. Ná ’n 10–57-nederlaag teen Wallis en ’n 28–50-nederlaag teen Ierland kon hulle die laaste plek nie meer vermy nie. In hul laaste groepwedstryd is die Japanners deur die Nieu-Seelandse All Blacks met 145–17 afgeransel.^[41] Daarmee het hulle die ergste nederlaag gely wat ’n nasionale span tydens ’n rugbywêreldbekertoernooi ooit teëgekom het. Die Nieu-Seelander Kevin Schuler, wat later in Japan as speler en afrigter werksaam was, het gemeen: „Natuurlik wou ons aan die All Blacks-naam voldoen, en ons het voorbereid en op wag die wedstryd teen Japan betree. Die Japannese spelers het ons gerespekteer asof ons gode was. Ons het met hierdie houding aan die wedstryd deelgeneem, en daarom was die verskil in punte só groot. Ek dink egter daar is nie so ’n groot verskil in krag nie.“^[40]

Die Asiatiese Rugbykampioenskappe het weereens met Japannese oorwinnings geëindig, terwyl hulle in die eindstryd van die Asiatiese Spele in 1998 in Bangkok deur Suid-Korea verslaan is. In 1999 het Japan vir die eerste keer die Stille Oseaan-rugbykampioenskap gewen. Dié toernooi het as ’n voorbereiding op die Rugbywêreldbeker 1999 in die destydse Vyfnasies gedien. Na die span is destyds soms as Cherry Blacks verwys, aangesien hulle vyf Nieu-Seelanders ingespan het; daarbenewens was Andrew McCormick die eerste spankaptein met ’n buitelandse herkoms. Sy tak was om die kollektiewe spangees, wat as ’n hindernis beskou is, te beëindig en sy spanmaats tot leierskapverantwoordelikheid en individuele besluite aan te moedig. Die Japanners het egter nie daarin geslag om aan die hoë verwagtinge te voldoen nie.^[42] Hulle is in alle drie hul groepwedstryde deur Samoa, Wallis en Argentinië verslaan, hoewel die nederlae minder swak was as vier jaar voorheen.^[43] Hirao het sy span na die Asiatiese Rugbykampioenskapstitel in 2000 geneem en aan die einde van die jaar afgetree. Hy is deur Shōgo Mukai opgevolg.^[44]

Mukai se strategie het staat gemaak op vinnige aanvalle en ’n vloeiende speelstyl, wat meer geskik is vir die Japanners se liggaamsbou. Die beslissende maatstaf vir die keuse van buitelandse versterkingspelers was nie hul uitstaande individuele vaardighede nie, maar die vermoë, om die deur die afrigter voorafbepaalde konsep uit te voer.^[45] Hul teenstanders het daarop gereageer deur Japan se swakhede in standaardsituasies soos skrum of lynstaan konsekwent uit te buit. Verfolgens het hulle in die daaropvolgende drie jaar net twee oorwinnings oor nie-Asiatiese spanne aangeteken. Tydens die rugbywêreldbekerkwalifisering het die Japanners op 5 Julie 2002 die hoogste oorwinning in hul geskiedenis aangeteken, nadat hulle die Republiek China met 155–3 verneder het.^[46] Tydens beide die Asiatiese Spele in 2002 en die Asiatiese Rugbykampioenskap dieselfde jaar is hulle in die eindstryd deur Suid-Korea verslaan. Tydens die Rugbywêreldbeker 2003 in Australië was Japan teen die heeltemal sterker spanne Skotland en Frankryk deels in staat om tred te hou, maar hulle is nogtans verslaan. Die wedstryde teen Fidji en die Verenigde State het ook in nederlae geëindig, waardeur Japan weer as laaste in hul groep uit die toernooi geskakel is.^[47][48]

Ná Mukai se aftrede is in Maart 2004 Mitsutake Hagimoto as nuwe hoofafrigter benoem. Nadat sy voorganger vir die keuring van baie nie-Japanners gekritiseer is, wou hy wegdoen met buitelandse versterkingsspelers en meer op opkomende spelers staat maak. Dié konsep het aanvanklik vrugte afgewerp, nadat hulle Kanada en Rusland verslaan en nog ’n Asiatiese Rugbykampioenskapstitel ingepalm het, waarmee hulle in dié toernooi ’n onoorwonne tydperk van 13 jaar ingelui het. Daarteenoor was die uitslae tydens die 2004 eindjaarrugbytoetsreeks in November rampspoedig: Japan het met 8–100 teen Skotland, met 10–25 teen Roemenië en met 0–98 teen Wallis verloor. Sowel vir die Skotte^[49] as vir die Walliesers was dit hul hoogste oorwinnings in hul rugbygeskiedenis.^[50] Hierdie in alle belange teleurstellende Europese tour het Hagimoto tot heroorweging gedwing, waarvolgens hy weer buitelanders vir die nasionale span gekeur het. Tydens die 2005 midjaarrugbytoetsreeks het hulle egter weer erge nederlae teen Uruguay, Argentinië en Ierland gely. In die algeheel was Hagimotos se wenrekord die ergste nog. Hy is afgedank en in Julie 2005 deur sy assistent, die Fransman Jean-Pierre Élissalde, vervang.^[51]

Élissalde was die eerste buitelandse hoofafrigter nog en hy het ’n goeie begin met vier opeenvolgende oorwinnings gehad, waardeur die Japanners ’n verdere Asiatiese Rugbykampioenskapstitel ingepalm het. In hul eerste ontmoeting met Georgië op 14 Mei 2006, wat Japan met 32–7 gewen het, het Daisuke Ōhata ’n nuwe wêreldrekord vir die meeste drieë in toetswedstryde aangeteken; hy het altesaam 65 drieë gedruk, een meer as die vorige rekordhouer David Campese.^[52] Daarop het vier swak nederlae teen Tonga, Italië, Samoa en Fidji gevolg, wat die Japannese span se gebreke ontbloot het. Die beheerliggaam het Élissalde in Julie 2006 sy vertroue uitgespreek, maar hom drie maande later nogtans afgedank: Hy het die pos van sportbestuurder by die Franse klub Aviron Bayonnais aanvaar, sonder om die Japannese Rugbyvoetbalunie in te lig. Die spanbestuurder Osamu Ōta het toe die voorlopige afrigter geword.^[53] Met hom het Japan weereens vir die rugbywêreldbekertoernooi gekwalifiseer. Ōta het ook daarvoor gesorg, dat die Japannese Rugbyvoetbalunie op 25 Oktober 2006 die aansluiting van die rugbyster John Kirwan kon aankondig (dié Nieu-Seelander het voorheen saam met Ōta by NEC Green Rockets gespeel.^[54]

Aan die begin van 2007 het Kirwan die nuwe hoofafrigter geword. Hy was van voorneme om ’n Japannese rugbyspel in die „gees van die Samoerai“ te ontwikkel. Daarmee sou veral die span se reputasie herstel word, wat sedert die Rugbywêreldbeker 1995 in die openbaar agteruitgegaan en die verdere ontwikkeling van die rugbysport belemmer het.^[55] In April 2007 het die nuus by NHK oor die span se oefenkamp berig, wat aan ’n groeiende belangstelling toegeskryf is. Die eerste toetswedstryd onder Kirwan het in ’n maklike 82–0-oorwinning oor Suid-Korea geëindig. Tydens die groepfase van die Rugbywêreldbeker 2007 in Frankryk het hy op die derde plek gemik, waarmee hulle hul regstreekse kwalifisering vir die volgende toernooi kon inpalm. Vervolgens sou die sleutelspelers teen die „groot“ spanne gespaar word. As gevolg van hierdie strategie het die Japanners teen die Wallabies swak met 3–91 en teen die Walliesers met 18–72 verloor. Hulle is deur Fidji naelskraap met 35–31 verslaan, waardeur hulle hul doelwit nie meer kon bereik nie. Hul laaste groepwedstryd teen Kanada het met 12–12 gelykop geëindig. Nietemin het hulle ná 14 rugbywêreldbekerwedstryde ’n nederlaag vermy en vir die eerste keer nie in die laaste plek geëindig nie.^[56]

Hoewel hulle hul minimumdoelwit nie bereik het nie, het die Japannese Rugbyvoetbalunie met Kirwan voortgegaan en die kort voorbereidingstyd en die beserings van sekere spelers aangevoer. In 2008 het Japan die Asiatiese Rugbykampioenskap op ’n oortuigende manier beklink. Hulle het dié sukses in die volgende twee jaar herhaal. Die toekenning van die Rugbywêreldbeker 2019 in Julie 2009 aan Japan het tot groot entoesiasme gelei en aan die Japannese rugbysport ’n langtermyn-toekomsperspektief besorg.^[57] In 2011 het die Japanners tydens hul sesde deelname aan die Stille Oseaan-nasiesbeker dié toernooi gewen. Tonga het met ewe veel leerpunte die beter punteverskil gehad, maar Japan het as gevolg van die regstreekse ontmoeting met die titel weggestap.^[58] Ondanks hierdie belowende beginposisie het die Rugbywêreldbeker 2011 in Nieu-Seeland teleurstellend verloop en hulle het die derde plek tydens die groepfase weereens misgeloop. Terwyl hulle in die eerste groepwedstryd teen Frankryk af en toe tred kon hou, is hulle deur Nieu-Seeland met 83–7 verslaan. Hulle is deur Tonga met 18–31 verslaan en die die wedstryd teen Kanada het met 23–23 gelykop geëindig.^[59] Kirwan is ná die uitskakeling gekritiseer en hy het sy afdanking aangekondig.^[60] Hoewel die nasionale span tydens die rugbywêreldbekertoernooi weer geen oorwinning aangeteken het nie, is Kirwan se wenrekord in die algeheel positief.

Aan die einde van Desember 2011 het die Japannese Rugbyvoetbalunie Eddie Jones as nuwe hoofafrigter aangestel. Die Australiër met ’n Japannese herkoms was in 1996 hulpafrigter van die nasionale span en hy het voorheen vir drie jaar die klub Suntory Sungoliath afgerig. Hy was van voorneme om Japan se worsteling met standaardsituasies te beëindig, aangesien dit die enigste manier is hoe Japan met sterker nasionale spanne kan meeding.^[61] Tydens die Asiatiese Rugbykampioenskap 2012 het Jones op tien nuwelinge staat gemaak, nogtans het Japan die toernooi oorheers en sy 20ste titel ingepalm. Tydens die 106–3-oorwinning oor die Verenigde Arabiese Emirate op 5 Mai het die 18-jaarige Yoshikazu Fujita met ses drieë ’n nuwe Asiatiese rekord vir die meeste drieë in ’n toetswedstryd aangeteken.^[62] Tydens die Asiatiese Rugbykampioenskap 2013 was alle teenstanders weereens sonder enige kans. Tydens die 2013 midjaarrugbytoetsreeks het Japan die Walliesers vir twee toetswedstryde verwelkom. Terwyl hulle die eerste naelskraap met 18–22 verloor het, het hulle die tweede op 15 Junie met 23–8 gewen. Dit was Japan se eerste oorwinning oor dié span.^[63]

Op 16 Oktober 2013 is Jones met ’n vermoedelike beroerte in die hospitaal opgeneem, maar hy is twee dae later ontslaan.^[64][65] Hy het Japan se wedstryde tydens die 2013 eindjaarrugbytoetsreeks misgeloop en tydens sy herstel het sy Australiese assistent Scott Wisemantel vir hom ingestaan.^[66] Met Jones terug in sy pos het Japan die Asiatiese Rugbykampioenskap 2014 oorheers en in dieselfde jaar sy tweede titel tydens die Stille Oseaan-nasiesbeker gewen. Daarbenewens het hulle tydens die 2014 midjaarrugbytoetsreeks vir die eerste keer Italië geklop. Met hierdie tiende opeenvolgende toetswedstrydoorwinning was Japan vir die eerste keer onder die tien beste spanne op die wêreldranglys.^[67]

Japan se titeloorwinning tydens die Asiatiese Rugbykampioenskap 2015 was nooit in gevaar nie. Die finale wedstryd teen Hongkong moes ná enkele minute afgelas en as ’n 0–0-gelykop geag word, nadat sterk reën die speelveld oorstroom het.^[68] Met hul vierde plek tydens die daaropvolgende Stille Oseaan-nasiesbeker 2015 het die Japanners nie aan hul hoë verwagtinge voldoen nie. Nogtans het hulle tydens die opwarmingswedstryde vir die rugbywêreldbekertoernooi twee maklike oorwinnings oor Uruguay en ’n naelskraapse oorwinning oor Georgië aangeteken. Vervolgens was die publiek se verwagtinge voor die begin van die Rugbywêreldbeker 2015 in Engeland beskeie.^[69] Heeltemal onverwags en teenstrydig met alle voorspellings het die Japanners in hul eerste groepwedstryd in Brighton die groot gunsteling Suid-Afrika met 34–32 geklop. Dié sukses deur die as hopeloos geklassifiseerde buitestaander word as een van die grootste verrassings in die rugbygeskiedenis beskou.^{[70][71][72][73][74]} ’n Aantal rugbydeskundiges het dit met yshokkie se „wonderwerk op ys“ vergelyk.^[75] Weens die kort hersteltydperk het die Japanners net vir een halftyd met die Skotte tred gehou en is met 45–10 verslaan. Aansluitend het hulle Samoa met 26–5 en die Verenigde State met 28–18 verslaan.^[76][77] Ondanks drie oorwinnings het Japan die kwarteindrondte misgeloop; daarmee is vir die eerste keer ’n span uitgeskakel wat drie wedstryde tydens die groepfase gewen het.^[78]

Ná die rugbywêreldbekertoernooi het Jones op eie versoek bedank. Die Japannese Rugbyvoetbalunie het in Januarie 2016 die Nieu-Seelander Jamie Joseph as nuwe hoofafrigter aangestel, maar hy was nog tot in Augustus gebonde aan sy kontrak by die Highlanders in Dunedin. Totdat hy die pos kon oorneem was Ryūji Nakatake en Mark Hammett tussentydse afrigters.^[79] Sowel in 2016 as in 2017 het die Japanners die Asiatiese Rugbykampioenskap onoorwonne gewen. Tydens die 2017 eindjaarrugbytoetsreeks het hulle nog ’n verrassende sukses aangeteken, nadat hulle teen die Franse weg met 23–23-gelykop gespeel het.^[80] Die Asiatiese Rugbykampioenskappe in 2018 en 2019 het as rugbywêreldbekerkwalifisering gedien; aangesien die Japanners as gasheer reeds vir die toernooi gekwalifiseer was, het hulle nie daaraan deelgeneem nie. In 2018 het hulle onder andere tuisoorwinnings oor Italië en Georgië aangeteken. In die daaropvolgende jaar het hulle die Stille Oseaan-nasiesbeker 2019 gewen, nadat hulle Fidji, Tonga en die Verenigde State verslaan het. In voorbereiding op die rugbywêreldbekertoernooi op eie bodem het hulle twee weke voorheen Suid-Afrika verwelkom en hulle is maklik met 41–7 verslaan.^[81]

Die Rugbywêreldbeker 2019, die eerste in Asië en buite die „tradisionele“ rugbylande, het alle verwagtinge oortref. Dit het ’n ware oplewing in die gasheerland veroorsaak, wat die beheerliggaam wil gebruik om die gewildheid van rugby op ’n langtermynbasis te verseker en ’n breë spelerpoel te skep.^[82] Die Japannese nasionale span se sukses het hierin ’n groot rol gespeel. Ná die verwagte 30–10-oorwinning in die openingswedstryd teen Rusland het hulle ’n verrassing aangeteken en Ierland in die tweede wedstryd met 19–12 verslaan. Die manier, hoe hulle die wêreldranglyseerstes oorheers het, het selfs deskundiges verras.^[83][84][85] Ná die verwagte 38–19-sukses teen Samoa was daar tydelik vrese, dat die laaste groepwedstryd teen Skotland in Jokohama weens die tifoon Hagibis nie kon plaasvind nie. Dié wedstryd het egter soos beplan voortgegaan en in ’n 28–21-sukses vir die Japanners geëindig, wat vir die eerste keer onoorwonne tot die uitklopfase gevorder het.^[86][87] In die kwarteindstryd is hulle deur die latere wêreldkampioen Suid-Afrika met 26–3 verslaan.^[88][89][90] As gevolg van hierdie sukses het Wêreldrugby in Mei 2020 besluit om Japan as eerste Asiatiese land in die eerste sterkteklas (vlak een) op te neem. Hiermee gepaard gaan meer toetswedstryde teen die ander gevestigde rugbylande.^[91]

As gevolg van die reisbeperkings tydens die wêreldwye Covid-19-pandemie het die Japannese span in 2020 nie in ’n enkele wedstryd gespeel nie. Tydens die Britse en Ierse Leeus se Suid-Afrika-toer in 2021 het hulle vir die eerste keer teen die Britse en Ierse Leeus – die keurspan van die beste spelers uit Engeland, Ierland, Skotland en Wallis – te staan gekom en is met 28–10 verslaan.^[92] Tydens die Stille Oseaan-nasiesbeker 2023 het die Japaners ná ’n oorwinning oor Tonga, maar ook nederlae teen Fidji en Samoa, die derde plek behaal. Vanweë die sukses tydens die rugbywêreldbeker op eie bodem het Japan regstreeks vir die daaropvolgende toernooi in Frankryk gekwalifiseer, waar hulle ná oorwinnings oor die nuweling Chili (met 42–12) en Samoa (met 28–22), maar ook nederlae teen Engeland (met 12–34) en Argentinië (met 27–39), die derde plek in hul groep behaal en regstreeks vir die 2027-toernooi in Australië gekwalifiseer het.^[93] Die Stille Oseaan-nasiesbeker 2024 het die span ná ’n eindstrydnederlaag teen Fidji in die tweede plek afgesluit.

Japan speel tradisioneel in wit en rooi gestreepte truie (met ’n wit kraag en boeie) met ’n geborduurde Sakura (’n Japannese kersiebloeisel) op die bors, saam met ’n wit kortbroek en wit sokkies met rooi spatsels. Tussen 2003 en 2011 was die hemp hoofsaaklik wit met twee parallele wit hoepels op die bors met ’n wit aksent, soms saam met swart of donkerblou sokkies en broeke.

Op Donderdag, 4 Julie 2019, het die Japannese Rugbyvoetbalunie die span se trui vir die Rugbywêreldbeker 2019 bekendgemaak, die hemp vertoon ’n samoeraihelmmotief (Kabuto) wat die tradisie van Japan se vegtergees voorstel. Die kombinasie van Samoerai en Sakura (kersiebloom) is lankal in die Japannese kultuur bekend.^[94] Die wegtrui bestaan gewoonlik uit ’n donkerblou hemp, wit of donkerblou broeke en donkerblou sokkies, soms met ’n wit kraag of panele, of swart aksente. Sedert die 1960’s is die truiverskaffer Canterbury. Tans tree Lipovitan D (voorkant) en Toshiba (agterkant) as die trui se borge op. Tussen 1997 en 2000 was die hempborg Epson.

Die Sakura-kenteken van die beheerliggaam en die nasionale span toon drie kersiebloeisels in volle blom. Met die stigting van die nasionale span in 1930 het die kenteken ’n knop, ’n blom wat oopgaan en ’n blom wat heeltemal oop is getoon. In 1952 was al drie Sakuras in volle blom. Wanneer en hoe hierdie verandering geïmplementeer is, kan nie meer bepaal word nie. Wat wel bekend is, is dat die oorspronklike ontwerp van die sportgoedhandelaar Ishi Fukui (1892–1993) kom. Sy het vanaf 1922 in Kioto ’n winkel bestuur, waar sy onder andere ingevoerde rugby-items verkoop het, en sy was bevriend met verskillende spelers en afrigters, waarvolgens sy in latere jare „rugby-ouma“ genoem is.^[95]

Die nasionale span het in Japan oor dekades heen geen werklike bynaam gehad nie, terwyl hulle in die buiteland soms Sakuras of Cherry Blossoms („kersiebloeisels“) genoem is. Tydens die Rugbywêreldbeker 2003 was die Engelse joernalis Richard Freeman van Japan se buitengewoon sterk verdedigingsprestasie teen Skotland baie beïndruk, waarvolgens hy in artikels vir The Japan Times na hulle as Brave Blossoms („dapper blomme“) verwys het. Die Japannese Rugbyvoetbalunie het aanvanklik nie daarvan gehou nie, maar ná die oorwinning oor Suid-Afrika in 2015 het hulle van mening verander en die bynaam aktief begin bemark.^[96] In Japannees word die Engelse term onveranderd gebruik, maar in die Katakana-skrif ブレイブ・ブロッサムズ geskryf, waarvan die uitspraak Bureibu burossamuzu afgelei is.

Sedert 1982 het die volgende truiverskaffers en -borge verskyn:

Truiverskaffer		Truiborg
Tydperk	Handelsmerk	Handelsmerk	Tydperk
1982	Suzuki Sports	–	1982
1987–1995	Sceptre		1987–1995
sedert 1997	Canterbury	SoftBank Telecom	1997–2001
		Lipovitan (voorkant) & Toshiba (agterkant)	hede

Die hoofartikel vir hierdie afdeling is: Chichibunomiya Rugbystadion.

Japan se tradisionele tuisstadion vir rugby is die Chichibunomiya Rugbystadion in Tokio, waar ook die Japannese Rugbyvoetbalunie se hoofkantoor gesetel is. Dié stadion is in 1947 opgerig en in 1953 na die oorlede Prins Chichibu, die jonger broer van die destydse Tennō Hirohito, genoem om sy groot ondersteuning vir rugby in Japan te herdenk. Hier is meer as die helfte van alle tuiswedstryde van die nasionale span aangebied. Van 2016 tot 2020 het dit saam met die Nasionale Stadion, Singapoer, as tuiste vir Japan se Superrugbyspan, die Sunwolves, gedien. Die Chichibunomiya Rugbystadion is nie tydens die Rugbywêreldbeker 2019 gebruik nie en sal ná die Olimpiese Somerspele 2020 in Tokio afgebreek en deur ’n bofbalstadion vervang word.^[97] Gelyktydig sal die naburige Meiji-jingū Yakyūjō ook afgebreek en met ’n nuwe rugbystadion vervang word.^[98]

Die naasmeeste toetswedstryde het op die Kintetsu-Hanazono-rugbystadion in Higashiōsaka, ’n voorstad van Osaka, plaasgevind. Dit is die Kintetsu Liners se tuisstadion en het ’n kapasiteit van 30 000. In 1932 is hier die eerste toetswedstryd teen Kanada aangebied. Sedert die middel-1990’s let die Japannese Rugbyvoetbalunie daarop, dat wedstryde ook in ander streke aangebied word, waarvoor veral sokkerstadions gebruik word.

Die hoofartikel vir hierdie afdeling is: Rugbywêreldbeker 2019.

Tydens ’n spesiale vergadering van die Internasionale Rugbyraad op 28 Julie 2009 in Dublin is die Rugbywêreldbeker 2019 aan Japan toegeken, terwyl die Rugbywêreldbeker 2015 aan Engeland toegewys is.^[99][100] Japan het voorheen ook aangebied om die Rugbywêreldbeker 2011 te huisves, maar dié toernooi is aan Nieu-Seeland toegewys.^[101] Die Internasionale Rugbyraad was destyds van mening dat Japan nie volle stadions kan waarborg nie.^[102]

Beide Hongkong en Singapoer het aangebied om van die wedstryde te huisves en het deel gevorm van die Japannese Rugbyvoetbalunie se oorspronklike suksesvolle gasheerbod,^[103] maar albei was nie deel van die 14 plekke wat die organiseerders op 5 November 2014 amptelik as gasheerstede aangekondig het nie.^[100]

Die kernpunt van die Japannese bod was die Olimpiese Stadion in Tokio, wat met die oog op die Olimpiese Somerspele 2020 deur Zaha Hadid ontwerp is. Met ’n beplande kapasiteit van 80 000 sou dit die grootste stadion wees; dit was ook as plek vir die eindstryd en ander belangrike wedstryde beplan. Weens ’n massiewe koste-oorskryding het die destydse eerste minister Shinzō Abe op 17 Julie 2015 aangekondig dat dié projek geskrap en ’n nuwe aansoek ingedien sal word. As gevolg van hierdie vertraging was die nuwe Olimpiese Stadion nie vir die Rugbywêreldbeker 2019 beskikbaar nie.^[104] Op 28 September 2015 het Wêreldrugby ’n ooreenkoms met die reëlingskomitee oor ’n nuwe stadionkonsep bekend gemaak. Die belangrikste stadion was nou die Internasionale Stadion Jokohama, met die Ajinomoto-stadion, in ’n voorstad van Tokio, Chōfu, wat ook gebruik is.^[105]

Die twaalf Japannese rugbystadions wat tydens die Rugbywêreldbeker 2019 gebruik is, was soos volg: Die Ajinomoto-stadion in Chōfu, Internasionale Stadion Jokohama, Shizuoka-stadion in Fukuroi, Higashi Osaka Hanazono Rugbystadion in Higashiosaka, Level-5-stadion in Fukuoka, Toyota-stadion in Toyota, Sapporo Dome in Sapporo, Ōita Bank Dome in Ōita, Umakana Yokana-stadion in Kumamoto, Noevir Stadion Kobe in Kobe, Kumagaya Atletiekstadion in Kumagaya en Kamaishi Recovery Memorial Stadion in Kamaishi.^[106]

Japan het 209 van sy 355 toetswedstryde gewen, ’n wenrekord van 58,87%. Japan se statistieke in toetswedstryde teen alle lande, in alfabetiese volgorde, is soos volg (korrek in September 2024):^[107]

Opponent	Gespeel	Gewen	Verloor	Gelykop	% Gewen
Arabië	3	3	0	0	100,00
Argentinië	7	1	6	0	14,29
Australië	6	0	6	0	0,00
Britse en Ierse Leeus	1	0	1	0	0,00
Chili	1	1	0	0	100,00
Engeland	5	0	5	0	0,00
Fidji	20	4	16	0	20,00
Filippyne	2	2	0	0	100,00
Frankryk	7	0	6	1	0,00
Georgië	7	5	2	0	71,43
Hongkong	36	31	4	1	86,11
Ierland	10	1	9	0	10,00
Italië	10	2	8	0	20,00
Kanada	26	16	8	2	61,54
Kasakstan	6	6	0	0	100,00
Korea	41	33	7	1	80,49
Maleisië	6	6	0	0	100,00
Nieu-Seeland	5	0	5	0	0,00
Nederland	1	0	1	0	0,00
Portugal	1	1	0	0	100,00
Taiwan	17	17	0	0	100,00
Roemenië	6	5	1	0	83,33
Rusland	7	6	1	0	85,71
Samoa	20	7	13	0	35,00
Singapoer	8	8	0	0	100,00
Skotland	8	1	7	0	12,50
Spanje	3	3	0	0	100,00
Sri Lanka	10	10	0	0	100,00
Suid-Afrika	3	1	2	0	33,33
Thailand	9	9	0	0	100,00
Tonga	19	10	9	0	52,63
Uruguay	5	4	1	0	80,00
Wallis	10	1	9	0	10,00
Verenigde Arabiese Emirate	3	3	0	0	100,00
Verenigde State	25	11	13	1	44,00
Zimbabwe	1	1	0	0	100,00
Algeheel	355	209	140	6	58,87

Baie wedstryde van die nasionale span het nie oor amptelike toetswedstrydstatus beskik nie. Gedurende die eerste dekades was dit veral wedstryde teen Britse, Australiese en Nieu-Seelandse universiteitsspanne. Vanaf die 1970’n het ook wedstryde teen tradisionele nasionale rugbyspanne gevolg.

Japan het tot dusver aan elke rugbywêreldbekertoernooi deelgeneem. Met net een oorwinning oor Zimbabwe tydens die Rugbywêreldbeker 1991 en elk een gelykop teen Kanada tydens die rugbywêreldbekertoernooie in 2007 en 2011 was hul wenrekord tot die Rugbywêreldbeker 2015 egter beskeie. In 2015 het Japan Suid-Afrika verrassend met 34–32 verslaan (hul eerste oorwinning sedert 1991), waarop oorwinnings oor Samoa en die Verenigde State gevolg het. Japan was gasheer van die Rugbywêreldbeker 2019. Die nasionale span het die groepfase ná vier oorwinnings in die eerste plek afgesluit en hulle is in die kwarteindstryd deur die latere kampioen Suid-Afrika uit die toernooi geskakel.

Jaar	Uitslag
1987	Groepfase
1991	Groepfase
1995	Groepfase
1999	Groepfase
2003	Groepfase
2007	Groepfase
2011	Groepfase
2015	Groepfase
2019	Kwarteindrondte
2023	Groepfase
2027	gekwalifiseer
2031	N.v.t.

Die Japannese nasionale rugbyspan het van 1969 tot 2017 aan die Asiatiese Rugbykampioenskap deelgeneem en in hierdie tydperk 25 titels gewen, saam met vyf tweede plekke. Japan het tydens Asiatiese Rugbykampioenskappe elke keer in die eindstryd verskyn. Sedert 2018 het Japan nie meer aan die toernooi deelgeneem nie, waardeur dit in 2018 en 2022 as kwalifiserings vir die rugbywêreldbekertoernooie in 2019 en 2023 kon dien.

• Toernooititels (25): 1969, 1970, 1972, 1974, 1976, 1978, 1980, 1984, 1992, 1994, 1996, 1998, 2000, 2004, 2006–07, 2008, 2009, 2010, 2011, 2012, 2013, 2014, 2015, 2016, 2017

Japan word gereeld vir die Stille Oseaan-nasiesbeker uitgenooi, die jaarlikse toernooi tussen die drie Stille Oseaan-rugbylande Fidji, Samoa en Tonga. Japan het al met drie toernooititels weggestap.

• Toernooititels (3): 2011, 2014, 2019

Die vorige toernooi Stille Oseaanrand Rugbykampioenskap het die Japanners een keer gewen:

• Toernooititel (1): 1999

Tydens die Asiatiese Spele is in 1998 en 2002 rugbytoernooie aangebied (sedertdien word sewesrugby ingespan). Tydens albei toernooie het Japan met die silwermedalje weggestap.

Gedurende die amateurtydperk het Japan deels maandelange oorsese toere onderneem, waartydens hulle teen ander nasionale spanne, plaaslike saamgestelde spanne en klubspanne gespeel het. Eweneens het hulle ander nasionale spanne in Japan gehuisves. Teen die jaar 2000 het die oorsese toere volgens die ou tradisie tot ’n einde gekom, aangesien die professionalisering van die rugbyspel te min tyd vir toere oorlaat. Deesdae is toetswedstryde teen die spanne van die Suidelike Halfrond tweekeer per jaar moontlik. Gedurende Juniemaand se midjaarrugbytoetsreeks vertrek Japan na die Suidelike Halfrond en gedurende Novembermaand se eindjaarrugbytoetsreeks tree Japan as gasheer op. In teenstelling met die meeste ander rugbylande speel Japan nie vir enige trofee teen sy opponente nie.

Japan beskou homself gewoonlik as ’n staat met ’n baie homogene bevolking; sowat 98% van die bevolking is etniese Japanners. Die nasionale rugbyspan vorm ’n opvallende kontras hiermee en dien as ’n simbool van ’n andersins skaars bestaande diversiteit. Tydens die Rugbywêreldbeker 2019 was die helfte van die span óf etniese nie-Japanners óf van ’n gemengde herkoms (Hafu). 16 van die 31 spanmaats was afkomstig van Nieu-Seeland, Samoa, Suid-Afrika, Suid-Korea of Tonga. Volgens Wêreldrugby se reëls hoef nasionale spelers nie die nasionale burgerskap van die land, wat hulle verteenwoordig, hê nie. Een ouer of grootouer gebore in die betrokke land^[108] of permanente verblyf vir vyf jaar is voldoende (tot einde 2020 was dit drie jaar).^[109]

In reaksie op die teleurstellende Rugbywêreldbeker 1987 het die Japannese Rugbyvoetbalunie veral die voorspan se posisies met buitelandse spelers begin versterk. Hiermee sou veral die Japanners se fisiese nadeel tydens skrums kompenseer word. Op die ander kant sou die gehalte van die inheemse spelers verhoog word, waardeur hulle met die heeltemal groter medespelers tred kon hou.^[110] Vir ’n lang tyd was hierdie strategie onsuksesvol, aangesien inheemse en buitelandse spelers deur verskillende speelstyle gevorm is. Daarbenewens het die probleem bestaan dat buitelanders ’n duidelike voordeel in sekere posisies gehad het.^[111] Eers vanaf die laat 2000’s kon stadigaan ’n balans gevind word, waardeur hulle by die wêreldbestes aangesluit het.

Die volgende spelers het die Japannese span gevorm tydens die Stille Oseaan-nasiesbeker 2024:^[112]

Agterspelers (backs) Speler Posisie Klub Toetswedstryde Shinobu Fujiwara Skrumskakel Kubota Spears Funabashi Tokyo Bay 02 Taiki Koyama Skrumskakel Panasonic Wild Knights 02 Yamato Murata Skrumskakel Sangyo-universiteit Kyoto 00 Rikiya Matsuda Losskakel Toyota Verblitz 39 Lee Seung-Sin Losskakel Kobelco Kobe Steelers 14 Junta Hamano Senter Kobelco Kobe Steelers 00 Yusuke Kajimura Senter Yokohama Canon Eagles 00 Nicholas McCurran Senter Toyota Verblitz 00 Tomoki Osada Senter Panasonic Wild Knights 10 Harumichi Tatekawa Senter Kubota Spears Funabashi Tokyo Bay 56 Samisoni Tua Senter Urayasu D-Rocks 03 Dylan Riley Senter Panasonic Wild Knights 20 Kohaku Ebisawa Vleuel Meiji-universiteit 00 Jone Naikabula Vleuel Toshiba Brave Lupus Tokyo 11 Koga Nezuka Vleuel Kubota Spears Funabashi Tokyo Bay 02 Malo Tuitama Vleuel Shizuoka Blue Revs 00 Taichi Takahashi Heelagter Toyota Verblitz 01 Takuya Yamasawa Heelagter Panasonic Wild Knights 09 Yoshitaka Yazaki Heelagter Waseda-universiteit 03

Voorspelers (forwards) Speler Posisie Klub Toetswedstryde Mamoru Harada Haker Toshiba Brave Lupus Tokyo 03 Kenta Matsuoka Haker Kobelco Kobe Steelers 00 Atsushi Sakate Haker Panasonic Wild Knights 44 Yusuke Kizu Stut Toyota Verblitz 05 Shogo Miura Stut Toyota Verblitz 09 Takayoshi Mohara Stut Shizuoka Blue Revs 03 Takato Okabe Stut Yokohama Canon Eagles 02 Shuhei Takeuchi Stut Urayasu D-Rocks 06 Keijiro Tamefusa Stut Kubota Spears Funabashi Tokyo Bay 03 Warner Dearns Slot Toshiba Brave Lupus Tokyo 14 Amato Fakatava Slot Black Rams Tokyo 08 Eishin Kuwano Slot Shizuoka Blue Revs 01 Amanaki Saumaki Slot Kobelco Kobe Steelers 05 Epineri Uluviti Slot Mitsubishi Sagamihara DynaBoars 00 Sanaila Waqa Slot Hanazono Kintetsu Liners 05 Isaiah Collins-Mapusua Losvoorspeler Toyota Verblitz 00 Tiennan Costley Losvoorspeler Kobelco Kobe Steelers 02 Faulua Makisi Losvoorspeler Kubota Spears Funabashi Tokyo Bay 08 Isaiah Mapusua Losvoorspeler Toyota Verblitz 00 Kanji Shimokawa Losvoorspeler Tokyo Sungoliath 06 Kai Yamamoto Losvoorspeler Tokyo Sungoliath 01

Twee voormalige Japannese spelers is vir hul uitstekende prestasies in Wêreldrugby se Heldesaal opgeneem:^[113]

Speler	Posisie	Inskrywing
Yoshihiro Sakata	Vleuel	2012
Daisuke Ohata	Vleuel, Senter	2016

Daarbenewens is Shigeru „Shiggy“ Konno (vir dekades se bevordering van rugby in Japan) ingeskryf.^[114]

Vervolgens die belangrikste statistieke van Japan se spelers. Die spelers wat met * gekenmerk is, is nog aktief en kan hul statistieke verbeter.

(Korrek teen September 2024)

Meeste toetswedstryde[115] Rang Naam Tydperk Toetswedstryde 01 Hitoshi Ono 2004–2016 98 02 Michael Leitch * 2008–2024 87 03 Hirotoki Onozawa 2001–2013 81 04 Yukio Motoki 1991–2005 79 05 Kensuke Hatakeyama 2008–2016 78 06 Shota Horie 2009–2023 76 07 Fumiaki Tanaka 2008–2019 75 08 Luke Thompson 2007–2019 71 09 Yu Tamura 2012–2022 70 10 Takashi Kikutani 2005–2014 68	Meeste toetswedstryde as kaptein[116] Rang Naam Tydperk Toetswedstryde 01 Takuro Miuchi 2002–2008 45 02 Michael Leitch * 2014–2024 38 03 Takashi Kikutani 2008–2013 34 04 Toshiaki Hirose 2012–2013 18 05 Masahiro Kunda 1993–1998 14 06 Yukio Motoki 1996–1997 12 07 Seiji Hirao 1989–1991 11 08 Drie spelers met tien wedstryde elk
Meeste punte aangeteken[117] Rang Naam Tydperk Punte 01 Ayumu Goromaru 2005–2015 708 02 Keiji Hirose 1994–2005 422 03 Toru Kurihara 2000–2003 347 04 Daisuke Ohata 1996–2006 345 05 Yu Tamura 2012–2022 303 06 James Arlidge 2007–2011 286 07 Hirotoki Onozawa 2001–2013 275 08 Shaun Webb 2008–2011 198 09 Ryan Nicholas 2008–2012 193 10 Takashi Kikutani 2005–2014 160	Meeste drieë gedruk[118] Rang Naam Tydperk Drieë 01 Daisuke Ohata 1996–2006 69 02 Hirotoki Onozawa 2001–2013 55 03 Takashi Kikutani 2005–2014 32 04 Terunori Masuho 1991–2001 29 05 Yoshikazu Fujita 2012–2017 26 06 Kenki Fukuoka 2013–2019 25 07 Kotaro Matsushima * 2014–2024 23 08 Koliniasi Holani 2008–2016 22 09 Michael Leitch * 2008–2024 22 10 Alisi Tupuailei 2009–2011 21

In 1930 het die Japannese Rugbyvoetbalunie met Shigeru Kayama die eerste hoofafrigter benoem. Sedert 2024 dien die Australiër Eddie Jones as hoofafrigter.

Naam	Tydperk
Shigeru Kayama	1930–1934
Chūji Kitajima	1936, 1956
Takenosuke Okumura	1952–1953
Kozo Nishino	1958
Tomoo Chiba	1959
Masao Wada	1959
Yasujiro Kasai	1963
Tetsunosuke Ōnishi	1966–1971
Hitoshi Oka	1972, 1975, 1985–1986
Hisashi Yokoi	1972, 1976, 1978–1979
Ryō Saitō	1974, 1976–1978, 1980–1981
Hiroshi Hibino	1976, 1982–1984, 1987–1988
Katsumi Miyaji	1978, 1984, 1987
Ryōzō Imazato	1979
Iwao Yamamoto	1980, 1982, 1996
Hiroaki Shukuzawa	1989–1991
Osamu Koyabu	1992–1995
Seiji Hirao	1995–2000
Shōgo Mukai	2001–2003
Mitsutake Hagimoto	2004–2005
Jean-Pierre Élissalde	2005–2006
Osamu Ōta	2006
John Kirwan	2007–2011
Eddie Jones	2012–2015
Scott Wisemantel	2013
Ryūji Nakatake	April/Mei 2016
Mark Hammett	Junie 2016
Jamie Joseph	2016–2023
Eddie Jones	sedert 2024

• Japannese nasionale sokkerspan

• (en) Alison Nish (1999). "Britain's Contribution to the Development of Rugby Football in Japan 1874–1998". Britain & Japan: Biographical Portraits (III uitg.). Japan Library. ISBN 1-873410-89-1.
• (en) Keith Young (2015). "Japan". Complete Rugby Union Compendium. Edinburg: Arena Sport. ISBN 978-1-909715-34-9.
• (en) Huw Richards (2007). A Game for Hooligans: The History of Rugby Union. Edinburgh: Mainstream Publishing. ISBN 978-1-84596-255-5.
• (en) Richard Bath (1997). Complete Book of Rugby. Seven Oaks. ISBN 1-86200-013-1.
• (en) Hiroshi Sakata (2004). "The influence of foreign players on the transformation of Japanese rugby over the last three decades". Universiteit van Canterbury. Besoek op 22 September 2024.

Wikimedia Commons bevat media in verband met Japannese nasionale rugbyspan.

• (en) (ja) Amptelike webwerf van die Japannese Rugbyvoetbalunie
• (en) Japan by Wêreldrugby
• (en) Japan op Planet Rugby