innmi

Cisse pådje u ci hagnon ci est co a scrire, u a mete d’ adrame. Si vos avoz des cnoxhances so l’ sudjet, vos l’ ploz fé vos-minme.

innmi, innmeye [o.f.n.]

1. peupe ki fwait l' guere a èn ôte.
   • L' Evandjîle nos disfind d' aveur del haeyeme, minme po nos innmis. — Motî Forir (fråze rifondowe)..
   • Sol pus hôte tour on mete li banire ;
     On awaite aroufler l' innmi ;
     Et cwand l' innmi riviesse li bårire,
     Kéne djoye di vey tot s' aplati ! — Martin Lejeune, “ Œuvres lyriques du poète Martin Lejeune” p.156, « So l’ bwérd dèl mér » (fråze rifondowe).
   • C' est gråce a nos vîs peres ki nos djouwixhans del påye; Il ont språtchî l' innmi dzos leu talon (Tchant des Wallons).
2. onk, ene k' on voet evi et lu (leye), avou.
   • Ki les cis ki s' volèt siervi do rfondou walon ou do cmon walon s' è siervexhe, et djocans nos do djåzer d' çoula, nos nos brouyréns d' innmi. — Lorint Hendschel.
   • Li spotchî francès des medias francofones, c' est lu, l' innmi do walon; ci n' est nén l' France la k' les lingaedjes redjonås sont cwand minme mia disfindous k' roci (A. Gautitiaubois).

   F. ennemi.

Vîs scrijhas enmei (1260).