Suzani

Suzani, el işlemesi, geniş dokuma kumaşlara verilen, Farsça iğne anlamına gelen suzan sözcüğünden gelen bir isimdir.

İranda سوزن‌دوزی Suzandozi (iğne işçiliği) olarak geçer. Kökeni Tacikistan, Özbekistan, Kazakistan ve diğer göçer Orta Asya ülkesi

budunlarına dayanır.

Güç göçmen yaşam koşulları kumaşların uzun süre saklanmasını ve korunmasını engellediği için eski suzanileri bulmak kolay olmamaktadır. Genellikle geç 18. yy ve 19. yy örnekleri yaygındır. Ancak erken 15. yy da Kastilya konsolosu Ruy Gonzáles de Clavijo, Timur’un sarayında gördüğü elişi kumaşlardan söz etmektedir ve bunların suzani olduğu düşünülmektedir.^[1] 1870’lerde Buhara Emiri Hacı Murat ipek sanayini geliştirmek için Buhara’nın kuzeyinde dut ağacı ekimini başlatmıştır. Böylelikle suzani üretimi de gelişmiş ve bugün müzelerde yer alan değerli suzanilerin yapımına başlanmıştır.^[2][3]

Orta Asya göçmen çadırlarında kumaş ve diğer eşyaları sarmak için, seccade olarak ve yatak oturma unitesi örtüsü olarak kullanıldı. İki aileyi birbirine bağlamak için kullanılan ve anne ile gelin tarafından yapılan, şans, sağlık, uzun yaşam ve üretkenlik getirmesi için damada hediye edilen çeyizin bir parçası oldu.^[1][3]

Pamuk ya da ipek pamuk karışımı bir kumaş zemin üzerine ipek ya da pamuk ipliklerlerle işlenerek yapılır. Genelde 2 ya da daha fazla kumaş işlendikten sonra birleştirilir. Tambur, basma, zincir ve kanda-hayol ilmik teknikleri kullanılarak, güneş, ay, çiçekler, yapraklar, meyveler (özellikle nar), Asya Stepleri bitkileri, nadiren de kuş ve balık figürleri ile yapılır. Canlı renklerdeki doğal boyalarla yapılanlar daha değerlidir.^[1][3][4]

• Buhara Suzani
• Hucend Suzani (Tackistan)
• Lakai Suzani
• Nürata Suzani
• Pskent Suzani
• Semerkant Suzani
• Şehrisebz Suzani
• Taşkent Suzani
• Ura Tube Suzani (İstaravşan, Tacikistan)