Beyaz esir ticareti

Beyaz kölelik teknik açıdan bir kadını iğfal etmeyi ve başka bir ülkede veya bölgede cinsel köle yapmak için kullanmayı ifade eder. Birleşik Devletler'de seks ticareti ile mücadele etmek için 1910'da ABD Kongresi Beyaz Köle Trafik Yasası'nı kabul etti; bu durum, kadınları "fahişelik veya istismar amacıyla veya diğer ahlaki olmayan amaçlarla" devlet sınırları boyunca nakletmeyi ağır bir suç olarak kabul etti. 1920'lerde göçmenlerin yasaklanmasının ardından insan kaçakçılığı 1990'lı yıllara kadar önemli bir mesele olarak değerlendirilmedi.

Beyaz kölelik, beyaz köle ticareti ve beyaz köle trafiği, Avrupalıların, Avrupalı olmayanlar tarafından Arap, Berberi ve Osmanlı köle ticaretinin bir parçası olarak köleleştirilmesini veya Avrupalı olanlar tarafından - Viking'ler ya da Avrupa Kadırga Köleleri gibi- tarafından tarihsel olarak köleleştirilmesini ifade etmektedir. Antik Çağ'dan itibaren, Avrupalı köleler Antik Roma döneminde yaygındır. Terimin en modern kullanımı, zoraki fahişelik ve insan kaçakçılığı da dahil olmak üzere cinsel köle anlamına gelebilir.

Arap köle ticareti, Trans-Saharan ticareti olarak da bilinir; Arap dünyasında, özellikle Batı Asya, Kuzey Afrika, Güneydoğu Afrika, Somali Yarımadası ve Avrupa'nın bazı kesimlerinde (örneğin, İberya ve Sicilya) köleliğin uygulamasıydı. Bu takas, özellikle Orta Çağ dönemi ile 20. yüzyılın başları arasında gerçekleşti. Ticaret bu bölgelerde köle piyasaları aracılığıyla gerçekleştirildi; köleler çoğunlukla Afrika içlerinden alındı.

Volga ticaret rotası, 9. yüzyılın başında Kuzeybatı Rusya'ya yerleşen Varangians (Vikingler) tarafından kuruldu. Ladoga Gölü'ne Volkhov Nehri girişinin yaklaşık 10 km güneyinde Ladoga adı verilen bir yerleşim yeri kurdu. Kuzey Avrupa ve Kuzeybatı Rusya'yı İdil Nehri vasıtasıyla Hazar Denizi'yle bağladı. Ruslar, Hazar Denizi'nin güney kıyılarındaki Müslüman ülkelerle ticaret yapmak için bu rotayı kullandı; bazen Bağdat'a kadar nüfuz etti. Güzergâh Dinyeper ticaret rotasıyla eşzamanlı olarak çalışıyordu; Varangalılardan Yunanlara ticaret yolu olarak iyi biliniyordu ve 11. yüzyılda önemini kaybetti.

Saqaliba, Orta Doğu'daki Müslüman dünyasında, Orta Doğu'da, Kuzey Afrika'da, Sicilya'da ve El-Andalus'da, Avrupa kıyılarında veya savaşlarda kaçırılan Slav kölelerine ve ayrıca paralı askerlere atıfta bulunmaktadır. Saqalibalar hizmetkâr, harem cariyesi, hadım, zanaatkâr, asker ve halife muhafızları gibi çeşitli şekillerde hizmet ettiler ya da hizmet etmek zorunda kaldılar.

19. yüzyılın başında hem beyaz hem de siyah köle İran'da ticaret olarak yaygındı. Rusya ile olan 1828 savaşı, Rus İmparatorluğu sınırlarından gelen beyaz kölelerin ithaline son verdi; Çerkesler ve Gürcü köleler gibi, bu savaş hem İran'ın hem de komşu ülkenin ticaretinde uzunca bir süre uyguladığı ticareti baltaladı. İngiliz İmparatorluğu, aynı zamanda ve çeşitli baskılar altında, Hint Okyanusu'ndan köle ticaretini durdurmaya karar verdi. Sonuç olarak, 1870'e kadar Afrika kölelerinin Hint Okyanusu'ndan İran'a ticareti önemli derecede azalmıştı. Rusların ve İngilizlerin diplomatik gayretleri ticarette bir düşüşe neden olsa da, kölelik Kajar hanedanı döneminde İran'da hala yaygındı. Kölelik Reza Şah Pehlevi tarafından İran'da resmen kaldırıldı. 7 Şubat 1929'da İran Ulusal Parlamentosu, köle ticaretini veya insan üzerindeki diğer herhangi bir sahiplik iddiasını yasaklayan bir kölelik karşıtı tasarıyı onayladı. Tasarı, hükûmetin tüm kölelerin kurtuluşu için derhal harekete geçmesini de sağladı.

Al-Andalus (Müslüman İspanya ya da İslami İberya olarak da bilinir) sırasında, Mağribiler yarımadanın çoğunu kontrol etti. 8. yüzyıldan 15. yüzyılın sonlarında Reconquista'ya kadar beyaz Hristiyan köleleri ithal ettiler. Köleler, İspanya'nın Hristiyan kesiminin yanı sıra Doğu Avrupa'ya köle ticareti yapan Yahudi kökenli tüccarlar tarafından ihraç edilerek Hristiyan İspanya'daki birçok kişiden ve hala Müslüman İspanya'da yaşayan birçok Hristiyan'dan tepki aldı.

Kuzey Afrika'nın Berberi bölgelerinde ya da modern Fas, Cezayir, Tunus ve batı Libya'da köle pazarları gelişmiştir. Devletler nominal olarak Osmanlı hâkimiyetinde iken bu pazarlar gelişti, ama gerçekte çoğunlukla özerkti. Kuzey Afrika köle pazarları, Avrupa'da köle ticareti yaparak, gemi baskınlarında berberi korsanlar tarafından, İtalya'dan İspanya, Portekiz, Fransa, İngiltere, Hollanda ve çok uzakta İzlanda'ya kıyısı olan sahillerden alınıp satıldılar. 1500-1800 arasında, 1 milyon ila 1.25 milyon beyaz Hristiyan Avrupalı'nın Kuzey Afrika'da, 16. yüzyılın başından 18. yüzyılın ortalarına kadar, yalnızca Tunus, Cezayir ve Trablus köle tüccarları tarafından köle edildiği tahmin edilmektedir. Bu köle Pazarları, Berberi Savaşlarının kaybedilmesinden sonra geriledi ve bölge Fransa tarafından yönetim altına alındığı 1830'lu yıllardan itibaren sona erdi.

Kölelik, yasaldı ve Osmanlı İmparatorluğu ekonomisinin ve toplumunun önemli bir parçasıydı. Köle ticaretinin başlıca kaynakları Afrika, Doğu Avrupa ve Kafkasya'daki Çerkesistan'dı. 19. yüzyılın başlarında Avrupalıların köle yapılması yasaklandı; diğer grup kölelere izin verildi. İmparatorluğun idari ve siyasi merkezi olan Konstantinopolis'teki nüfusun beşte biri 1609'da kölelerden oluşuyordu. 1908 yılına kadar, kadın köleler Osmanlı İmparatorluğu'nda hâlâ satılmaktaydı. Cinsel kölelik, kurum tarihi boyunca Osmanlı köle sisteminin merkezi bir parçasıydı.

Kırım Hanlığı zamanında, Kırım halkı Danimarkalı devletlere, Polonya-Litvanya ve Muskovya'ya sık sık baskın düzenledi. Her tutsak için, Han % 10 veya% 20'lik sabit bir pay aldı. Uzun bir süre, 18. yüzyılın başına kadar hanedan, Osmanlı İmparatorluğu ve Orta Doğu ile büyük bir Köle Ticareti düzenledi. Kaffa bilinen ve önemli ticaret limanlarından ve köle pazarlarından biriydi. Kırım Tatar saldırıları, 1 milyondan fazla Doğu Avrupalıyı köleleştirdi.

Uzun bir süre, 18. yüzyılın başına kadar Osmanlı İmparatorluğu ve Ortadoğu ile köle ticareti devam etmiş ve 1500-1700 yılları arasında Rusya ve Polonya-Litvanya'dan yaklaşık 2 milyon köle ihraç edilmiştir. Caffa (Kırım yarımadası şehri) bilinen ve önemli ticaret limanlarından ve köle piyasalarından biriydi. 1769 yılında, son büyük bir Tatar saldırısı 20.000 Rus ve Ruthen köle yakalanmasıyla sonuçlandı.

Antik Roma'da, Köleler, Roma ticaretinde sanayi üretim araçlarının çoğundan sorumluydu. Köleler, Galya, Hispania, Kuzey Afrika, Suriye, Almanya, Britanya, Balkanlar ve Yunanistan da dahil olmak üzere Avrupa ve Akdeniz'in dört bir yanından alındı. Genel olarak, İtalya'daki köleler, yerli İtalyanlardı.

On binlerce köle, koşulları kötücül derecede acımasız olan maden ocaklarında veya ocaklarda çalışmaya mahkûm edildi. Geç Cumhuriyet döneminde, Roma döneminde savaşan gladyatörlerin yaklaşık yarısı kölelerdi, oysa en kalifiye elemanlar genellikle gönüllü olanlardı. Başarılı gladyatörler zaman zaman özgürlüğe kavuştu. Bununla birlikte, gladyatörler, eğitilmiş savaşçılar oldukları ve silahlara erişmek gibi nedenlerle potansiyel olarak en tehlikeli kölelerdi. M.Ö. 73-71 Büyük köle isyanını yöneten Spartacus, asi bir gladyatördü.

18. yüzyılın sonlarına kadar, sözleşmeli kölelik, İngiliz Kuzey Amerikası'nda çok yaygındı.

Beyaz Köle Trafiğini Durdurma Sözleşmesi, insan ticaretiyle mücadele antlaşmalarının bir dizi önergesi olup, bunlardan ilki 1904'te Paris'te ilk kez müzakere edildi. Kölelik ve insan kaçakçılığı konularına yönelik ilk çok taraflı anlaşmalardan biriydi.

• Beyaz köle propagandası
• Köleliğin tarihi
• Müslüman dünyasındaki köleliğin tarihi
• 21. Yüzyıl İslamcılığında Kölelik
• Modern Afrika'daki kölelik
• Çağdaş Afrika'da kölelik
• Orta Çağ Avrupa'sında kölelik
• Antik Çağda kölelik
• 1926 Kölelik Sözleşmesi
• Memlükler