Bandopnemer

'n Bandopnemer is 'n elektriese oudioapparaat wat analoë klankgegewens kan stoor en weergee. Bandopnemers gebruik 'n spesiale band, wat van papier, staal of plastiek gemaak en van 'n laag magnetiese stowwe soos ysteroksied, spesiale metaaloksiede of suiwer ysterpoeier voorsien is.

Die eerste voorlopers van die bandopnemer is die magnetofoon en die magneetband, wat albei teen die begin van die dertigerjare in die Duitse hoofstad Berlyn ontwikkel is.

Die magnetofoon, 'n uitvinding van die maatskappy AEG, gebruik aanvanklik 'n papierband op 16-millimeter-filmrolle om akoestiese sinjale te stoor. Later is 'n nuwe soort band ingevoer wat soos in 'n filmprojektor beweeg word en sodoende minder gevaar loop om te skeur.

Die eerste moderne bandopnemer is in 1935 op die Berlynse Funkausstellung, 'n handelskou vir oudio- en videotegnologie, bekend gestel. Danksy die elektromagnetiese stoormetode en die gebruik van 'n nuwe soort band met 'n ysteroksiedlaag was dit die eerste oudioapparaat ter wêreld wat groot hoeveelhede oudiogegewens kon stoor.

Die magneetband het kort voor lank 'n gewilde stoormedium vir die musiek- en radiobedryf geword. Radiostasies het oorspronklik slegs oor media soos wasplate of gemagnetiseerde draad beskik om klankopnames te kan stoor. Ná die Tweede Wêreldoorlog het die bandopnemer ook tot die gewildste oudioapparaat vir private hoëtrouklank-entoesiaste ontwikkel.

In 1948 is in die Verenigde State die eerste professionele ateljee-bandopnemer Ampex 200 op die mark ingevoer wat ook vir die tuisgebruik geskik was. Die Duitse maatskappye AEG en Grundig het soortgelyke toestelle vanaf 1950 aangebied. 'n Kombinasie van platespeler en bandopnemer, wat in 1952 deur die Duitse vervaardiger Loewe Opta ontwikkel en as Optaphon bemark is, het uiteindelik geblyk om minder suksesvol te wees.

Die verbruikerspubliek het die voorkeur aan draagbare bandopnemers gegee wat teen bekostigbare pryse aangebied kon word en danksy nuwe tegnologieë soos die Dolby-Laboratoriums se ruisonderdrukking en opnames met vier klankbane steeds beter klankgehalte gewaarborg het. Batteryaangedrewe bandopnemers het die buitegebruik moontlik gemaak.

Alhoewel 'n kompakte versie van die magneetband, die oudiokasset, in 1963 ingevoer is, het die groot magneetband steeds die eerste keuse vir hoë kwaliteitsvereistes gebly. Dit het nie net hoër klankgehalte verseker nie, maar hiermee kon eie opnames bowendien maklik gesny en in 'n ander volgorde aaneengeheg word.

Klankateljees het die magneetband gebruik om die sogenaamde meesterbande op te neem: So het bandopnemers, wat oudiogegewens op meerdere klankbane stoor, soos vervaardig deur die Switserse aanbieder Revox, die professionele musiekbedryf dekades lank oorheers. Die medium het ook geblyk om uiters geskik te wees vir radiodramas en eksperimentele opnames. Die Britse popgroep The Beatles het musiekgeskiedenis geskryf met hulle snit Strawberry Fields Forever waarvoor die musiekvervaardiger George Martin bandopnames agteruit gespeel het om 'n vreemde klank te skep.

Magnetiese opnames en stoormedia het oorspronklik ook die mark van die videomasjiene en videokamera's oorheers. Met die invoering van die kompakskyf (CD) en DVD is dié tegnologie geleidelik vervang deur digitale stoormedia. Desondanks bly die elektromagnetiese stoorproses nog steeds die basistegnologie vir die hardeskywe in ons huidige rekenaars: Hardeskywe is feitlik plastiekskywe met 'n magnetiese laag.

Geskiedenis van bandopnemers

• (de) Die Tonbandgeschichte