öz

• IPA^(anahtar): /ˈøz/
• Heceleme: öz

öz (belirtme hâli özü, çoğulu özler)

1. "Kendine, kendi kendini" anlamlarında birleşik kelimeler türeten söz

   Öz eleştiri, öz yönetim.

2. bir şeyin en kuvvetli veya kıvamlı bölümü

   eş anlamlıları: ekstre, hülasa, zübde

   Karaciğer özü. Meyve özü. Mısır özü.

3. (bitki anatomisi) bitkilerin kök, gövde ve dallarının boydan boya ortasında bulunan, hafif, gevrek ve çoğu yumuşak bölüm

   Ağacın çürüğü özünden olur; yiğidin iyisi sözünden olur. — Halk türküsü

4. (felsefe) bir kişinin benliği, kendi mânevî varlığı

   eş anlamlıları: derun, iç, nefis

   Özünü bir yerde bırakıp sadece kalıbını gezdirmişti. — H. Taner

5. (mecaz) bir şeyin temel ögesi, unsuru

   eş anlamlıları: künh, zübde

   Ortalıktaki krizi sebep gösteriyorlar ama, asıl kriz şirketin kendi özünde. — A. Gündüz

6. (tıp)çıbanların içinde ölmüş dokudan oluşan irinle birlikte çıkan parça

• Ağrılarda göz ağrısı, her kişinin öz ağrısı

• özü sözü bir
• özü sözü sağlam olmak
• öz ağlamayınca göz ağlamaz

öz

1. bizatihi, bizzat, kendi

   Bir od düştü yanar tatlı özüme. Dünya zindan görünüyor gözüme. — Karacaoğlan

• Atasözleri ve deyimler
• Türk Dil Kurumuna göre "öz" maddesi

Diğer yazılışlar
Arap	اۆز‎
Kiril	өз
Latin	öz

Eski Türkçe 𐰇𐰕‎ (öz).

• Heceleme: öz

öz

1. kendi, öz, zat

• Heceleme: öz

1. akraba, cuher, iç, kalb

Eski Türkçe 𐰇𐰕‎ (öz).

• Heceleme: öz

öz

1. öz

• Etymological Dictionaries - Andras Rajki

• Heceleme: öz

öz

1. asıl, esas

• Heceleme: öz

1. öz